அதிர்ந்து போனார் ரேணுகா தேவி.நர்மதா நதி சலனமற்று ஓடிக் கொண்டிருந்தது. ஆதித்தன் இன்னும் உதிக்கவில்லை. உதிப்பதற்குள் நதி நீரை சுமந்து செல்ல வேண்டும். கூப்பிடும் தொலைவில், நர்மதா நதிக்கரையை ஒட்டிய வனத்தில் பர்ணசாலை அமைந்திருக்கிறது. 

ரேணுகா தேவியின் கணவரும் மாபெரும் முனிவருமான ஜமதக்னி, அந்த பர்ணசாலையில்தான் தியானத்தில் இருக்கிறார். தியானம் முடிந்ததும் இறைவனுக்கு அபிஷேகம் செய்ய வேண்டும். அதற்கு நதி நீர் வேண்டும். ஆனால்...?

ரேணுகா தேவிக்கு அழுகை வந்தது. கல்வியிலும் ஞானத்திலும் சிறந்தவர் பிருகு முனிவர். ஒரு சுபயோக சுபதினத்தில் அரசகுமாரியை மணந்தார். கணவருக்கு ஏற்ற மனைவியாக அரசகுமாரி திகழ்ந்தார்.ஒருநாள் மகிழ்ச்சியுடன் இருந்தபோது ‘‘என்ன வரம் வேண்டுமென்று கேள்...’’ என்றார் பிருகு முனிவர். ‘‘குறையிருந்தால்தானே நாதா முறையிட முடியும்? நிறைவாக வாழ்கிறேன்...’’‘‘உணர்கிறேன். 

என்றாலும் ஆசை என ஒன்று இருக்குமல்லவா..? கேள்...’’‘‘சுவாமி...’’ தயங்கிய அரசகுமாரி, ‘‘எனக்கும் கன்னியாகுப்ஜத்தை ஆண்டு வரும் காதி மன்னரின் மனைவியான என் தங்கைக்கும் நல்ல முறையில் பிள்ளைப்பேறு வாய்க்க வேண்டும். தாங்கள் அதற்கு அருள் புரியவேண்டும்...’’‘‘நல்லது! ஆசி வழங்குகிறோம்...’’ என்ற பிருகு முனிவர், இருவருக்கும் தனித்தனியே வழிபாடுகளை எடுத்துரைத்தார்.

அப்படியானால்... அப்படியானால்... அன்று நம் கணவர் சொன்ன தருணம் இன்று வந்துவிட்டதா..? ஏனெனில் சிவபெருமானிடம் போர்க் கலைகளைப் பயின்று சமீபத்தில்தான் ராம பத்திரன், பர்ணசாலைக்கு திரும்பியிருந்தார்.அனைத்தையும் கூட்டிக் கழித்துப் பார்த்த ரேணுகா தேவிக்கு தலைசுற்றியது.

தினமும் பிரும்ம முகூர்த்தத்தில் எழுந்து நர்மதை ஆற்றில் நீராடுவது ரேணுகா தேவியின் வழக்கம். குளித்து முடித்ததும் நர்மதை ஆற்றின் நதிக்கரையோர மணலினால் புதியதாக பானை செய்து, அதில் நதி நீரை நிரப்பி, ஆதவன் உதிப்பதற்குள் பர்ணசாலைக்கு செல்வாள். தியானம் முடித்த ஜமதக்னி முனிவர், அந்தப் பானை நீரால் அபிஷேகம் செய்யத் தொடங்குவார்.பல வருடங்களாகத் தொடரும் இந்த வழக்கம், இன்று தடைப்பட்டிருக்கிறது.

என்றும் போல் இன்றும் ரேணுகா தேவியால் பானை செய்ய முடியவில்லை. ஏன் என்று யோசித்தபோது, நதியில், தான் நீராடிய கணம் நிழலாடியது.பளிங்கு போன்ற நர்மதையின், அடியாழம் நட்சத்திர ஒளியிலும் துல்லியமாகத் தெரியும். அப்படி இன்று தெரிந்த நதியின் ஆழத்தில், கந்தர்வன் ஒருவனின் வதனம் பிரதிபலித்தது. 

வானத்தில் பறந்து கொண்டிருந்தவனின் பிம்பம் அது. அப்பிம்பமே மன்மதனைப் போல் அழகாக இருக்கிறதே... என்று, ஒரு கணம், தான் நினைத்ததால்தான் இன்று பானை செய்ய முடியவில்லையா?  ரேணுகா தேவிக்கு புரியவில்லை. எவ்வளவு முயன்றும் பானையை மட்டும் உருவாக்க முடியவில்லை.

