அஞ்சனாவிற்கு சரியான கால் வலியாக இருந்தது. தொடர்ந்து ஐந்து மணி நேரம் நிற்பது என்றால் யாருக்குத்தான் வலிக்காது. அவளுக்கு கால் வலி ஒரு பொருட்டாகவே தெரியவில்லை. 

ஒரு வழியாக இரவு ஒன்பது மணிக்கு ரிசப்ஷன் முடித்துக் கொண்டு காரில் வீடு திரும்பினார்கள். களைப்பு, கால்வலி இருவரையும் கவ்விக்கொள்ள படுக்கையில் விழுந்து தூங்கிப் போனார்கள். 

அஞ்சனாவுக்கு லேசான கொட்டாவி வர அகலமாக வாய் திறந்து மூடினாள். அவள் தூங்கிப் போனாள். ஒரு வாரம் ஓடிப்போனது. அவனது அன்பில் நனைந்தவளுக்கு மெல்லியதாய் ஒரு சந்தேக மின்னல் வெளிச்சமிட்டது.

அன்பு, பாசம் எல்லாம் சரிதான், தாம்பத்தியம்..? அது நடந்தால் தானே குலம் விருத்தியடையும், குழந்தை உண்டாகும், அது நடக்காமல் போகிறதே.

பனிரெண்டு வயது வரை காளீஸ்வரி என்றுதான் அழைத்து வந்தார்கள். ஒரு பெண்ணாகத்தான் வளர்க்கப்பட்டாள், எப்பொழுதும் ஆண் குழந்தைகளோடு தான் சகவாசம். அப்பொழுது அவர்கள் டெல்லியில் இருந்தார்கள். அங்கிருந்து ஊர் திரும்பும் போது காளீஸ்வரனாகவே முழுதாய் மாறி இருந்தான். 

அவனது படிப்பு, வாழ்க்கை, வியாபாரம், திருமணம் எல்லாம் ஆணாகத்தான் நடந்தேறியது. கிட்டத்தட்ட பதினேழு வருட வாழ்க்கையில் யாருக்கும் அவன் மீது சந்தேகமே வரவில்லை.  ஏழைக் குடும்பத்தில் பிறந்து திருமணத்திற்குப் பிறகு தன் வாழ்வில் வசந்தம் வீசுமென்று நம்பி வந்தவளுக்கு இப்படி ஒரு புயல் அடிக்கும் என்று அவள் நினைக்கவில்லை. 

அவள் கனவுகள் புதைந்து போனது, தனக்கு தாலி கட்டிய கணவன் திருநம்பியா…? ஒரு பெண் உடலின் பருவ மாற்றத்தால் ஆணாய் மாறிவிட்டால் அவன் ஆண் ஆகி விடலாம். ஆனால், குழந்தை பாக்கியம் கொடுக்கும் ஆண்மகனாய் ஆகிவிட முடியுமா…? அவள் அழுதபடியே இருந்தாள். 

காளீஸ்வரன் அவள் அருகில் வந்து ஆதரவாய் அவள் தோள்களை தொட்டான்.“ கையை எடுங்க” என்று எரிச்சலாகத் தட்டிவிட்டாள். அவள் முகத்தில் கோபம் நிலைக் கொண்டிருந்தது. பொழுது புலரும் நேரத்தில்தான் அவளுக்கு தூக்கம் எட்டிப் பார்த்தது. 

படுக்கையை விட்டு எழும்புவதற்குள் வாந்தி வாயிலிருந்து புறப்பட்டது. காளீஸ்வரன் ஓடிவந்து தனது விரல்களை சேர்த்து கையில் வாங்கிக் கொண்டான். அதை வாஷ்பேஷனில் கொட்டி விட்டு மறுபடியும் அவள் முன்னால் கைவிரித்து நின்றான். 

அஞ்சனா அவன் கைகளைத் தட்டி விட்டு முறைத்தாள். அடிவயிற்றில் இருந்து புறப்பட்ட வாந்தியை வாஷ்பேஷனில் கொட்டி விட்டு பைப்பை திறந்து விட்டாள். காளீஸ்வரன் அங்கிருந்து நகர்ந்தான். அஞ்சனாவின் உடலுக்குள் சோர்வு அமர்ந்து கொண்டது. ஒரு கப் டீ குடித்தால் தேவலாம் போல் இருந்தது.

“எதுவும் ஆகல, எனக்கு அவன் கூட வாழப் புடிக்கல, வந்துட்டேன்...” கோபத்தில் வெடித்தாள் அஞ்சனா. அனுராணி மேற்கொண்டு எதுவும் கேட்கவில்லை. 

