அணையா அடுப்பு 37

அருட்பெருஞ்ஜோதி
அருட்பெருஞ்ஜோதி
தனிப்பெருங்கருணை
அருட்பெருஞ்ஜோதி

அன்பெனும் பெருவலை…
ஆண்டவனே அகப்படுவான்!

மேட்டுக்குப்பம் சித்தி வளாகத்தில் வள்ளலாரின் உபதேசங்களைக் கேட்க பெரும் கூட்டம் கூடும்.வள்ளலாரின் பார்வையோ கூட்டத்தின் ஓரமாக வேலிப் பக்கமாகவே நிலை நிற்கும்.அங்கே ஓர் ஆடு, அத்தனை கூட்டத்துக்கும் மத்தியில் அமைதியாக நின்று வள்ளலார் பேசுவதையே உற்றுக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும்.அனேகமாக அது ஒரு கைவிடப்பட்ட ஆடாக இருந்திருக்கக் கூடும்.

காலில் அடிபட்டு சரியாக நடக்க முடியாமல் தாங்கித் தாங்கித்தான் அந்த ஆடு மெதுவாக நடக்கும்.அன்பர்கள் சித்தி வளாகத்தைச் சுற்றி வரும்போது, அதுவும் அவர்களோடு வலம் வரும்.வள்ளலாரின் ஜீவகாருண்யத்தை முழுமையாக அனுபவித்த ஆடு அது.தனக்கு வரும் உணவை, எப்போதுமே அந்த ஆட்டுடன் அவர் பகிர்ந்து கொள்ளத் தவறியதில்லை.

ஒவ்வொரு நாளும் உணவு எடுத்துக் கொள்ளும் வேளையில், அந்த ஆட்டை வள்ளலாரின் கண்கள் தேடும்.அந்த ஆடும் வள்ளலாரிடம் அன்பு பாராட்ட அவர் தேடும் வேளைகளில் அவர் பார்வையில் படுமாறு வந்து நிற்கும்.வள்ளலாரும், ஆடும் மவுனமாக ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து நிற்பார்கள்.

இருவருக்குமான மவுனமொழியின் பொருளை யார் அறிவார்?
பின்னாட்களில் வள்ளலாரை பல்வேறு ஓவியர்கள், பலவிதமாக வரைந்தார்கள்.பின்னணியில் தருமச்சாலையும், சித்திவளாகமும் இருக்க வள்ளலார் அருட்பெருஞ்ஜோதி யாகத் தோன்றும் ஓவியங்களில் எல்லாம் ஓரத்தில் அந்த ஆடும் வரையப்பட்டிருக்கும்.150 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வாழ்ந்த ஒரு ஆடு, இன்றும் வள்ளலாரின் ஓவியங்களில் ஜீவித்திருக்கிறது.வள்ளலாரின் சீடர்களுக்கே கூட கிடைக்காத அரிய பெருமை, அந்த ஆட்டுக்குக் கிடைத்திருப்பது ஆச்சரியம்தான்.

பிரதிபலன்பாரா அன்பு மட்டுமே அந்த ஆட்டுக்கு இத்தகைய அந்தஸ்தைக் கொடுத்திருக்கிறது.வள்ளலாரின் அன்பு ஆட்டுக்கு மட்டுமா?

மீன்களுக்கும்தான்.அப்போது மேட்டுக்குப்பம் அருகில் மீனவர்கள் இருவர் வசித்தனர்.இருவரும் தினமும் காலையில் வலைகளை எடுத்துக்கொண்டு மீன் பிடிக்க அருகிலிருக்கும் ஏரிக்குச் செல்வார்கள்.அவர்கள் தினமும் சித்தி வளாகத்தைக் கடந்துதான் செல்ல வேண்டும்.வள்ளலாருக்கு ‘வணக்கம்’ சொல்லிவிட்டுச் செல்வது அவர்களது வழக்கம்.அவர்களின் கையில் வலைகளைக் கண்டதுமே தான் அஞ்சியதாக வள்ளலார் சொல்வார்.

“துண்ணெனக் கொடியோர் பிறஉயிர் கொல்லத்
தொடங்கிய போதெல்லாம் பயந்தேன்
கண்ணினால் ஐயோ பிற
உயிர் பதைக்கக்
கண்டகா லத்திலும் பதைத்தேன்
மண்ணினில் வலையும் தூண்டிலும் கண்ணி
வகைகளும் கண்டபோ தெல்லாம்
எண்ணிஎன் உள்ளம் நடுங்கிய நடுக்கம்
எந்தைநின் திருவுளம்
அறியும்”
 என்று பாடினார்.

ஜீவகாருண்யம் பேசிய வள்ளலார், மீன்பிடித் தொழிலை கொலைத்தொழிலாகப் பார்த்ததில் ஆச்சரியமேதுமில்லை.
இருப்பினும் அந்த மீனவர்கள் மீதும் வள்ளலாருக்கு கருணை இயல்பாகவே இருந்தது.

அந்த மீனவர்களோடு தொடர்ந்து உரையாட ஆரம்பித்தார்.
“மீன்கள் பாவமில்லையா?”
“நாங்களும் பாவம்தானே அய்யா?”
“உங்கள் தொழிலால் மீன்கள் இறக்கின்றன. வேறு தொழில் செய்யலாமே?”