அரண்மனை குடும்பம்-45

மனதுக்குள் உருவான ஒருவகை பீதியோடு ரத்தி, தியாவைத் தூக்கிக் கொண்டாள்.
தியா, ரத்தியின் தாடையைப் பிடித்து “மம்மி... அப்பா அந்த ஆண்ட்டி கூட எங்க போறாரு?” என்று கேட்டாள்.

கண்கள் கலங்கிட, “தெரியலையே கண்ணு...” என்றாள் ரத்தி.
“நீ ஏன் அழறே?”
“பயமா இருக்குடா...”
“ஏன் பயப்பட்றே?”
“உனக்கு சொன்னா புரியாது... நம்மள சுத்தி பெருசா ஒரு சதி நடக்கறமாதிரி தோணுது எனக்கு...”
“சதின்னா?”

“தியா... உனக்கு எதுவும் தெரிய வேண்டாம். உன் சின்ன மனசுக்குள்ள நான் ஒரு பயத்த உருவாக்க விரும்பல. நீ போய் விளையாடு... போ...”
“யாரும் வரமாட்டேங்கறாங்களே மம்மி...”
தியா அப்படிக் கேட்கவும், “கவலப்படாதே... நாம ஏற்காடு போய்டுவோம். அப்புறம் இங்க நாம வரவே மாட்டோம். அங்க பங்கஜம் இருக்கா... உன்ன ஏரிக்
கரைக்கும், எஸ்டேட்டுக்கும் கூட்டிக்கிட்டு போவா. நீ ஜாலியா சந்தோஷமா இருக்கலாம்...”
என்றாள்.

“ஸ்கூலுக்கு போகணுமே?”
“அங்கயே மான்ஃபோர்ட் ஸ்கூல் இருக்கு. அப்பாகிட்ட சொல்லி சேத்துட்றேன்...”
“அப்ப வா... இப்பவே போகலாம்...”
“அப்பா வரட்டும். அவர் வந்த உடனேயே கிளம்பிட்றோம்...” தீர்மானமாக அழுத்தமாய் சொன்னாள் ரத்தி!
காரில் இருந்து மூர்த்தியுடன் உள் நுழையும் போதே குலசேகர ராஜாவை சுந்தரவல்லி பிடித்துக் கொண்டு விட்டாள்.
“எங்க போய்ட்டீங்க?”

“நம்ம லேண்ட் வழியா புதுசா போடப்போற ஃபோர்வே லைன் வருது! கவர்மெண்ட் அதை எடுத்துக்கப் போறாங்க. கிட்டத்தட்ட 12 ஏக்கர் நிலம் நம்ம அரண்மனை குடும்பத்த விட்டு போகப் போகுது. அதான் டிஆர்ஓ, கலெக்டர்னு பாத்து பேசிட்டு வரேன்...”“அதெல்லாம் போனா போகட்டும்... நீங்க சாதிச்சிட்டீங்க...”“என்ன சுந்தரம் மருந்து வேலைய காட்டிடிச்சா?” அந்த கேள்விக்கு, நடந்த சகலத்தையும் சொல்லி முடித்தாள் சுந்தரவல்லி. குலசேகர ராஜா முகமும் பாதரசத்தைப் பூசிக்கொண்டது போல மாறிற்று.

“பாஸ் நான் சொல்லல... அந்த வாத்யார் பலே கில்லாடின்னு...”“யெஸ்... அவன் கில்லாடி மட்டுமில்ல, ஜித்தன்...”“இதோ பாருங்க... இந்த பிடியை விட்றாம இதை கல்யாணத்துல முடிக்கணும்...”“என்ன நீ... நாளைக்கே கல்யாணத்த பண்ணச் சொல்வே போலிருக்கே... பொறு சுந்தரம்...”“அதுவோ மாய மருந்து... எவ்வளவு நாள் வேலை செய்யும்னு யாருக்கு தெரியும். கணேசனுக்கு தெளியறதுக்குள்ள முடிக்க வேண்டாமா?”

“எனக்கும் தெரியும் சுந்தரம்... இனிதான் ஒவ்வொரு அடியையும் கவனமா வைக்கணும். கல்யாணம் மட்டும் மேட்டர் இல்ல... இந்த வடநாட்டுக்காரிய என்ன பண்ணப்போறோம்கறதும் முக்கியம்...”

“ஆமாம்... ஆமாம்... அவ ஒருத்தி இருக்கால்ல?”

