ஒரு பென் இயக்குகிறாள்

உடல் மனம் மொழி

-சக்தி ஜோதி

அன்றாட நடை என்பது பொதுவாக தேவை சார்ந்தது. சிலருக்கு ரசனை சார்ந்தது. ரசனையுடன் நடப்பதில் உள்ள வேகம் தனியானது. வாகனத்தில் பயணிக்கையில், அந்த
வாகனத்தைச் சார்ந்து மனமும் செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கும். நடந்து செல்கையில் உள்ளுணர்கிற அனுபவமோ அலாதியானது. நடைப்பொழுதில் மனதின் பயணம்
என்பது பலமடங்கு வேகமாகவும் அதே நேரம் நிதானமாகவும் இருக்கும். எங்கிருந்து எங்கு பயணப்படுகிறது என்றறியவியலாத முடிவிலியான பயணம் அப்போது நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கும்.

காலை, மாலைப் பொழுதுகளில் நடையினைப் பயிற்சியாக மேற்கொள்பவர்களுக்கும், பணி காரணமாக நடந்து செல்ல நேர்பவர்களுக்கும், இரவுநேர காவலில் ஈடுபட்டிருப்போர் நடந்து கொண்டே இருப்பதற்கும் இடையிலான வாழ்வியல் வேறுபாட்டினையொட்டி மனதின் பயணமும் வேறுபடுகிறது. காலமும் சூழலும் மனதின் வேகத்தை முடிவு செய்கிறது.
‘வந்தியதேவனும் இளைய பிராட்டியும் பேசியதை ஒட்டுக்கேட்ட ஆழ்வார்க்கடியான் பழையாறையிலிருந்து அன்றைய தினமே புறப்பட்டான்.

வாயுவேக மனோ வேகமாகத் தென்திசை நோக்கிச் சென்றான்...’ - கல்கியின் பொன்னியின் செல்வனில் இப்படியொரு காட்சி அமைந்திருக்கும். இப்படி ஒன்றல்ல... அந்த கதை முழுக்கவே, ‘வாயுவேக மனோவேகம்’  என்கிற சொற்றொடரை பல்வேறு இடங்களில் காணமுடியும். இதேபோல அந்தக்காலகட்டத்தில் எழுதப்பட்ட சரித்திரக்கதைகளில், பெரும்பாலும் குதிரையை வேகமாக செலுத்துகிற காட்சிகளில் இப்படியான வாயுவேக மனோவேகம் பற்றிக் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கும்.

குதிரைகள் என்றாலே அதனுடைய வேகம்தான் நினைவுக்கு வரும். அந்தக் குதிரைகள் வாயுவேகத்தில் சென்றன எனவும், காற்றைக் கிழித்துக்கொண்டு சென்றன எனவும் சொல்வதன் வழியாக குதிரைகளின் வேகத்தை பலமடங்கு அதிகமாக்கிவிட முடிந்திருக்கிறது. காற்றை மனதோடு எதற்காக ஒப்பிட வேண்டும்? ‘காற்று ஓரிடத்தில் நிற்காமல் அலைவதால்’ என மிக எளிமையாக விளக்கம் சொல்லிவிடலாம்.

பகவத்கீதையில் அர்ஜுனன், ‘காற்று மாதிரி இந்த மனசு கிடந்து பறக்கிறதே, காற்றைப் பிடித்து அடக்க இயலாதது போலவே மனசையும் அடக்க முடியவில்லை’ என்கிறான். காற்றைப் போல மனம் அலைந்துகொண்டிருப்பதுதான் மனதின் இயல்பாக இருக்க முடியும். கீதையில்  குறிப்பிடுகிற ‘தீபம்  போல ஒளிர்கிற யோகியின் மனம்’ கூட காற்றின் மெல்லிய அலைவுக்குள் அசைந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது. கம்பராமாயணத்தில், ராமனின் வேகம், லக்குமனின் வேகம், அனுமனின் வேகம் பற்றி குறிப்பிடுகிற பல பாடல்களில் ‘வாயுவேகம்’ பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. ‘சொல் ஒக்கும் கடிய சுடுசரம்’ என்று பாலகாண்டத்தில் ஒரு சொற்றொடர் உள்ளது.

