உறவுகள் புடைசூழ வாழ்வதுதான் வாழ்க்கை. வாழும் காலத்தில் முடிந்த வரை அன்பு, பாசம், பரிவு, ஆதங்கம், ஆதரவு போன்ற உணர்ச்சிகளுக்கு மதிப்பளித்து உறவுகளை சம்பாதித்தாலும், அதனை கட்டிக்காத்து அடுத்த சந்ததியினரும் அவர்களுடன் வாழ வழிவகுத்து தரவேண்டும். 

பணம், சொத்து, நகை போன்றவற்றை சந்ததிகளுக்கு பங்கு போட்டுத் தருகிறோம். அது போல் உறவுகளையும் அடுத்த தலைமுறைக்கு விட்டுச் சென்றால், அவர்கள் வாழ்க்கையும் செழிப்பாக அமையும். 

அன்பும், கருணையும் மனதில் இருந்துவிட்டால் பொல்லாதவர்களைக் கூட நல்ல உறவுகள் என நம்முடன் வைத்துக் கொள்ள முடியும். சிரிப்பும், மலர்ந்த முகமும் அனைவரையும் பாசத்தில் கட்டிப் போடும். 

நம் சிரிப்பு யாருக்கும் வலிமையை ஏற்படுத்தாது. நல்ல எண்ணங்களோடு நம்மை நாமே நேசிப்பதன் மூலம், பிறரையும் நேசிக்க முடியும். இந்தக் குணங்களே நல் உறவுகளை ஏற்படுத்தித் தரும். தனிமை பயத்தை உண்டாக்கும். நம்மைப் பற்றி குறை பேசுபவர்களும் நம்மிடம் இருக்கும் குண நலன்களை பற்றி மட்டுமே பேசுவார்கள். இதுதான் மனித வாழ்க்கையின் இயல்பு. 

நம் தாத்தா, பாட்டி அவர்கள் அனுபவித்த வாழ்க்கை இன்று பலருக்கும் தெரிவதில்லை. ஆனால், அனைத்தையும் விஞ்ஞானம், மருத்துவம் என்ற நோக்கில் ஆராய்கிறோம். விறகு அடுப்பு சமையல், அந்த உணவிற்கு மேலும் சுவையை அள்ளித் தந்தது அம்மியும், ஆட்டுக்கல்லும். சாணம் வைத்து துடைப்பதால், தரையில் ஒரு ஈ. கொசு கூட இருக்காது. 

இன்று அனைத்தும் இயந்திரமயம் ஆனாலும் தொற்று என்ற பெயரில் வியாதிகளை விலை கொடுத்து வாங்கி வருகிறோம். பாட்டி உணவினை கையால் பிள்ளைகளுக்கு ஊட்டும் போது அதில் அன்பும் கலந்திருந்தது. இன்று நாகரீகமாக ‘ஸ்பூன்’ கொண்டு சாப்பிடுகிறோம், அதில் பாசத்தை ஊட்ட முடியுமா? 

அதே போல் தெருவில் விளையாடி விட்டு வந்தால், கை, கால்களை கழுவாமல் வீட்டுக்குள் நுழைய முடியாது. வீட்டில் உள்ள அனைவரும் ஒரே இடத்தில் தூங்குவார்கள். ஒரு பெரிய ஜமக்காளத்தில் சிறியவர்கள், பெரியவர்கள் என்று நிம்மதியாக படுத்துறங்கினார்கள். அம்மா அருகில் தான் படுக்க வேண்டும் என்று குழந்தைகள் அடம்பிடிக்க மாட்டார்கள். 

எந்த உறவினராக இருந்தாலும், துணைக்கு ஆள் இருந்தால் போதும். உத்தியோக நிமித்தமாக பெற்றோர் வெளியூரில் இருந்தால், பிள்ளைகள் உறவினரிடம் வளர்ந்தார்கள். இன்று ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு அறை என்று ஒதுக்கிய பிறகு, பெற்றோர் பிள்ளைகளுக்கிடையே பேசுவது குறைந்துவிட்டது. மனம் திறந்து உணர்வுகளை பகிர்ந்து கொள்ள முடிவதில்லை. 

