பாட்டு பாடுபவர்களுக்கு மட்டுமல்ல, பாட்டை லயித்துக் கேட்பவர்களுக்கும் கூட பேச்சில் இப்படி பூவிதழின் மென்மைத் தன்மை கூடி நிற்குமா என்ன?

 மறைந்த பாடகர் எஸ்.பி.பாலசுப்பிரமணியத்தின் சாயலை மட்டுமல்ல, அவர் பேச்சின் மென்மையான அணுகுமுறையையும் கொண்டிருக்கிறார் சீனிவாசன். ‘இத்தனையும் வைத்திருக்கிறீர்களே, உங்களுக்குப் பாடத்தெரியுமா?’ என்று கேட்டால், ‘‘பாடுவேன். ஆனா, நீங்க கேட்க முடியாது...’’ என்று சொல்லிச் சிரிக்கிறார். இவரிடம் ஏன் இப்படி பாடக்கேட்க வேண்டும்; இவர் பாடகரா... என்று கேட்கலாம்.

இவர் பாடகர் அல்ல; பாட்டின் காதலர்- அதுவும் இசைத்தட்டுகளின் காதலர்!   

ஒன்றல்ல, இரண்டல்ல, ஒரு பிரத்யேக பெரிய அறையில் 6000க்கும் மேற்பட்ட இசைத்தட்டுகளை அடுக்கி வைத்திருக்கிறார். அறையின் நடுவே அந்தக்காலத்து பழமையான ரெக்கார்டு பிளேயரையும், ஸ்பீக்கர் பாக்சையும் அம்சமாக வைத்து அருமையாக பாட்டு கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்.

மண்ணில் செய்த இசைத்தட்டுகள், காகிதத்தில் தயாரித்த இசைத்தட்டுகள், பீங்கான், கிரேயான், மைக்கா, பிளாஸ்டிக், வைபர் கிளாஸ்... இப்படி எத்தனையோ வகையான இசைத்தட்டுகள் எல்லாம் வந்து போய், அதன் பிறகு ஒலி நாடா, கேசட்டுகள் வந்து, சி.டி, டிவிடி வகையறாக்கள் வந்து, அதுவும் கடந்து பென்டிரைவ் போட்டுக் கேட்டு, அதுவும் இப்போது பல்வேறு ‘ஆப்’களால் வழக்கொழியக் காத்திருக்கும் நேரத்தில் ஒருவர் இப்படி இசைத்தட்டுகளையும் ரெக்கார்டு பிளேயரையும் வைத்துத்தான் பாட்டு கேட்பேன் என்று அடம்பிடித்து அதையேதான் இதுவரை செய்து கொண்டிருக்கிறார் என்றால்... எவ்வளவு பெரிய ஆச்சர்யம்.   

கோவை பூண்டி செல்லும் வழியில் இருக்கிறது செம்மேடு கிராமம். அங்கே பழங்கால அரண்மனை போன்ற வீடு. மாடியில் பெரிசு பெரிசாய் அறைகள். அதில் மிகப்பெரிய அறை ஒன்று, பர்மா தேக்கு கதவுகளால் சாத்தப்பட்டிருக்கிறது. அதைத் திறந்தால் முழுக்க உள்ளே நாம் காணச்சென்ற இசைத்தட்டுகளின் உலகம். அலமாரி, அலமாரியாக அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

அறையெங்கும் பியானோ இசை நிரம்புகிறது. சீனிவாசன் வலது கைவிரல்கள் அவர் தொடை மீதமர்ந்து அவரையும் அறியாமல் தாளமிடுகிறது. ‘தேடி வந்த தெய்வமே... தேவ பந்தமே... எங்கே என் தேவனே... உன்னைக் கண்டேனே... என்னைத் தந்தேனே...’ என ‘உயர்ந்த உள்ளம்’ படப்பாடல் ஒலிக்கிறது.

கொஞ்சநேரம் பல்வேறு படப்பாடல்களைப் போட்டு நம்மை கேட்க வைத்து விட்டு பிறகு பேச ஆரம்பிக்கிறார் சீனிவாசன்.‘‘இசைத்தட்டில் நான் ஏன் பாடல்களை இப்படி இன்னமும் கேட்கிறேன்னா, ஒவ்வொரு இசைத்தட்டுக்கும் ஒவ்வொரு உணர்வு இருக்கு. Every music has a story அப்படின்னு சொல்லுவாங்க.

அந்தக்காலத்தில் ஒரு லிமிடெட் டெக்னாலஜி. இப்ப மாதிரி 24 ட்ராக், டிஜிட்டல் டிராக் எல்லாம் கிடையாது!’’ இசையோடு மட்டுமல்ல, இசைத்தட்டோடு அந்தக்கால இசை அமைப்பாளர்களோடு, பாடகர்களோடு லயித்து நின்று பேசுகிறார் ‘‘எப்பவுமே இந்த இசைத்தட்டுகளில்தான் பாடல்கள் கேட்பேன். எனக்கு மத்ததுல பாட்டு கேட்வே பிடிக்காது.

நான் இருக்கிறது டவுன்ல. இது பூர்வீக வீடு. சனி, ஞாயிறுகள்ல இங்கே வந்துடுவேன். மதியம் சாப்பிட்டுட்டு கதவை அடைச்சு  உட்கார்ந்துட்டேன்னா, இந்த இசைத்தட்டுகளோடதான், இதன் பாட்டுகளோடதான்!’’ என்னும் சீனிவாசனுக்கு இந்த இசை ஆர்வம் எல்.கே.ஜி படிக்கும்போதே வந்துவிட்டதாம்!

யு.எஸ்., யு.கே, மத்த நாடுகளில் எல்லாம் லேட்டஸ்ட் ரிலீஸ் எந்த அளவுக்கு சிடியில் பண்றாங்களோ அதைவிட டபுள் மடங்கு இந்த இசைத்தட்டுல விடறாங்க. ஆக, மக்கள் பழைய பக்கம் திரும்பறாங்கன்னுதான் நினைக்கிறேன்!’’ என்னும் சீனிவாசன் இதில் பாடல் கேட்பதற்கும், டிஜிட்டல் தொழில்நுட்பத்தில் பாடலைக் கேட்பதற்கும் வித்தியாசம் இருக்கிறது என்கிறார்.