சிறுகதை-காத்திருப்பான் கமலக்கண்ணன்

காலை ஆறு மணிக்கே சுறுசுறுப்பாக இருந்தது பார்க். பரபரவென நடைப்பயிற்சி செய்து கொண்டிருந்த மனிதர்கள் மத்தியில் மிகவும் நிதானமாக ஒரு பெஞ்சில் அமர்ந்து காற்றை வாங்கியபடி ஃபேஸ்புக்கை புரட்டிக் கொண்டு இருந்த போதுதான், “எப்படி இருக்கிறாய் டார்லிங்” என ஆங்கிலத்தில் ஒளிர்ந்தது வாட்ஸ் அப் திரை. யாரோ விளையாடுகிறார்கள். யாராயிருக்கும்... ட்ரு காலர் உபயோகித்து பார்த்ததில்  ஏதோ ஒரு வட நாட்டு பெயர் வந்தது. கோபத்துடன் அதை டெலிட் செய்ய போகையில் ஒரு போட்டோ வந்து குதித்தது.

நானும் கமலும் கொஞ்சம் நெருக்கமாக இருந்த போட்டோ. ஏறக்குறைய பத்து வருடங்களுக்கு முன் எடுத்தது. வயதின் உபயத்தில் இன்னும் அழகாய் இருந்த காலேஜ் நாட்கள்.
திக்கென்று நிமிர்ந்தேன். கமல் என் முன்னாள் காதலன். வசீகரமாய் இருப்பான். ஒரே ஒரு முறை மிகவும் வற்புறுத்தினான் என்பதால் ஒரு ட்ரிப்பிற்கு  ஊட்டி போயிருந்தோம். அப்போது எடுத்த போட்டோ இது.  அவன் இலக்கு மனதல்ல  இளமையென புரிந்தவுடன் வேகமாய் விலகிவிட்டேன்.

விடாமல் தொடர்ந்து கொண்டே இருந்தான். அடுத்த இரண்டு மாதங்களில் எங்கள் காலேஜ் மாணவர்களுக்கு போதை மருந்து சப்ளை செய்யும் கும்பலுக்கும் அவனுக்கும் தொடர்பு இருக்கிறது என தெரிந்ததும் போலீசுக்கு தகவல் கொடுத்தேன். அவன் கைதுக்கு நான்தான் காரணம்.பிறகு சமர்த்தாக படித்து முடித்து கல்யாணம் செய்து.. ஏறக்குறைய அவனை மறந்தே போனேன். யோசித்து கொண்டிருக்கும் போதே தோளில் விழுந்தது கை. திடுக்கிட்டு திரும்பினேன்.

“என்னடா.. கெளம்பலாமா” சிரித்தபடி என் கணவன் கிருஷ். இந்த ஊர் போலீஸ் கமிஷ்னர். வேர்க்க விறுவிறுக்க ஜாகிங் செய்து இருந்ததில் லேசாக மூச்சு வாங்கியது. பார்த்தால் நாற்பதை
நெருங்குகிறான் என யாரும் கணித்து விட முடியாது. கம்பீரமாய் இருந்தான்.

சட்டென மொபைலை மூடிவிட்டு “போ… போகலாங்க” என்றேன்.“ஏன் இப்படி வேர்க்குது... அதுவும் காலங்கார்த்தால இந்த கோயம்புத்தூர் வெதர்ல” என்றான் சிரித்தபடி...
“அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை... வாங்க” என்று சிரிப்பதாய் நடித்து வெளியே வந்தேன். “மண்டே பூஜா குட்டிக்கு ஸ்கூல் ஓபன் ஆகுது. நாம போய் சண்டே அவளை அம்மா வீட்ல இருந்து கூட்டிட்டு வந்தர்லாம்... சரியா” என்றான்.“ம்” என்றேன் சுரத்தில்லாமல்.

“ஏன்.. என்ன ஆச்சு டல்லா இருக்க..  பார்க்ல இருந்தே உன் முகம் சரியா இல்ல.. ரெண்டு நாள் கான்பிரன்சுக்கு உன்னை தனியா விட்டுட்டு கெளம்புறேன்னு
கோபமா?’’“ச்சே... சே... அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லீங்க” என்றேன் மென்மையாக...

அவனுக்கு போன் வந்து விட்டது “யெஸ் சார்” என்றான் விறைப்பாக...இனி என் பக்கம் திரும்ப வாய்ப்பில்லை. இரண்டு நாட்களுக்கு வேண்டிய எல்லாம் சரியாக இருக்கிறதா என பார்த்து எடுத்து வைத்தேன்.  சரியாக பத்து மணிக்கு கான்பிரன்சுக்கு கிளம்பினான். அனுப்பி விட்டு திரும்பவும் வாட்ஸ் அப்பை ஓபன் செய்தேன்“சந்திக்க வேண்டும்“ என்ற செய்தி ஒளிர்ந்தது.கொஞ்சம் தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு “விருப்பமில்லை” என்று பதில் கொடுத்தேன்.

“உன் கணவனுக்கு புகைப்படங்கள் அனுப்பி வைக்கப்படும்” என்று பதில் வந்தது ஒரு ஸ்மைலியுடன்...இரண்டு நிமிடங்களுக்குள் ‘வாட்ஸ் அப் கால்’
“மிஸஸ் கமிஷ்னர்... எப்படி இருக்கீங்க? பூஜா குட்டி எப்படி இருக்கா” என்றது கமலின் குரல்...எப்படியோ என்னை பற்றிய எல்லா விஷயங்களையும் பொறுமையாக
விசாரித்து விட்டுத்தான் என்னை நெருங்கி இருக்கிறான்.

“எ..எ..ன்..ன வேணும் உனக்கு”லேசாக என் குரல் நடுங்கியது எனக்கே தெரிந்தது.“நீதான் வேணும்” பெரியதாக சிரித்தவன்...“அஞ்சு லட்சம் பணம்... ரெண்டு மணி நேரம் நீ... இன்னிக்கு நைட் எட்டு மணிக்கு மலுமிச்சம்பட்டில  என்னோட ஃப்ரெண்ட் அபார்ட்மென்ட்டுக்கு வந்துடு... எப்படியும் உன் புருஷன் வர ரெண்டு நாளாகும்... உன்னை கேக்க யாரும் கெடையாது...”