ராமபாணம் காட்டிலிருந்த தடாகையின் மார்பை ஊடுருவிப் பாய்ந்ததைப் பற்றி கம்பர் இவ்விதமாகச் சொல்லுகிறார். நல்லோர்களின் சொல், மூடர்களிடம் தங்காது வெளியேறிச் செல்வது போல தடாகையை அழிக்க எய்த ராமனுடைய பாணம் அவளைத் துளைத்து, அவளுள் தங்காது மிக வேகமாக  வெளியேறியதாக கம்பர் குறிப்பிடுகிறார். முனிவர்களின் சாபம் பலிப்பதாகச் சொல்லப்படுகிற புராணக்கதைகளில் சொல்லின் வேகத்தினை அறிந்து கொள்ள முடிகிறது. ‘சொல்’ என்பது அத்தனை வேகமா என்றால், அது  மனதின் வேகத்தையே குறிப்பிடுகிறது. சீர்மையான மனதிலிருந்து சொல்லப்படுகிற சொல்லின் ஆழம், மனதின் வேகத்தை உணர்த்திவிடும்.

சீர்மையுடன் செயல்படுகிறவனுக்கு இலக்கு இருக்கிறது. இலக்கு நோக்கி இயங்குபவன், இயக்கத்தின் பொழுது வேறு எதனையும் நினைப்பதில்லை. பொதுவாக விளையாட்டு வீரர்கள் தன்னைச் சுற்றி நூற்றுக்கணக்கில்  கேமராக்கள் இருக்கின்றன என்பதைப் பற்றியோ, விளையாட்டுத்திடலைச் சுற்றி ஆயிரக்கணக்கானவர்கள் கைதட்டி ஆரவாரம் செய்வதைப் பற்றியோ, தொலைக்காட்சிகளின் வழியாக லட்சக்கணக்கானவர்கள் தங்களுடைய விளையாட்டைப் பார்க்கிறார்கள் என்பதைப் பற்றியோ கவனம் கொள்வதில்லை. ஓட்டப்பந்தயமோ, துப்பாக்கி சுடுவதோ, நீச்சல் போட்டியோ கலந்துகொள்பவரின் மனோவேகம் என்பது அப்போது அதனதன் தேவையுடன் அமைந்திருக்கும்.

ரியோ ஒலிம்பிக்ஸில் மைக்கேல் பெல்ப்ஸ்  கலந்துகொண்ட நீச்சல் போட்டியைப் பார்க்கும் பொழுது புரளுகிற நீரின் நீலமும் பச்சையுமான வண்ணங்களில் தெறிக்கிற நீர்த்துளிகளின் வேகத்தில் உடலின் மாபெரும் இயக்கத்தை உணர முடிந்தது. கால்களின் அசைவும் சுழன்று திரும்பும் வேகமும் ஓர் இயந்திரத்தை நினைவூட்டும் படியாகவே இருந்தது. தண்ணீரும் தானும் தவிர வேறொன்றும் அங்கே இல்லை என்பதான நீச்சல் வீரர்களின் இயக்கத்தைப் பார்க்கிறவர்களும் தங்கள் மனதிற்குள் சுழன்று திரும்பி, நீரைக் கிழித்து அதே வேகத்தில் இயங்கிக் கொண்டிருப்பார்கள்.

முனைப்புடன் ஈடுபட்ட செயலில் வெற்றியடைந்த ஒருவன் யாரை நினைத்துக்கொள்வான்? யாரிடம் உடனடியாகப் பேச நினைப்பான்? யாரைத் தேடி அவன் ஓடிவருவான்? அந்த ‘யார்’ என்பது பெரும்பாலும் மனைவியாக, சிலபோது அம்மாவாக, சிலபோது காதலியாக அல்லது தோழியாக இருக்கும். மிகச்சிறிய பொழுதே அப்பாவோ நண்பனோ இருப்பார்கள். ரியோ ஒலிம்பிக்ஸில் 18வது முறையாக தங்கம் வென்றவுடன் மைக்கேல் பெல்ப்ஸ் அணைத்து முத்தமிட்டது மனைவியையும் குழந்தையையும்தான். ஆண் வெற்றியை மட்டுமல்ல... தோல்வியையும் கூட தனக்கு விருப்பமான பெண்ணிடமே பகிர்ந்து கொள்கிறான்.

