கற்பித்தல் என்னும் கலை

பிள்ளைகளுக்கு புத்தகத்தில் இருப்பது மட்டுமல்லாது, புத்தகத்தில் இல்லாத, வாழ்க்கைக் கல்விக்குத் தேவையானவற்றை அறிய வைப்பதும், மனதில் பதிய வைப்பதும் ஒரு முக்கியமான அம்சமாக அமைகிறது. ‘‘ஐந்தில் வளையாதது ஐம்பதில் வளையாது’’ என்பது நாம் அறிந்ததே. வாழ்க்கைக் கல்வி என்பது அவர்கள் நடைமுறை வாழ்க்கைக்குத் தேவையான நல்ல குணங்களை, நல்ல செயல்களை கதைகள் மூலமும், தேசத்தலைவர்களின் வாழ்க்கைக் கட்டுரைகள் மூலமும் எடுத்துரைத்தலேயாகும்.

இதை ஒரு முறை கற்பிப்பதோடு நின்றுவிடாமல், நீதி தரும் விஷயங்களை எடுத்து விளக்கிக் கொண்டேயிருந்தால், பிற்காலத்தில் அவர்கள் நாட்டின் நல்ல குடிமகனாக வளருவதற்கு வழி வகுக்கும். ஒரு சில விஷயங்களை அதன் பொருள் விளங்காமலே பிள்ளைகள் செய்வதுண்டு. ஒரு பையன், ஏதாவது புதிய பேனாவோ, புதுவிதமான பென்சில் டப்பாவோ பிறரிடம் பார்த்தால் அதை தன்னுடையதாக்க முயற்சி செய்வான்.

அவன் வேண்டுமென்று அப்படியொரு செயலைச் செய்வதில்லை. பிறர் பொருளை எடுக்க நினைப்பது தவறு என்பதுகூட அவனுக்குப் புரிவதில்லை. அதன் அர்த்தமும் அவனுக்குத் தெரியாது. ஏதோ ஒரு சூழல், மனதில் ஏற்படும் ஒரு ஆர்வக்கோளாறு அவனை செய்யத் தூண்டுகிறது. அது ‘ஏன்’ என்பதை அலசினால், அவனை மாற்ற முடியும்.

மிகவும் ஏழ்மையில் காணப்பட்ட ஒரு சிறுவன், இதுபோன்ற ஒரு பழக்கத்தில் இருந்திருக்கிறான். வகுப்பில் யாருடைய எந்தப் பொருள் காணாவிட்டாலும், அனைத்துப் பிள்ளைகளும் ஒன்று சேர்ந்து அவன் பெயரைக் கூறிவிடுவார்கள். அவன் எடுக்கவே இல்லை என்றுதான் சண்டையிடுவான். அவன் பெற்றோரை அழைத்து விசாரித்ததில் சில விஷயங்கள் புரிய வந்தன. அப்பா இஸ்திரி செய்யும் தொழில் செய்கிறார். அம்மா வீட்டு வேலை செய்பவர். அவர்கள் இருப்பிடமும் ஒதுக்குப்புறமான பகுதியில் இருந்தது.

அவன் விளையாடச்செல்லும் இடங்களிலெல்லாம், வசதியான குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பிள்ளைகளைப் பார்த்திருக்கிறான். அவர்கள் பயன்படுத்தும் விலையுயர்ந்தப் பொருட்களைக் கண்டிருக்கிறான். தானும் அதுபோன்ற பொருட்களை உபயோகிக்க நினைத்ததன் பலன், மற்றவர் பொருட்களை எடுக்க முயற்சித்துள்ளான்.

