அரண்மனை குடும்பம் - 54

ஐம்பதடி ஆழ பள்ளத்தில் ரத்த விளாராகக் கிடந்த மூன்று பேரையும் பார்த்த ரத்திக்கு கொஞ்சம் திக்கென்றது. யார் இவர்கள்... இறந்து விட்டார்களா இல்லை உயிரோடு இருக்கிறார்களா..? இங்கே வந்து எப்படி விழுந்தார்கள்... இவர்களை எதற்காக சாமியார் தன்னைப் பார்க்கும்படி செய்துள்ளார் என்கிற கேள்விகளோடு திரும்பி வந்தவளை ஒரு மென்னகையோடு பார்த்தார் சாமியார்.“ஜீ... யார் அவங்க..? ஏன் இப்படி கிடக்கறாங்க... உயிரோட..?” என்று ரத்தி கேட்டு முடிக்கு முன்பே -“உயிரோடதான் இருக்காங்க... ஆனா, இப்படியே விட்டுட்டா சில மணி நேரத்துல இறந்துடுவாங்க. அவங்கள காப்பாத்தணும்... காப்பாத்துவோமா..?” நறுக்காகக் கேட்டார் சாமியார்.

“நிச்சயமா... உயிருக்கு போராட்றவங்கள காப்பாத்தறதுதானே ஜி மனுஷங்களோட கடமை?”

“சரியா சொன்னே... நீ கூட இப்ப அப்படி போராட்றவதான்...” என்று சாமியார் முத்தாய்ப்பாக சொல்லவும் ரத்திக்கு சுருக்கென்றது.“ஸ்வாமிஜி... நான் இப்ப சாவோட மட்டுமில்ல, வாழ்க்கைக்கே போராடிகிட்டு இருக்கேன். என் வாழ்க்கை தலை கீழா மாறிப்போச்சு... நான் இப்ப இருக்கற நிலைக்கு செத்துட்றது எவ்வளவோ மேல்னு தோணுது...” எனும்போது ரத்தியின் விழிகள் கலங்கிவிட்டன.

“உன் கட்டம் இப்ப எப்படிப் பட்டதுன்னு எனக்குத் தெரியும் பேட்டி. கவலப்படாதே... எல்லாம் நல்லபடியா மாறும். இப்ப இவங்கள காப்பாத்தறத பத்தி மட்டும் சிந்திப்போம்...”

“இவங்க யார் ஸ்வாமிஜி... இங்க எப்படி வந்தாங்க..?”

“விதி இவங்கள யானை ரூபத்துல துரத்திச்சு... அப்ப இந்த பள்ளத்துக்குள்ள விழுந்து இப்படி ஆயிட்டாங்க... உன் கையால இவங்கள காப்பாத்து. எந்த ஒரு செயலுக்கும் ஒரு பதில் விளைவு உண்டு. உனக்கும் இவங்கதான் பதிலாகப் போறாங்க...”

“அது எப்படி..?”

“பேசறதுக்கான நேரமோ, இடமோ இது இல்ல. முதல்ல இவங்கள காப்பாத்துவோம். உனக்கு என் சிப்பந்தி உதவி செய்வான்...” என்று சாமியார் ரத்தியையும், பங்கஜத்தையும் அழைத்து வந்த அவர் உதவியாளன் ராம்சிங் என்பவனைப் பார்த்தார்.ராம்சிங் வேகமாக அந்த பள்ளத்தில் இறங்கி அவர்கள் இப்போது இருக்கும் நிலையை அறியத் தயாரானான்.
ஓரிடத்தில் பல மீட்டர் நீளமுள்ள நைலான் கயிறு வடமாக சுருண்ட நிலையில் கிடந்தது. ரத்தியும், பங்கஜமும் அந்த கயிறை எடுத்துக் கொண்டு பள்ளத்தின் விளிம்பருகே சென்று எட்டிப் பார்த்தனர்.

ராம்சிங் அவர்களைத் தொட்டுப் பார்த்து காயங்களை கவனித்தான். பின் அந்த பள்ளத்தில் எந்தப் பக்கம் புதர்களின்றி மேலே செல்ல தோதாக உள்ளது என்பதைப் பார்த்து அந்தப் பக்கமாய் வந்து நின்று அங்கிருந்து கயிற்றின் நுனியை தன்னை நோக்கி போடச் சொன்னான்.அடுத்த சில நிமிடங்களில் ஒவ்வொருவர் உடம்பும் கயிற்றால் கட்டப்பட்ட நிலையில் பங்கஜமும் ரத்தியும் அந்த உடல்களை தங்கள் சக்தியைத் திரட்டி மேலே இழுத்தனர்.