வினை என்பது ஆடவரின் செயலாக ஆண்கள் நெறிப்படுத்தப்பட்டிருக்க அவனை இயக்குகிறவள் பெண்ணாக இருக்கிறாள். வினை ஒன்றினை முடிக்கச் சென்றவன் சிறப்பாக முடிக்கிறான். முடித்தவுடன் மனைவியிடம் அல்லது தனக்கு விருப்பமான பெண்ணிடம் பகிர்ந்துகொள்ள நினைக்கிறான். ஆனால், அவள் அருகில் இல்லை. விளையாட்டு வீரர்களின் மனைவிமார்களைப் போல விளையாட்டுத் திடலில் இல்லாமல் வீட்டில் இருக்கிறாள். அவளிடம் தன்னுடைய வெற்றியைப் பகிர்ந்து கொள்ள உடனடியாக அவளுடைய இருப்பிடம் நோக்கி விரைந்து செல்வான்.

தூர நிலத்திலிருந்து அவளின் இருப்பிடம் நோக்கித் திரும்புகிறவனுக்கு, அவன் பயணிக்கிற வாகனத்தின் வேகம் மிக மிகக்குறைவானதாக இருப்பதாகத் தோன்றும். காற்றைவிட வேகமாக வாகனத்தை விரட்டிச் செல்ல நினைப்பான். அப்போது அவனுடைய மனமானது ஒலியை விடவும், ஒளியை விடவும் பலமடங்கான வேகத்தில் இயங்கிக் கொண்டிருக்கும். பிரிந்திருந்தவர்கள் இணைகையில் காலம் அவர்கள் முன்பாக மிக மெதுவாக ஊர்ந்து கொண்டிருப்பதாக நினைத்துக் கொள்வார்கள். 

வினை முற்றிய தலைவன் தேர்ப்பாகற்குச் சொல்லியதாக பொதும் பிற்புல்லாளங்கண்ணியார் எழுதிய அகநானூற்றுப் பாடல்...

‘படுமழை பொழிந்த பயம்மிகு புறவின்
 நெடுநீர் அவல பகுவாய்த் தேரை
 சிறுபல் இயத்தின் நெடுநெறிக் கறங்க,
 குறும்புதற் பிடவின் நெடுங்கால் அலரி
 செந்நில மருங்கின் நுண்அயிர் வரிப்ப,
வெஞ்சின அரவின் பைஅணந் தன்ன
 தண்கமழ் கோடல் தாதுபிணி அவிழ,
 திரிமருப்பு இரலை தெள்அறல் பருகிக்
 காமர் துணையொடு ஏமுற வதிய,
 காடுகவின் பெற்ற தண்பதப் பெருவழி;
ஓடுபரி மெலியாக் கொய்சுவற் புரவித்
 தாள்தாழ் தார்மணி தயங்குபு இயம்ப
 ஊர்மதி வலவ! தேரே சீர்மிகுபு
 நம்வயிற் புரிந்த கொள்கை
 அம்மா அரிவையைத் துன்னுகம்,
விரைந்தே...’

முல்லை நிலகாட்சியில் விரிகிறது இப்பாடல். ‘மழைக்காலம் தொடங்கும் பொழுது வினை முடித்துத் திரும்புவேன்’ எனக் கூறி தலைவியைப் பிரிந்து சென்றிருக்கிறான் தலைவன். வினையும் நிறைவாக முடிந்தது. மழைக்காலமும் தொடங்கியது. தலைவியைக் காணுகிற வேட்கை தலைவனிடம் மிகுந்திருக்கிறது. தேர்ப்பாகனிடம் தேரினை விரைந்து செலுத்துக என்று கூறுகிறான். ‘தேர்ப் பாகனே, ஒலியுடன் கூடிய பலத்த மழை பொழிகிறது. பயனுள்ள முல்லை நிலத்தின் ஆழமான பள்ளங்களில் தண்ணீர் தேங்குகிறது. அவற்றில் தங்கியிருக்கும் வாய் பிளந்த தேரைகள் சத்தமிடுகிற ஒலியானது பல வாத்தியங்கள் கலந்த இசையைப்போல வழி நெடுகிலும் கேட்கிறது.

சிறிய புதர்களில் இருந்து உதிர்கின்ற நீண்ட காம்புகளைக் கொண்ட பிடவப் பூக்கள் செம்மண் நிலமெங்கும் உதிர்ந்து அந்த நிலத்தை அழகு செய்கின்றன. மிகுந்த சினமுடைய பாம்பின் படம் மேல்நோக்கியிருப்பது போன்று, குளிர்ந்த காந்தள் பூவின் மொட்டுகள் மணங்கமழுமாறு கட்டவிழ்ந்து மலர்கின்றன. முறுக்கிய கொம்பைக் கொண்ட ஆண் மான், தெளிவான நீரைக் குடிக்கிறது. பின்னர் தன் மனதுக்குப் பிடித்த துணை மானுடன் சென்று தங்குகிறது. இப்படியாக, மழை இந்தக் காடு முழுவதையும் அழகு செய்திருக்கிறது.

