கக்கூஸ் - இது படமல்ல பாடம்

- மகேஸ்வரி

“எங்களையும் நினைச்சுப் பாருங்க, நாங்களும் மனுசங்கதானே” என 60 வயதைக் கடந்த முதியவர் குரல் தழுதழுக்க நம்மை நோக்கி, கண்ணீர் கண்ணை மறைக்க தழுதழுக்கிறார். மற்றோர் இடத்தில் 50 வயதைக் கடந்த ஒரு பெண், “செத்தாலும் பரவாயில்லை, நம்ம குடும்பம் நல்லா இருக்கோணும்னு குழிக்குள்ள இறங்கிறாங்கம்மா… அவுங்க பிள்ளைகள் எல்லாம் டாக்டரு, எஞ்சீனியரு, வக்கீலுன்னு படிக்கோணும், ஏழைப்பட்டவுக எங்க பிள்ளைக மட்டும், உங்க வீட்ல அடைப்பு இருந்தா, குழிக்குள்ள இறங்கணும்மா? உங்க வீட்ல அடைப்பு இருந்தா உன் புள்ளைய குழியில இறக்குங்கடா…” என  முகத்தில் அறைந்தார்போல் நம்மை நோக்கிக் கேட்கிறார் அந்த முதிய பெண்.

ஒன்றே முக்கால் மணி நேரமும் நம்மை உலுக்கி எடுத்து, நம் மனசை புரட்டிப் போடுகிறது இந்த ஆவணப்படம். முகத்தில் அறைந்த மாதிரி அவர்கள் கேட்கும் பல கேள்விகள் நம்மீது தெறிக்கின்றன. சென்னை எம்.எம். ப்ரிவியூ தியேட்டரில் காட்சிப்படுத்தப்பட்ட “கக்கூஸ்” ஆவணப்படத்தின் இயக்குநர் திவ்யா பாரதியிடம் பேசியபோது,“கடந்த ஓராண்டுக்கு மேலாக இந்தத் துப்புரவுத் தொழிலாளர்களோடு பயணித்து, அவர்களின் வலிகளைப் பதிவு செய்திருக்கிறோம்.

மொத்த காட்சிகளும் 92 மணி நேரத்திற்கு மேல் இருந்தன. அவற்றை 1.45 மணி நேரமாகத் தொகுத்திருக்கிறோம்” என பேசத் துவங்கினார். “நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட கழிப்பிடங்களைப் பார்த்தோம். அவை எல்லாமே சென்னை, திருச்சி, திருநெல்வேலி, திண்டுக்கல், மதுரை என மாநகராட்சிகளில் பதியப்பட்ட காட்சிகள். சில காட்சிகள் சென்னை புதிய தலைமைச் செயலகத்திற்கு பின்னாலும் கூட பதிவு செய்தோம். வேறு சில காட்சிகள் நீதி மன்ற வளாகத்திற்குள்ளே.

அவர்கள் துப்புரவுத் தொழிலில் இருக்கும்போதே, சாக்கடைக்கு மிக அருகிலும், பொதுக் கழிப்பிடங்களுக்குள்ளும் நுழைந்து எடுத்தோம். நிறைய காட்சிகளை அவர்களுக்கு இணையாக தரைமட்டத்தில் இறங்கி பதிவு செய்தோம். பாதாளச் சாக்கடைக் குழிக்குள் அடைப்பு எடுக்கும்போது கேமராவை கட்டி உள்ளே இறக்கி சில காட்சிகளை பதிவு செய்தோம்” என்கிறார்.

”நான் பிறந்து வளர்ந்தது எல்லாம் அருப்புக்கோட்டைக்கு அருகே உள்ள ராமலிங்கா மில் என்ற சிற்றூரில். பஞ்சுமில்தான் என் உலகம். எனக்கு விபரம் தெரிந்து நான் பார்த்த பெரு நகரம் அருப்புக்கோட்டைதான். வீட்டிற்கு ஒரே பெண். நான் நன்றாக படிப்பேன். வாசிப்பு எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும். எனவே நிறைய புத்தகங்களை படிக்கத் துவங்கினேன். எனக்கு கிடைத்த ஆசிரியர்கள் என்னை நன்றாக வழி நடத்தினார்கள்.