மேலே இழுக்கப்படும் போதே மூவரிடமும் மயக்கம் தெளிந்து விட்டது. ஆனாலும் எலும்பு முறிவால் உண்டான வலியில் கத்தினர். மாரப்ப வாத்திக்கு காலில் எலும்பு முறிவு, நிற்கமுடியாத நிலை. போதி முத்துவுக்கு கையில். ஜல்லிக்கு மட்டும் எலும்பு முறிவுகள் இல்லை - ஆனாலும் தோள் பட்டையில் சதை பிசகி ரத்தம் கசிந்து கொண்டிருந்தது...
மேலே வந்துவிட்ட நிலையில் மாரப்ப வாத்தி அரைக் கண் திறந்து முதலில் பார்த்தது பூபால தாஸ் சாமியாரைத்தான்!

வெண்ணிற தவ ஆடையில் கண்களில் கருணை மின்னத் தெரிந்த அவரைப் பார்க்கவும் வாத்தியிடம் ஒரு சிலிர்ப்பு.“சாமி நீங்களா..?” என்று தரையில் கிடந்த நிலையில் வாத்தி கைகளைக் கூப்பி வணங்க முயன்றார். “நான் எவ்வளவோ சொன்னேன், நீ கேக்கல... இப்ப பாத்தியா..?”  சாமியார் திருப்பிக் கேட்கவும் வாத்தியின் கண்களில் கண்ணீர்.“ஆமா சாமி... நான் எல்லார் கண்ணையும் கட்றவன். ஆனா, விதி நேத்து என் கண்ணை கைக்கெடிகார வடிவத்துல கட்டிடுச்சி!

அதுல பேட்டரி தீந்து போய் நின்னுடிச்சி. ஆனா, அது ஓடிக்கிட்டிருக்கறதா நினைச்சு தப்பான நேரத்துல என்னையும் அறியாம புறப்பட்டேன். என் விதி கிட்ட நானும் சிக்கிட்டேன்...”“இனியாவது நேர்வழியில வாழப் பார்... இந்தப் பொண்ணு உனக்கு எல்லா உதவியும் செய்வா...” என்ற சாமியார், ‘‘பேட்டி... இவங்கள உன் பங்களாவுக்கு கூட்டிகிட்டு போ. உன் கூடப் பிறந்தவங்களா நினைச்சு எல்லா உதவியும் செய். புறப்படு...” என்றார்.சாமியார் அப்படிச் சொல்லவும் ரத்தியிடம் சற்று தயக்கம். தான், வந்த விஷயத்தை பேசாதது ஒரு புறம் இடித்தது.

“என்ன பேட்டி... என்ன தயக்கம்..? உன் நிலை எனக்கு தெரியும். இப்ப நீ செய்யப்போறதெல்லாம் பரிகாரங்கள். போகப் போக உனக்கு எல்லாம் புரியும்... எல்லாமும் சரியாகும். ம்... புறப்படு...”
சாமியாரின் பூடகமான பேச்சைத் தொடர்ந்து ராம்சிங் மாரப்ப வாத்தியை தன் தோளில் தூக்கிப் போட்டுக்கொள்ள, மற்ற இருவரும் மெல்ல நடக்க முயல, அவர்கள் மூவருக்குமே தன் கையில் இருந்து மூன்று வாழைப்பழங்களை எடுத்து தன் கையாலேயே உரித்தும் கொடுத்து சாப்பிடச் சொன்னார் சாமியார். அது அவரின் அருட் சக்தியைக் கடத்தும் விதம் என்பது மாரப்ப வாத்திக்கும் நன்றாகத் தெரியும்.

அதை பிரசாதம் போல சாப்பிட்ட வாத்தி, ராம்சிங் தோள் மேல் கிடந்த நிலையில் சாமியாரைப் பார்த்து கண்ணில் நீர் மல்க கும்பிட்டார்.சாமியார் முகத்தில் ஒரு மென்னகை!வழுக்குப் பாறையில் இருந்து அப்படியே மேலேறும் சேர்வராயன் மலையின் ஒற்றையடிப்பாதை மேல் குலசேகர ராஜாவும், மூர்த்தியும் நடந்தபடி இருந்தனர். குலசேகர ராஜாவால் ஓரளவுக்கு மேல் நடக்க முடியவில்லை. அங்கங்கே பாறை மேல் உட்கார்ந்து பெருமூச்சு விட்டார். அப்போதெல்லாம் மூர்த்தி, போதிமுத்துவின் செல்போனுக்கு முயற்சி செய்தபடி இருந்தான்.

ரிங்டோன் மிக இளைப்பாக சில இடங்களில் கேட்டது. சில இடங்களில் டவர் கிடைக்காமல் திரையில் அதற்கான சிக்னலே கண்ணில் படாது போனது.“பாஸ்... விட்டுவிட்டுதான் சிக்னலே கிடைக்குது. சிக்னல் கிடைச்சாதான் அவங்கள பாக்கவே முடியும். பாருங்க... எல்லா பக்கமும் ஒரே மாதிரி இருக்கு. நாமும் இப்ப எங்க இருக்கோம்னே தெரியல...” என்றான்.
“பேசாம ஃபாரஸ்ட் ஆபீசுக்கு போய் அங்க இருந்து ஃபாரஸ்டரை கூட்டிகிட்டு வந்திருக்கலாமோ?”