காட்டின் நடுவே உள்ள பெரிய பாதையில் வேகமான குதிரைகளைஓட்டிச் செல்கிறாய் நீ. உன்னுடைய குதிரை களின் பிடரி மயிர் அளவாகக் கத்தரிக்கப்பட்டுள்ளது. அவற்றின் கழுத்தில் உள்ள மாலைகள் கால்வரை தழைந்து தொங்குகின்றன. அந்த மாலைகளில் உள்ள மணி கம்பீரமாகச் சத்தமிடுகிறது. பாகனே, தேரை இன்னும் வேகமாக ஓட்டு. அழகிய மாந்தளிர் நிறம் கொண்ட என்னுடைய தலைவி, என் மீது ஆசை வைத்திருக்கும் அந்தப் பெண்ணை விரைவாக நெருங்குவோம்...’

கார்காலம் தொடங்கிவிட்டது. அவன் காதலியிடம் திரும்பவேண்டிய பொழுதும் வந்துவிட்டது. காட்டில் பெய்யும் மழையும் குளிரும், தண்ணீரில் கத்துகின்ற தவளைகளும், செம்மண்ணும், அதில் கிடக்கும் பூக்களும், பாம்பின் படம் போன்று நிமிர்ந்த பிடவம் பூக்களிலிருந்து காற்றில் மிதக்கும் வாசனையும், இணை சேர்ந்திருக்கும் மான்களும் என சகலமும் அவளையே நினைவுபடுத்துகின்றன. மழைக்கால முல்லை நிலக்காட்சி அவனுக்கு அவளுடைய உடலையும் அவளுடன் கூடியிருந்த காலத்தையும் நினைவூட்டுகிறது. அவன் சொல்கிறான்...

‘அவன் மீது மிகுந்த விருப்பமுடன்
அவளும் அங்கே காத்திருப்பாள், அவளை நெருங்கி இருக்க வேண்டும்...’ 

 இந்தப் பாடலை தலைவன் சொல்வதாக, பெண்பாற்புலவர் ஒருவர் எழுதியுள்ளார். தலைவி வீட்டின் சுவர்களுக்குள் வளர்க்கப்பட்டாலும் தலைவனின் புழங்குவெளி தலைவிக்குத் தெரிந்து இருக்கிறது. தலைவனுக்காகக் காத்திருப்பவளாகவே இருந்தாலும், தலைவன் எங்கே செல்கிறான், என்ன  செய்கிறான், எப்பொழுது திரும்புவான், திரும்பும் வழி எப்படியிருக்கும் என்பதை அவள் தெரிந்து வைத்திருக்கிறாள். அவன் வினையாற்றும் பொழுது அதன் மீதே கவனமாக இருக்க வேண்டும் என்பதை அவள் தூண்டுதல் செய்கிறாள். அப்பொழுது அவள், அவனை எந்தவிதமான தொந்தரவும் செய்வதில்லை.

அவனது செயலில் அவளுடைய மனமும் குவிந்திருக்கிறது. தான் என்கிற ஒன்றே இல்லை என்பதாகவும், தானும் அவன்தான் என்பதாகவும் அவளே அவனாகி இருப்பாள்.  அவனுடைய செயலில் வெற்றி கண்டவுடன் உடனடியாகத் தன்னைத்தான் தேடி வரவேண்டும் என்பதை மட்டுமே அவள் விரும்புகிறாள். அவனுடைய வெற்றியை அவளிடமே முதன்முதலாகப் பகிர்ந்துகொள்ள வேண்டுமென காத்திருக்கிறாள். முதல் செய்தியாக தன்னை வந்தடையும் அவனுடைய குரலுக்காக அவனைத் தன்னை நோக்கி மனதளவில் இயக்கிக் கொண்டிருப்பாள். அவனுடைய நெடுவழியில் தன்னை மட்டுமே அவன் நினைத்து, தன்னை நோக்கி விரைந்து வருவான் என்பதாக அவள் விரும்புகிறாள்.

