சாய்ந்த வாக்கில் அமர்ந்திருந்தவளை அவளையும் அறியாமல் தூக்கம் வாரிக்கொண்டது. இப்படியொன்று நடப்பதென்பது எப்போதாவது தான் சாத்தியம். சில நாட்களுக்கு முன்பு வரை இதுவும் கூட சாத்தியமற்றே இருந்தது. அப்போதெல்லாம் தூக்கம் வருவதற்காக மாத்திரையை நாடி ஓடிக் கொண்டிருந்தாள்.

ஒரு குறிப்பிட்ட காலகட்டத்திற்குப் பிறகு விருப்பமில்லாத ஒன்றாகிவிட அதுவும் விலக்கி வைக்கப்பட்டது.சமீபத்திய நாட்களாகத்தான் தூக்கம் இவளுக்கு சொந்தமானது. இவள் கைவசம் வந்தது. சாய்ந்த வாக்கிலோ அல்லது படுத்த உடனேயும் தூக்கம் தழுவுவது  வரமே! கவலைகளை மறந்து தன்னிலையிலிருந்து வேறொரு உலகத்தில் சஞ்சரிப்பதுதான் உறக்கமென்பது.

விழிப்பு கண்டும் அவள் கண் இமைகளில் தூவானம் போல் தூக்கம்  மிச்சம் இருந்தது. ஜன்னலுக்கு வெளியில் இருந்த மாமரத்தின் இலைகள் காற்றிற்கு ஈடு கொடுக்க முடியாமல் மேலும் கீழுமாய் படபடத்துக் கொண்டிருக்க, சில பழுத்த இலைகள் சுழன்று சுழன்று கீழே சென்று மண்ணில் சரணடைந்தன.

விருட்டென்று தரை தாழப் பறந்து வந்த ஒற்றைக் காகம் தோட்டத்தில் மேய்ந்து கொண்டிருந்த கோழிக் குஞ்சை தன் கால்களில் ஏந்த, அடுத்த கணம் தன் மொத்த சக்தியையும் திரட்டி அக்காகத்துடன் போரிட்டு குஞ்சை மீட்க முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தது தாய்க்கோழி.‘‘அ...ம்...மா…’’  தன்னையும் அறியாமல் அலறிவிட்டாள் ராணி.

அடிவயிற்றில் சம்மட்டியால் அடித்தது போல் ஒரு வலி. இந்த வலி அவ்வப்போது வந்து உயிரைக் கரைத்துக் கொண்டிருந்தது. மென்மையான வயிற்றை மெல்ல அமுக்கி அந்த அசுர வலியை கட்டுக்குள் கொண்டு வந்து, தன்னை இயல்பாக்கிக் கொண்டாள்.

முந்தின நாள் சென்று வந்த பயணத்தின் களைப்பில் சேலைத் தலைப்பை தரையில் விரித்து படுத்திருந்த கற்பகம் அலறியடித்துக் கொண்டு எழுந்தமர்ந்தாள். சில நிமிடங்கள் அவள் நெஞ்சுக்கூடு பதற்றத்தில் வேகமாய் மேலும், கீழும் ஏறி இறங்கியது.அன்றலர்ந்த மலரென அமைதியாய் அமர்ந்திருந்த மருமகள் ராணியைப் பார்த்து பெருமூச்சு விட்டுக் கொண்டாள். அதைத் தவிர வேறு என்ன செய்ய முடியும் அவளால்?

‘‘என்னப்பா இப்படி பண்ணிட்ட... நம்ப மதத்திலாவது ஒண்ணைப் பார்த்திருக்கலாமே. அவ நெத்தியில பொட்டு வைக்க மாட்டாளாம்? கோயில் குளத்துக்கெல்லாம் வந்தாலும் விபூதி குங்குமம் எடுத்துக்க மாட்டாளாம்? முகத்துக்கு நேரா சொல்றா... அவ மதமென்ன நம்ம மதமெதன்ன? அவ பேருகூட வாயில வரமாட்டுது.

கடைசி வரைக்கும் பிரச்னையில கொண்டுவந்து விட்டுட்டியே?’’ என்று மகனிடம் மனக்குறையை வெளிப்படுத்திய போது,‘‘அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லம்மா... எந்த காலத்துல இருக்கே... அவளுக்கு பிடிச்ச சாமியை அவள் கும்பிடட்டும். உனக்கு பிடிச்ச சாமியை நீ கும்பிடு. பேர மாத்தி உங்களுக்கு பிடிச்ச பெயர சொல்லி கூப்பிட்டுக்கோங்க! அவ எந்த விதத்திலேயும் உங்களுக்கு இடைஞ்சலா இருக்க மாட்டாள். நீங்களும் அப்படியே இருப்பீங்கன்னு நம்புறேன்...’’ ஒரேடியாக வாயை அடைத்தான் கதிர்.

யாரிடமும் பேசாமல், எதுவும் சாப்பிடாமல் கண்ணைக் கூட அசைக்காமல் அப்படியே அவள் அமர்ந்திருந்த கோலம் அச்சத்தை உண்டு பண்ணியது. வைத்தியத்துக்கு மேல வைத்தியம் பார்த்தும் அவளுடைய உடல்நிலை தேறவே இல்லை. ரொம்ப கட்டாயப்படுத்தி சாப்பிடச் சொன்னால் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழியும்.

புத்திர சோகம் பெரிய சோகம் என்றிருந்த கற்பகமே மனதை மாற்றிக்கொண்டு மருமகளை மகளாய்ப் பாவிக்கத் தொடங்கினாள்.கொஞ்ச நாட்களாகவே இந்த அலறலும் கூக்குரலும் பழகிக் கொண்டிருந்ததால் சங்கடம் எதுவுமில்லை. மருமகளுக்கு இன்னொரு கல்யாணம் பண்ணி வச்சா என்ன... அவளிடம் மெல்ல பேச்சை ஆரம்பித்தாள் கற்பகம்.

அலைமடியும் கடலென சலனமற்று இருந்தது. கண்களில் உறக்கம் மிச்சம் இருந்தது. மெல்ல எழுந்து வந்து மருமகளின் தலையைக் கோதிய கற்பகம், அவளை திரும்பவும் படுக்கையில் படுக்க வைத்தாள்.மாமியாரின் பரிவும் தொடுதலும் தூக்கத்தைத்  தூண்ட கால்களைச் சுருக்கி வயிற்றுக்குள் அமுக்கியபடி மீண்டும் கண் மூடினாள்.

சேர்த்து வைத்த சொத்தை எல்லாம் செத்துப் போனதுக்கு அப்புறம் சுருட்டிக்கிட்டா போகப்போறோம். மனுஷனுக்கு கொஞ்சம் கூட அறிவில்ல... என்று மனதிற்குள் அவரை குறைபடாத நாளில்லை கற்பகம்.ஜோசியரைக் கூப்பிட்டு மருமகள் ருதுவான தேதியைக் கொடுத்து ஜாதகம் பார்க்கச் சொன்னபோது அவள் மறுப்பேதும் சொல்லாமல் கைகூப்பி அமர்ந்திருந்தாள்.

வாழவே வேண்டாம், தற்கொலைதான் ஒரே வழி என்றிருந்த ராணி தன் கணவனே தன் வயிற்றில் வந்து பிறக்கப் போவதாய் மாமியார் சொல்லவும் அந்த எண்ணத்தை மாற்றிக் கொண்டாள்.