விஷயம் கேள்விப்பட்டு மதியம் வீடு வந்து சேர்ந்தாள் அஞ்சனாவின் அக்கா அர்ச்சனா. “இப்ப நீ கோபத்துல இருப்பேன்னு தெரியும். நானா எதுவும் கேட்கல, ரெண்டு நாள் உன் கூட இருப்பேன்... உனக்கு எப்போ சொல்ல தோணுதோ அப்போ சொல்லு...” “எனக்கு அவனப் புடிக்கல, எவ்வளவு சீக்கிரம் இந்த பந்தத்தை அத்துவிட முடியுமோ அத்து விட்டுடுங்க...”“ இங்க பாரு, புருஷன் பொஞ்சாதிக்குள்ள ஆரம்பத்துல ஆயிரம் பிரச்னைகள் வரும். 

இவன் நமக்கு செட்டாக மாட்டான்னு கூட தோணும்... கொஞ்சம் நாள் வாழ்ந்து பார்த்தா, அடடா, இவரையா நாம பிரிய நினைச்சோம்னு தோணும்...”“நான் அவன் கூட எத்தனை நாள் வாழ்ந்தாலும் அப்படி தோணாது... எனக்கு அட்வைஸ் பண்ண வேண்டிய அவசியம் இல்ல...”  அர்ச்சனா அவள் பேச்சை கேட்டு சத்தமிட்டு சிரித்தாள்.

இதுல கண்ட கண்ட பொண்ணுங்க கிட்ட சாட்டிங் வேற... அவருக்கு தோணினா மட்டும்தான் தாம்பத்தியம் வெச்சிக்குவார். 

ஆரம்பத்துல எனக்கும் அவரை விட்டு பிரிஞ்சிடலாம்னு தோணுச்சு, அம்மாவையும் உன்னையும் நினைச்சு பார்த்தேன் சகிச்சுக்கிட்டேன்...”  கேட்ட அர்ச்சனாவின் முகத்தில் எந்தவித மாற்றமும் இல்லாததை கண்டு மேற்கொண்டு அட்வைஸ் பண்ணுவதை நிறுத்திக் கொண்டாள் அர்ச்சனா. 

இன்ஸ்பெக்டர் பாபுராஜ் புகாரை வாங்கிக்கொண்டு காளீஸ்வரனை  போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்கு சாயங்காலம் ஐந்து மணிக்கு வரும்படி அழைத்தார்.காளீஸ்வரனும் அவனது குடும்பத்தாரும் காவல் நிலையம் முன்பு காத்திருந்தனர். 

நஷ்ட ஈடாக ஐந்து லட்சம் பேசப்பட்டது. காளீஸ்வரன் தலை குனிந்தபடி கொடுக்க சம்மதித்தான். “சார் ஒரு நிமிஷம்… அம்மா புகார் கொடுத்த விஷயம் எனக்கு போன் பண்ணுனப்பதான் தெரியும், முன்னாடியே தெரிஞ்சிருந்தா புகார் கொடுக்க அனுமதிச்சிருக்க மாட்டேன். அவரை எனக்கு பிடிக்காமதான் பிறந்த வீட்டுக்கு வந்தேன். 

அக்காவோட அட்வைஸ் கேட்டதுக்கு அப்புறம் மனச மாத்திக்கிட்டு அவர் கூட வாழ்ந்த அந்த ஒரு வார காலத்த நினைச்சுப் பார்த்தேன்... அவர் என்ன நல்லா பாத்துக்கிட்டார்... காலம் பூரா என்ன வெச்சு நல்லா பாத்துக்குவார்ங்கிற நம்பிக்கை எனக்கு வந்திச்சு, தாம்பத்தியம், குழந்தை இதுதான் வாழ்க்கைன்னு நினைச்சேன், வாழ்நாள் பூரா அன்பும், அக்கறையும், பரிவும் இருந்தா நமக்கு குழந்தைகளே தேவையில்ல, நாமளே குழந்தைகளா மாறிடலாம்ங்கிறத நான் புரிஞ்சிகிட்டேன். 

நான் அவர் கூடத்தான் வாழப் போறேன்...” சொல்லிவிட்டு காளீஸ்வரன் கரங்களைப் பற்றினாள் அஞ்சனா. அனைவரும் வியந்து நிற்க, தன் கணவனை அழைத்துக்கொண்டு காரில் ஏறினாள். வானில் நிலவிய கறுப்பு மேகங்கள் விலகி வானம் பளிச்சென்று இருந்தது.