இது தெரிந்தால், பெற்றோர்கள் கண்டிப்பார்கள் என பயந்து, பரிசாகக் கிடைத்ததாக ஒவ்வொன்றையும் காட்டியிருக்கிறான். அவன் பெற்றோரும் மகிழ்ச்சியடைந்துள்ளனர். நேரில் பேசிய பிறகுதான் எங்களுக்கு அத்தனை விஷயங்களும் புரிய வந்தன. ஒரு வழியாக, அவன் பிறர் பொருளை எடுக்க நினைக்கும் விஷயத்தைக்கூறி புரிய வைத்தோம். மிகவும் வருத்தப்பட்ட பெற்றோருக்கு ஆறுதல் சொல்லி அனுப்பி வைத்தோம். மறுநாள் அவனை அழைத்து, ஆலோசனைகள் வழங்கி, ஏதேனும் தேவைப்பட்டால் ஆசிரியர்களை அணுகச் சொன்னோம்.

அவன் வகுப்பில் இல்லாத சமயம் மற்ற மாணவர்களிடமும், ‘‘யாரையும் பழிக்கக் கூடாது, கண்ணால் பார்க்காமல் பேசக்
கூடாது, அந்தப் பையனையும் நண்பனாக ஏற்றுக்கொண்டு, பரிசுப்பொருட்களை பகிர்ந்து கொள்ளலாம்’’ என்றெல்லாம் அறிவுரை வழங்கினோம். இத்தகைய சம்பவத்தில் மாணவனின் தவறு இருக்கவில்லை.

அவன் முதிர்ச்சியடையா மனநிலையும், ஏழ்மையும், மற்ற மாணவர்களிடமிருந்து தனிமைப்படுத்தப்பட்டதும் காரணமாக இருந்தன. அன்று முதல் அவனை அதிகம் ஊக்கப்படுத்தியதில், மற்றவர்களுடன் சமமாக நடந்துகொள்ள ஆரம்பித்தான். பெற்றோரிடம் அவன் ஆசைப்பட்டதை கேட்க முடியாமலும், அதே சமயம் குடும்ப நிலையை ஆசிரியர்களிடம் மனம் திறந்து சொல்ல முடியாமலும், ஆடம்பரமாகத் தன்னையும் காட்டிக்கொள்ள நினைத்தும் அப்படிப்பட்ட செயல்களை சிறுபிள்ளைத்தனமாக செய்திருக்கிறான்.

எப்பொழுது அவன் புரிந்துகொண்டானோ, அவன் திருந்திவிட்டான். பிள்ளைகள் நிலை ‘இருதலைக்கொள்ளியாக இல்லாமல், அவர்கள் நிலையையும் நாம் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். இருபக்கமும் கண்டிப்பு அதிகமானால், அவன் உண்மையை மறைக்க ஆரம்பித்து விடுகிறான். அதனால்தான் சிறுசிறு தவறுகள் கண்டுகொள்ளாமல் விடும்பொழுது, பிற்காலத்தில் பெரிய தவறுகளாக மாறிவிட சந்தர்ப்பங்கள் ஏற்பட்டு விடுகின்றன.

அனைவருமே சிறுவயதில் தெரிந்தோ தெரியாமலோ, அறிந்தோ, அறியாமலோ தவறுகள் செய்திருப்போம். இதை நினைத்துப்பார்த்து, பிள்ளைகள் நிலைமையையும் உணர்ந்து, ரொம்பவும் திட்டாமல், தீர்வு சொல்வது முக்கியம். இதுபோல், ஒரு சிறுவன் அதிகம் பொய் பேசி, அதனால் வந்த பிரச்னைகளையும் நடைமுறையில் கண்டோம்.

கணிதத்தில் மிகக்குறைந்த மதிப்பெண் வாங்கியிருக்கிறான். தெரிந்தால், வீட்டில் திட்டுவார்கள் என்ற பயத்தில், தனக்கு மட்டும் இன்னும் விடைத்தாள் வரவில்லைஎன்றும், அது எங்கோ காணாமற் போனதாகவும் சொல்லியிருக்கிறான். உண்மையில், மிகக்குறைந்த மதிப்பெண் பெற்ற பிள்ளைகளின் விடைத்தாளை ஆசிரியர்கள் வைத்துக்கொண்டு, பின் நேரிடையாக பெற்றோரை அழைத்துப்பேசித் தருவார்கள்.