கதிரவனின் கதிர்கள் தன் மேனியில் படத் தொடங்கியதும் கால்கள் துவள பர்ணசாலையை நோக்கி வெறும் கையுடன் ரேணுகா தேவி வந்தாள்.‘‘அங்கேயே நில்...’’ ஜமதக்னி முனிவரின் குரல் ஓங்கி ஒலித்தது. தன் ஞான திருஷ்டியால் அனைத்தையும் அவர் அறிந்திருக்கிறார் என்பது ரேணுகா தேவிக்கு புரிந்தது.‘‘இன்று அபிஷேகத்துக்குத் தேவையான நீரை உன்னால் கொண்டுவர முடியவில்லை. 

காரணம், கணத்தில் பிறந்த சலனம்...’’ ஜமதக்னி கர்ஜித்தார்.தந்தையின் ஆவேசத்தைக் கண்டு ருமணவான், ஸஷேணன், வஸீ, விசுவாஸீ, ராம பத்திரன் எகிற பரசுராமர் ஆகிய ஐந்து பிள்ளைகளும் வெளியே வந்தார்கள்.வளர்ந்த பிள்ளைகள் முன்பு ரேணுகா தேவி கையறு நிலையில் நின்றாள்.

விசுவாஸீ, முன்னால் வந்தான். ‘‘தந்தை சொல்மிக்க மந்திரமில்லை என்றாலும் தாயிற் சிறந்த கோயில் இல்லை. இதைக் கற்றுத் தந்தவர் நீங்கள்தான். இதை மீற மாட்டேன். தாயைக் கொல்வது பாவம். ஒருபோதும் அதை செய்ய மாட்டேன்...’’ என நெஞ்சை நிமிர்த்தி சொன்னான்.

‘‘என்னை எதிர்த்துப் பேசிய நீ... இந்த இடத்திலேயே எரிந்து சாம்பலாவாய்...’’ ஜமதக்னி முனிவர் சாபமிட்டார்.விசுவாஸீ, எரிந்து பஸ்மமானான்.‘‘தந்தையே... என்னை ஆசிர்வதியுங்கள்...’’ ஜமதக்னியின் பாதத்தைத் தொட்டு வணங்கிய ராம பத்திரன், மறுகணமே தன் கையிலிருந்த கோடரியால் தன் தாய் ரேணுகா தேவியின் தலையை வெட்டினான்.

சாம்பலான விசுவாஸீ, மீண்டும் ஆஜானுபாகுவாக, ரத்தமும் சதையுமாக உயிர் பெற்றான்.ஆனால், எரிந்த உடல் என்பதற்கு அடையாளமாக அவன் சருமம் கருமை நிறமாக காட்சியளித்தது.

‘‘உனது இந்த தோற்றத்துக்கான வேளை வந்துவிட்டது மகனே... பல வருடங்களுக்கு முன் உன் தாயிடம் இதை கோடிட்டு காட்டியிருக்கிறேன். அந்தத் தருணம் அரங்கேற வேண்டுமென்றால் இந்த நாடகம் நிகழ வேண்டும்...’’‘‘புரியவில்லை தந்தையே..?’’ ராம பத்திரன் பவ்யமாக வினா எழுப்பினான்.ஜமதக்னி முனிவர் சிரித்தார். ‘‘குழந்தாய்... மூன்று ராம அவதாரத்தில்... முதல் ராம அவதாரத்தின் ஜனனம் மட்டுமல்ல இன்று... 

நம் தேசத்தின் பெண்களை எல்லாம் அன்னையாக மதித்து அவர்களுக்கு துன்பம் நேரும்போதெல்லாம் அரணாக இருந்து, காவலனாக காத்து நிற்கப் போகும் கருப்பனின் பிறப்பும் இன்றுதான்... இந்த முகூர்த்தத்தில்தான் நடந்தாக வேண்டும். அதன்படியே, ராம பத்திரனான நீ பரசுராமராக மாறினாய்... உன் அண்ணன், விசுவாஸீ, கருப்பண்ணசாமியாக உருவெடுத்திருக்கிறான்...’’  

இமைகளை மூடித் திறந்த ஜமதக்னி முனிவர், தன் அன்பு மனைவியை ஏறிட்டார். ‘‘இல்லற கடமைகளை குறைவில்லாமல் நிறைவேற்றுகிறாய். அருமை வாய்ந்த பிள்ளைகளைப் பெற்றிருக்கிறாய். எனவே இனி நீ உலகுக்கே அன்னையாக, தாயாக, ரேணுகா அம்பாளாக, ரேணுகா அம்மனாக அருள்பாலிப்பாயாக. உன்னுடன் எப்பொழுதும் நானிருப்பேன்... துணையாக...’’ ஆசிர்வதித்தார்.