எனவே பெரியார், அம்பேத்கார், மார்க்சியம் என என் வாசிப்புத் தளம் விரிவடைந்தது. பள்ளியில் படிக்கும்போதே மானுட விடுதலைபண்பாட்டுக் கழகத்தில் இணைந்தேன். அதில் ஆவணப்படம் பார்ப்பது, கருத்து உரையாடல், புத்தகம் வாசிப்பு, நிகழ்வு, அரசியல் என என் பள்ளிக் காலம் கழிந்தது. இங்கேதான் எனக்கு மாற்றுச் சிந்தனைகள் உதித்தன. மாற்றத்தை விரும்பி உலக சினிமாக்களை பார்க்கத் துவங்கினேன். ஒன்பதாம் வகுப்பு படிக்கும்போது ‘சில்ரன் ஆஃப் ஹெவன்’ படம் பார்த்து விவாதித்தேன்.

சினிமா மீதுள்ள ஆர்வத்தால் மதுரை அமெரிக்கன் கல்லூரியில், விஷுவல் கம்யூனிகேஷன் தேர்ந்தெடுத்து, அந்தப் படிப்பைத் தொடர முடியாமல், பொருளாதாரச் சூழலால் மதுரை சட்டக் கல்லூரியில் இணைந்தேன். மதுரை, சென்னை என இரண்டு சட்டக் கல்லூரிகளிலும் மாறி மாறி படித்தேன். கல்லூரியில் படிக்கும்போதே நோயுற்ற என் அம்மாவை இழந்தேன். இந்நிலையில் இடதுசாரிச் சிந்தனைகளுடன் எனது பொதுவெளிக்கான தளம் விரிவடைந்தது. எங்கெல்லாம் மக்களுக்கான பொதுப் பிரச்சனைகள் இருக்கிறதோ அங்கெல்லாம் செல்லத்
தொடங்கினேன்.

இந்நிலையில் 2015 அக்டோபர் மாதம் மதுரையில் நிகழ்ந்த பாதாளச் சாக்கடையில் அடைப்பு எடுக்க குழிக்குள் இறங்கி விஷவாயு தாக்கி இறந்த இரண்டு பேர் மரணம் என்னை மிகவும் பாதித்தது. இந்த சம்பவத்திற்கு முன்வரை, எனக்கு துப்புரவுத் தொழிலாளர்களைப் பற்றிய எந்த சிந்தனையும் இல்லை. அவர்களின் பிரச்சனைகள் எதுவும் எனக்கு அதுவரை தெரியாது.

அந்தச் சம்பவமும், அந்த மலக்குழி மரணத்தில் உயிரிழந்தவரில் ஒருவரான முனியாண்டி என்பவரின் மனைவி மகாலெட்சுமியின் அழுகையும், கதறலும் என்னை மாற்றியது. அந்த நிகழ்வால் என்னை சம்மட்டி கொண்டு யாரோ அடித்தது போல் உணர்ந்தேன். மலக்குழிக்குள் இறங்கி மரணிப்பவர்களின் பிரச்சனையினை கையிலெடுக்க முடிவு செய்தேன். துப்புரவு பணியினைப் பேசாமல் மலக்குழி மரணத்தைச் சொல்லவே முடியாது.

தமிழகம் முழுவதும் பயணித்து, தமிழகத்தில் இருக்கும் அனைத்து விதமான துப்புரவுத் தொழிலாளர்களின் பிரச்சனைகளையும் இந்த ஆவணப்படத்தில் காட்சிப்படுத்தியிருக்கிறேன். இந்த வேலையில் முழுக்க இறங்கிய பிறகு பல தகவல்கள் அவர்களைப் பற்றிக் கிடைத்தன. அதில் முக்கியமாக  குப்பைகளைச் சுமந்து வரும் அந்த வண்டியினை பெரும்பாலும் பெண்களே தள்ளி வருவார்கள். அதில் சேகரித்து வரும் குப்பைகளை, உயரமான லாரிகளின் மேல் பகுதியில் 15 முதல் 20 கிலோ எடையுள்ள அந்தக் குப்பைகளை தூக்கி அடிக்க வேண்டும்.

