‘‘காடுகள்தான் என் வீடு, என் உலகம்னு சொல்லலாம். அந்தளவுக்கு காட்டை ரசிச்சுக்கிட்டே இருக்கேன். காடு ஒரு மனிதனுக்கு பல விஷயங்களை சொல்லிக்கொடுக்கும். எனக்கு நிறைய கற்றுக் கொடுத்திருக்கு. அங்க இன்னும் படிக்கவேண்டிய விஷயங்கள் அதிகமிருக்கு...’’ அத்தனை கவித்துவமாகப் பேசுகிறார் வனவிலங்கு புகைப்படக் கலைஞர் கம் ஒளிப்பதிவாளரான அல்போன்ஸ் ராய்.

வனவிலங்கு புகைப்படக் கலைக்காக ஒன்றிரண்டு அல்ல, பல்வேறு விருதுகளைப் பெற்றவர். உலகம் முழுவதும் உள்ள காடுகளில் பயணித்து வனவிலங்குகளைப் படமெடுத்தவர். இன்னும் சொல்ல வேண்டுமென்றால் தன் வாழ்நாளில் பாதியை காடுகளில் கழித்தவர். சமீபத்தில், தன் வைல்டு லைஃப் பணிகளை முடித்துவிட்டு வீடு திரும்பியவரிடம் பேசினோம்.

‘‘சொந்த ஊர் பாளையங்கோட்டை. என் அப்பா யோகேஸ்வரமூர்த்தி ரயில்வே போட்டோகிராஃபராக இருந்தார். அவருக்கு அந்த வேலை எப்படி கிடைச்சதுனா ஒரு சமயம் தாமிரபரணியில் வெள்ளம் வந்திருக்கு. அப்ப, ரயில்வே பிரிட்ஜ் அடிச்சிட்டு போயிடுச்சு. அந்தப் படத்தை என் அப்பா எடுத்திருக்கார்.

அப்படியாக அவருக்கு ரயில்வேயில் போட்டோகிராஃபர் வேலை கிடைச்சிருக்கு. பிறகு, சென்னைக்கு வந்தோம். அவரைப் பார்த்துதான் எனக்கு போட்டோகிராஃபியில் ஆர்வம் வந்தது. என் ரோல் மாடல் அப்பாதான். அம்மா தங்கம் எனக்கும் நிறைய சப்போர்ட்டா இருந்தாங்க...’’ என்கிறவரிடம் வனவிலங்கு புகைப்படக் கலைக்குள் எப்படி வந்தீர்கள் என்றோம்.

‘‘என் பதினைந்து வயசுலேயே போட்டோகிராஃபிதான்னு முடிவெடுத்திட்டேன். குறிப்பா, அன்சல் ஆடம்ஸ் மாதிரி ஸ்டில் போட்டோகிராஃபியில் போகணும்னு நினைச்சேன். அப்ப இந்தியாவுல ஸ்டில் போட்டோகிராஃபிக்குனு ஸ்கூல் எதுவும் இல்ல.

அதனால, மெட்ராஸ் ஃபிலிம் இன்ஸ்டிடியூட்ல சேர்ந்தேன்.அங்க நிறைய நண்பர்கள் கிடைச்சாங்க. பட இயக்கம், ஒளிப்பதிவுனு பல விஷயங்கள் கற்றுக்கிட்டேன்.

எப்பவும் சினிமா பத்தி பேசறதும், விவாதிக்கிறதுமா அந்த நாட்கள் சுவாரசியமா இருந்துச்சு. நாங்க ஒருடீமாக இருப்போம். அப்புறம், பல நாட்டு படங்களைப் பார்ப்போம். பெங்காலி படம் ஒன்றைப் பார்த்தபோது என் மனசை ரொம்ப பாதிச்சது. ஆனா, எனக்கு சினிமாவுக்குப் போக ஆர்வமில்ல.

அப்புறம், இன்ஸ்டிடியூட்ல கடைசி இரண்டு ஆண்டுகள் கிண்டி சில்ட்ரன்ஸ் பார்க் பத்தி ஒரு ஆவணப்படம் எடுக்க முயற்சி செய்தோம். ஆனா, அது முடியல. பிறகு, நிறைய ஆவணப்படங்கள் எடுத்தேன்.நாங்க வளர்ந்து வந்தப்ப சந்தோஷ் சிவன் நண்பரானார். அதேநேரம் என் சீனியர் நந்தகுமார் கரியால் முதலை பத்தி ஒரு படம் பண்ணியிருந்தார்.

முதலைகளின் குட்டிகள் முட்டையிலிருந்து வெளிவரும்போது கீச்கீச் என்று சத்தம் எழுப்பும். அதை அந்தக் காலத்தில் ரிக்கார்ட் செய்தவர் நந்தகுமார். அவரோடு சேர்ந்து பணியாற்றினேன். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வைல்டு லைஃப் புகைப்படக்கலைக்குள் வந்தேன்.

முதன்முதலில் புலிகள் பத்தி ஒரு ஆவணப்படம் மத்தியப் பிரதேசத்தில் உள்ள பந்தாவ்கர் காட்டில் பண்ண ஆரம்பிச்சேன். 53 நிமிஷம் படம் பண்ண நான்கரை ஆண்டுகள் ஆச்சு. அந்தப் புலியின் பெயர் சீத்தா. இந்தப் புலி நேஷனல் ஜியோகிராபிக் சேனல் கவர் பேஜில் பப்ளிஷ் ஆனது. இப்ப அது உயிருடன் இல்ல.

அதன் வாரிசும் இல்ல. புலிகளுக்கு பதினாறு வயசு வரைதான் லைஃப். அதுலதான் முதல்பிரேக் எனக்கு கிடைச்சது. அந்த சமயத்தில் புலிகள் பத்தி யாரும் படம் பண்ணல. இப்படியே பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் மத்தியப் பிரதேசத்திலுள்ள பந்தாவ்கர் காட்டில் வொர்க் பண்ணிட்டு இருந்தேன்.