வேகு, வேகென்று நடந்தான் தலையூர்க்காளி. கூடவே நாலு கால் பாய்ச்சலில் வேட்டையன். வேட்டையன் வேகம் தலையூர்க்காளியின் வேகத்திற்கு ஈடானதாக இல்லை. நெடு, நெடு கால்கள். அப்படியொரு வேகம். விம்மிப் புடைக்குது கெண்டைக்கால் தசைகள். பின் மண்டையில் சுருட்டிக் கட்டிய குடுமியின் குலுக்கம்.

பருத்து அகண்ட மீசைக்குக் கீழே ஓயாத துடிப்பு. பருத்த புஜங்கள். அகண்ட மார்பு. கழுத்தில் மினுங்கித் துவளும் பொற்சங்கிலி. புலிப்பல் பதக்கம். காற்றில் அலையாடும் நீண்ட அங்கி. வலக்கையில் மினுங்கும் தண்டேறி. வீசியெறிந்தால் ஒரேமுட்டாய் ஏழுபேரை துளைத்து எட்டாம் ஆளை பதம் பார்த்துவிடும் கூர்மை. இவனின் நடை மனிதப் பாய்ச்சல் அல்ல, வேங்கையின் பாய்ச்சல்.

அது ஏன் ஆதியிலேயே எனக்குத் தெரியாமல் போனது? தெரிந்திருந்தால் இந்தப் போர் நடந்திருக்குமா? கலங்காத தன் நெஞ்சு கலங்கியிருக்குமா? ‘ஓ... தெய்வமே!’ என்றல்லவா அவர்களுடன் ஆரத்தழுவியிருப்பான்.என்ன செய்து விட்டேன் நான். தன் துயரத்தை குடிபடைகளிடம் காட்டுவதில் என்ன இருக்கிறது.

யாரங்கே என்று சேனைத் தளபதிக்கு உத்தரவிட்டான். ‘உடனே நம் படைகள் நாடு திரும்பக் கடவது!’ என்று உத்தரவிட்டான். கூடவே, ‘எக்காரணம் கொண்டும் இந்த வெற்றியை வெற்றியாகக் கொண்டாடக்கூடாது. துக்க நாளாக அனுஷ்டியுங்கள். காளி தேவிக்கு பூஜை செய்யுங்கள். பாவ மன்னிப்பு கோருங்கள்!’ என்கிறான்.

அந்தக் காட்சியை அசலான தலையூர்க்காளியும் மறைந்திருந்து காண்கிறான். அங்கேயும் தலையூர்க்காளி. ஆம். இங்கேயும் அங்கேயும் தலையூர்க்காளி.இந்த அசலான தலையூர்க்காளியை சங்கரன் கவனிக்கவில்லை. தன்மீது விழுந்த அம்பு சாதாரணன் விட்டதல்ல; அதை எறிந்தவன் தலையூர்க்காளியுமல்ல என்பதை உணர்ந்து விட்டான். அது மாயவன் விடுத்த அம்பு.

அவளின் அழுகையில் கரைந்து காட்டிலிருந்து மந்தி, வேங்கை, பாம்பு, விலங்கினங்கள், பட்சியினங்கள் எல்லாம் கரைந்து அவளுடனே பயணிக்கின்றன.இத்தனையும் மறைந்திருந்து பார்த்தான் தலையூர்க்காளி. அதற்கு மேலும் தாங்க சக்தியில்லை. வேக நடையெடுக்கிறான். நிழலாய் மனதில் துரத்தும் அருக்காணித் தங்கம்.

அவள் தன் தங்கை வீர தங்காளாகவே புலனாகிறாள். இதோ ஏழடி தேகம் குலுங்குகிறது. கண்கள் சிவக்கிறது. அழுகை வெடிக்கிறது.‘‘என்ன செய்து விட்டேன்!’’ தேம்பி அழுகிறான் மாவீரன் தலையூர்க்காளி.சின்ன வயசில் இரட்டை வேங்கைப் புலிகளை ஒற்றையாளாய் நின்று கொன்ற மாவீரன். பதின்ம வயதில் எனக்கு ஒரு படைகொடு என்று தந்தையிடம் கேட்டுப் பெற்று அண்டை நாட்டானுடன் சண்டையிட்டு வென்ற சூராதி சூரன். இங்கே தேம்பித் தேம்பிக் கதறுகிறான்.