இதில் பெண்கள் பெருமளவு பாதிக்கப்படுகின்றனர். பெரும்பாலான பெண்களுக்கு கருப்பைக் கோளாறு, கருப்பை நீக்கம், பிளீச்சிங் பவுடர் மற்றும் ஆசிட் தாக்கத்தால் தொண்டை எரிச்சல், கை கால் பாதிப்பு, உடல் உள்ளுறுப்புகளின் செயல்பாட்டில் பிரச்சனை, சிறுநீர் கழிக்க முடியாமை போன்ற உடல் ரீதியான பிரச்சனைகள் வருகின்றன.

இதில் துப்புரவு வேலை என்பதில் வீட்டில் சேகரிக்கப்படும் குப்பை தவிர, மருத்துவமனைக் கழிவுகள், அழுகி நாற்றமெடுக்கும் செத்த பிராணிகளும் அடக்கம். இது தவிர ஆணுறைகள், பெண்கள் பயன்படுத்திவிட்டு தூக்கி எறியும் நாப்கின்களும் மனசாட்சியற்று, எந்தவித சிந்தனையும் இன்றி, நம்மைப்போன்ற இந்த மனிதர்களை பற்றிய சிந்தனையில்லாமல் குப்பைகளில் எந்த பாதுகாப்பும் செய்யப்படாமல் அசால்டாக தூக்கி எறியப்படுகின்றன.

பெண்கள் பயன்படுத்தித் தூக்கி எறியும் நாப்கின்கள், மனித மலத்தை விட துர்நாற்றம் தரக் கூடிய ஒன்று. எந்தவித பாதுகாப்பு உபகரணங்களும் முறையாக, சரியான முறையில் செய்யப்படாமல், அவற்றையும் சேர்த்தே இந்தத் துப்புரவுத் தொழில் பெண்கள் தங்கள் கைகளால் அகற்றுகின்றனர். தினமும் காலையில் மலத்தின் முகத்தில்தான் விழிக்கிறார்கள், சாக்கடையைப் பார்த்தபிறகு இவர்களுக்கு எப்படி சாப்பிடத் தோன்றும்? இவர்களின் குழந்தைகளின் நிலையும் இதுதான்” என்கிறார் திவ்யா.

ஒப்பந்த அடிப்படையில் தனியவார் வசம் துப்புறவு பணி இருப்பதால், இதில் குறைவான கூலி, மாத இறுதிவரை ஊதியம் தராமல் இழுத்தடிப்பு, அதிலும் பிடித்தம் செய்து வழங்குவது, பணி செய்ததற்கோ, ஊதியம் பெற்றதற்கோ எந்த முறையான பதிவுகளும் இல்லாத பணிச் சூழலையும் இந்த ஆவணப்படத்தில் விவரிக்கின்றனர்.

“நாம் சுத்தமாய் வாழ நமது சுற்றுப்புறத்தை சுத்தம் செய்யும் இவர்களை நாம் எந்த இடத்தில் வைத்துள்ளோம். சாதியின் பெயரால் இவர்களை ஒதுக்கி, இவர்களுக்கான அனைத்து கதவுகளையும் மூடிவிட்டு, ஒரே ஒரு கதவை மட்டும் திறந்து, மனசாட்சியற்று, மனித மலங்களை மனிதர்களை அள்ள வைப்பது தொழிலல்ல, அவமானம், பேரிழிவு” என்கிறார் திவ்யா. ஆவணப்படத்தின் இறுதியில் பாடலாசிரியர் தனிக்கொடி நம்மை நோக்கி எழுப்பும் கேள்விக்கு நம்மிடம் பதிலுண்டா? ‘ஆளமட்டும் நீங்களா சொல்லுங்கடா? செத்துமாளமட்டும் நாங்களா வந்து அள்ளுங்கடா’.