“ஒருத்தியா... ரெண்டு பேர்! அந்த தியாதான் சட்டபூர்வ வாரிசு. ரெண்டு பேருமே நம்ம எதிரிங்க.. எங்கியோ நாகலாந்துல பிறந்த ஒரு காட்டுவாசி... அவளோட நேரம் இந்த அரண்மனைக் குடும்ப மருமகளாயிட்டா. அவளை அழிக்கறது தெரியாம அழிக்கணும்...”“அழிச்சிடலாம் பாஸ்... அதுக்கும் வாத்யாரே எதாவது வழிய காட்டுவார்...”
இடையில் புகுந்த மூர்த்தி சொன்ன கருத்து குலசேகரர் தாடையைத் தடவச் செய்தது.

“என்ன பாஸ்... வாத்யாரால முடியுமான்னு டவுட்டா இருக்கா?”

“இல்ல மூர்த்தி... இதுக்கே 20 கோடி கேட்டவன், அதுக்கு இன்னும் பல கோடிய இல்ல கேட்பான்...”“ஆமாம் பாஸ்... அதுல சந்தேகமில்ல...”
“அவ்வளவு பணத்துக்கு நான் இப்ப எங்க போக? இங்க நாங்களே ஒட்டிக்கிட்டுல்ல கிடக்கறோம்?”“அப்ப இப்ப 20 கோடிய தரணுமே... அதுக்கு என்ன பண்ணப் போறீங்க பாஸ்..?”

“இப்போதைக்கு இங்க நடக்கற எதுவும் அந்த வாத்யாருக்கு தெரிய வேண்டாம் மூர்த்தி. நம்ம டார்கெட் இப்ப மஞ்சு கல்யாணம் மட்டும்தான். முதல்ல அதை முடிப்போம்...’’
“பாஸ்... அப்படி எல்லாம் அவனை நாம ஒதுக்கிட முடியாது. அவன் இப்ப கூட நம்பள கவனிக்கறது தெரியாம கவனிச்சுக்கிட்டே இருப்பான்...”‘‘பயமுறுத்தாதே மூர்த்தி... அவனை நீ கல்யாணம் வரை சமாளி...”“அது பெரிய விஷயமில்ல... ஆனா, கல்யாணத்தின்போது நாம பேசின மாதிரி பணத்தை கொடுத்துடணும் பாஸ்...”“பார்ப்போம்...”
“அப்படி சொல்லாதீங்க... கட்டாயம் கொடுத்துடணும்... இல்ல விபரீதமாயிடும்...”“சரி... நீ போய் நம்ம லேண்ட் ஒர்க்கை பார். நான் பாத்துக்கறேன்...”குலசேகர ராஜா மூர்த்தியையே வேகமாகக் கத்தரிப்பது சுந்தரவல்லிக்குப் புரிந்தது. அது மூர்த்திக்குமே புரிந்தது.

மூர்த்தி விலகவுமே சுந்தரவல்லி குலசேகரரை ஒரு மாதிரி பார்த்தாள்.“என்ன சுந்தரம் அப்படி பாக்கறே?”“என்னங்க... அந்த வாத்யாருக்கு பணம் கொடுக்க உங்களுக்கு விருப்பமில்லையா?”

மிக நறுக்கலாக கேட்டாள் சுந்தரவல்லி.“நீ என்ன நல்லா புரிஞ்சி வெச்சிக்கிட்டிருக்கே சுந்தரம்... 20 கோடி ரூபாய ஒரு பங்கரப் பயலுக்கு தூக்கிக் கொடுக்க யாருக்கு சுந்தரம் மனசு வரும்?”
“அது சரிங்க... ஆனா, அவனாலதான நமக்கு இப்ப நல்லது நடக்கத் தொடங்கியிருக்கு...”“அது வாஸ்தவம்தான்... அதுக்காக அவன் இழுப்புக்கு நான் இப்ப போயிட்டா அது நமக்குதான் பெரிய ஆபத்து...”“இதுல ஆபத்து எங்கங்க இருக்கு?”“பைத்தியக்காரி... மிளகு உருண்டை சைஸ்ல நாலு உருண்டைய கொடுத்து கணேச ராஜாவையே விழவெச்சவனுக்கு நானும் நீயும் எம்மாத்திரம்?”
“அதனால..?”

“இப்ப என்ன எதுவும் கேக்காதே... எதை எப்ப எப்படி செய்யணும்னு எனக்கு நல்லா தெரியும்...”குலசேகர ராஜா சொல்லி விட்டு மைத்துனரான கைலாச ராஜாவையும் சகோதரியான கஸ்தூரியையும் நோக்கிச் சென்றார்.இருவரும் தங்கள் தனியறையில் புதிதாக வடிவமைக்கப்பட்டிருந்த ஒரு பெரிய திரையில் மிதமான ஏசிக்கு நடுவில் சோபாவில் புதைந்த நிலையில் பழைய ‘அன்பே வா’ திரைப்படத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.