கால முன்னேற்றத்திற்கேற்ப, நம் மனதின் எண்ணங்கள் மாறுபடுகின்றன. அவரவர் வட்டத்திற்குள் வாழும் சூழல் ஏற்பட்டுவிட்டது. எப்படிப்பட்ட உறவாக இருந்தாலும், அவர்களை மதிக்க வேண்டும். யாருமே நம்முடன் கடைசி வரை வரப்போவதில்லை. 

உயிருடன் இருக்கும் வரை சுற்றத்துடன் சேர்ந்து வாழ்வோம். ஒருமுறைதானே வாழ்வு. அன்பையும், பாசத்தையும் தந்து, பரிவையும் அக்கறையும் காட்ட வைக்கலாமே! உறவுகள் நம் அருகில் இல்லாததால், நண்பர்களை உறவுகளாக அமைத்துக் கொள்கிறோம். 

நட்பு நீர் போன்றது, உறவு சுவாசம் போன்றது. தண்ணீர் இல்லாமல் வாழ முடியாது என்றால், சுவாசம் இல்லாமலும் மனிதனால் வாழ முடியாதே. உறவு நம் பிறப்புடனே ஏற்படுகிறது. நட்பை உறவாக மாற்றிக்கொள்ள முடியும். நண்பனின் அம்மாவை தாயைப் போல் பாவித்து அவர்களை அம்மா என்றுதான் அழைக்கிறோம். காரணம், உறவு முறை சொல்லி அழைக்கும் போது நெருக்கம் அதிகமாகிறது என்பதுதான் உண்மை. 

கடமை, உரிமை, பொறுப்புணர்வு அத்தனையும் உறவில் காணப்படுகிறது. அதே சமயம்  எதிர்பார்ப்புகளால் கோபமாக மாறி, சண்டையில் உறவினை முறித்துவிடுகிறது. ஆனால், ஆபத்து என்று வந்துவிட்டால், உறவுகள் எங்கிருந்தாலும் தேடி வரும். விட்டுக் கொடுக்க முடியாது. 

நட்பின் மூலம் ஏற்படும் உறவுகள், சில சமயம் பணக் கஷ்டத்தை ஏற்படுத்தினால் நம்மால் அதிலிருந்து விலகிட முடியும். மேலும், நாம் வசிக்கும் இடங்களில் புதிய நட்புகளை வளர்த்துக் கொள்ள முடியும். 

ஆனால், நம் மூதாதையர் காலத்தில் இருந்தே ஆலமரத்தின் விழுதுகளாக உறவினர்கள்தான் நம்மை தாங்கிப் பிடித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். வேர் சாய்ந்தால் விழுதுகள் என்னவாகும்? ஆணிவேர் போன்று இன்றைய தம்பதிகள் நிறைய விழுதுகளை தரவேண்டும். 

நம் இரண்டு கைகளும் தாய், தந்தை போலவும், கை விரல்கள் உறவுகள் போலவும் நம்முடனே பயணிப்பவை என்பதை நினைவில் கொள்வது அவசியம். மனித ரத்தம் ஒன்றானாலும், மனித மனங்கள் வேறு. உறவை மேம்படுத்தி இன்றைய சந்ததிகளுக்கும் அறிமுகப்படுத்துவோம். 

கடைசி வரை உறவுகள் நம்முடன் இருக்கிறார்கள் என்கிற நம்பிக்கையோடு மகிழ்ச்சியாக வாழ்வோம். அன்பைத் தந்து அரவணைப்போம். இனிய முகம் காட்டி அனைவரிடமும் இனிமையாகப் பேசுவோம். நம் நாடு, நம் ஊர், நான் பிறந்த இடம் என்பது போல் நம் உறவினர்கள் என்றும் பெருமை கொள்வோம்.