அவன் மீது அன்பின் கொள்கையுடைய தலைவியினுடைய விருப்பமே அவளுடைய  மனோவேகமாகிறது. அதுவே தலைவனை இயக்கி,  தேர்ப்பாகனை விரைந்து செலுத்தச் சொல்கிறது. காலம் மாறியிருக்கிறது. வாழ்வியல் செயல்பாடுகள் வேறுபடுகிறது. இப்பொழுதும் மழைக்காலம் தொடங்குகிறது. இப்பொழுதும் தலைவன் பிரிந்திருக்கிறான். எந்தக் கணத்திலும் கதவைத் தட்டிவிட மாட்டானா என்கிற தவிப்புடைய பெண்ணின் மனதினை வெளிப்படுகிற மு.சத்யாவின் கவிதை...

‘கார்மேகம் இறங்கி வந்துவிட்டது
மழை பொழியும் தருணம் இது
பருவங்கள் சந்திக்கும் நாளின் அந்திப்பொழுது
தொட்டால் போதும் அந்த ரோஜாவை
எல்லா இதழ்களையும் உதிர்த்துவிடும்
வானவில்லைப் பிடித்து வைத்திருக்கிறது
தெள்ளியநீர்
ஒருகல் போதுமானது கலைத்துவிட
உன் காலடியோசை வந்து கதவு தட்டும்
கனவுகளையும் கற்பனைகளையும் கலைத்தபடி
உன்னைப் பிரிந்து பலநாளாகிவிட்டது
எந்த நொடியும் நீ வந்துவிடக்கூடும்
கூடை நிறையக் கவிதைகளைச் சுமந்தபடி...’

ஏக்கமும் தவிப்புமான நிலையில் பெண் இருப்பது எந்தக் காலத்திலும் நிரந்தரமாக இருக்கிறது. சங்கத்தலைவியைப் போலவே நவீனப்பெண்ணும் திரும்புகிறவன் கவிதைகளோடு வரக்கூடும் என எதிர்பார்க்கிறாள். காத்திருக்கிறாள். வான்திறந்து பெய்த மழையில் தெள்ளிய நீர் வானவில்லைப் பிடித்துவைத்திருப்பது போன்ற காத்திருப்பில் இருக்குமவள் தனக்குள்  கனவுகளையும் கற்பனைகளையும் நிரப்பிக்கொள்கிறாள். நவீன வாழ்வின் தலைவன் ஒரு கல் கொண்டு அவளுடைய கனவுகளைக் கலைக்கிறானா அல்லது கவிதைகள் கொண்டு அவளை நிரப்புகிறானா  என்கிற பதற்றம் பெண்ணிடம் இருக்கிறது. அவன் எப்படியிருப்பினும் பெண் காத்திருப்பவளாக இருக்கிறாள்.

ஆனால், அவன் பிரிந்து சென்றிருக்கும் காலங்களிலும் இவள் விருப்பத்திற்கு அவன்  இயங்கிக் கொண்டிருப்பதாக நினைக்கிறாள். இவளை நோக்கி அவனுடைய மனமும் குவிந்திருப்பதாக நினைக்கிறாள். அவன் மீது பிரியத்தின் கொள்கையுடையவளாக தானிருப்பதை அவன் உணர்ந்து கொண்டிருப்பான் என்பதாக நம்புகிறாள்.  இவளின் நம்பிக்கையே அவனை எந்தக்காலத்திலும் அவளை நோக்கி இயக்கிக்கொண்டிருக்கிறது.

பொதும்பிற் புல்லாளங்கண்ணியார்

மதுரைக்கு அருகிலுள்ள பொதும்பு என்கிற ஊரைச் சேர்ந்தவர். கண்ணியார் என்பது இவரது இயற்பெயராக இருக்கலாம். இவர் எழுதியதாக அகநானூறில் ஒரே ஒரு பாடல் மட்டும் கிடைத்துள்ளது (அகம்: 154).

முனைப்புடன் ஈடுபட்ட செயலில்  வெற்றியடைந்த ஒருவன் யாரை நினைத்துக்கொள்வான்? யாரிடம் உடனடியாகப் பேச  நினைப்பான்? யாரைத் தேடி அவன் ஓடிவருவான்? அந்த ‘யார்’ என்பது பெரும்பாலும்  மனைவியாக, சிலபோது அம்மாவாக, சிலபோது காதலியாக
அல்லது தோழியாக இருக்கும்.

தான் என்கிற ஒன்றே இல்லை
என்பதாகவும், தானும் அவன்தான்
என்பதாகவும் அவளே அவனாகி
இருப்பாள். அவனுடைய செயலில்  வெற்றி
கண்டவுடன் உடனடியாகத்
தன்னைத்தான் தேடி வரவேண்டும்
என்பதை மட்டுமே அவள் விரும்புகிறாள்.