எங்கப்பன உள்ளே சிகிச்சைக்காக அனுமதிச்சிருந்தோம். 

காலைல மேலுக்கு ஒரு சொம்பு ஊத்திட்டு வந்தவரு, வேட்டி கட்டக் கட்ட மயக்கமாயி கீழ வுழுந்துட்டாரு.‌ பதறிப் போயி தூக்கிட்டு வந்து இந்த ஆசுபத்திரில சேர்த்தோம்.

ரெண்டு மூணு சேர் தள்ளி எங்கம்மா உட்கார்ந்திருந்தா. திரும்பிப் பார்த்தேன். இடமில்லாததுனால தள்ளி உட்கார்ந்திருந்தவ கண்ண சேலத் தலப்புல தொடச்சுட்டு இருந்தா. 

எங்க தாத்தா அண்ணாமலைக்கும் பாட்டி வள்ளிமாவுக்கும் பொறந்த நாலு முத்துல ஒரு முத்து எங்கப்பன். பேரும் முத்துதான். ஒரு வூட்ல பெயரு வெளங்க சில கொழந்தைங்க பொறந்தா, பெயரக் கெடுக்க சில கொழந்தைங்க பொறக்கும். 

அப்படி பெயரக் கெடுக்கவே பொறந்த பொறப்புதான் எங்கப்பா.அண்ணாமலை தாத்தா ஒண்ணும் பெரிய பண்ணையக்காரர் இல்ல. ரேஷன் கடைல வேலை செஞ்சு, அதுலேர்ந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமா முன்னேறி தறி போட்டு எங்க பெரிப்பா, சித்தப்பாவையெல்லாம் நல்லாப் படிக்க வச்சுட்டாரு. நெலம் நீச்சுன்னு வாங்கிப் போட்டுருந்தாரு.

எங்கப்பா மட்டும்தான் படிக்காம ஊரச் சுத்திட்டு இருந்ததோட தெனத்திக்கும் ஊர் வம்பையும் இழுத்துகிட்டு வந்து தலைவலியா இருந்தாரு.எது எப்புடியோ எல்லோருஞ் செய்யற மாதிரி, ஒரு கண்ணாலத்த பண்ணி வெச்சா திருந்திருவாருன்னு எங்கம்மா சாந்தாவக் கட்டி வச்சாங்க.

கட்டின ஒரே வருஷத்துல என்னப் பெத்து தன்னோடபௌருஷத்தையும் நிரூபிச்சுட்டாரே ஒழிய வேற எந்த மாத்தமும் இல்லாம அதே மாதிரி ஊர்வம்பு, சண்டனு இழுத்துட்டு வந்ததோட வயல்ல வர்ற‌ வருமானத்தயும் எங்க பாட்டிகிட்ட நைச்சியமாப் பேசி வாங்கிட்டுப் போயி ஆடம்பரமா செலவு செய்ய ஆரம்பிச்சாரு.

இதையெல்லாம் பாத்த எங்க தாத்தா சொத்த நாலு பேத்துக்கும் சமமாப் பிரிச்சுக் கொடுத்துட்டு, எங்கப்பன் பங்குக்கு வந்த சொத்தை எம் பேர்ல எழுதி வச்சதோடு எனக்கு வயசு வர வரைக்கும் எங்கம்மாவ காபந்து தாரரா போட்டு உயில் எழுதி வச்சுட்டு மேல போயிட்டாரு. எங்க பாட்டி அதுக்கு முன்னாடியே பூவும் பொட்டுமா போய்ச் சேர்ந்துட்டாங்க.

வயலையெல்லாம் தன்னோட சிநேகிதன் கோவாலனுக்கு குத்தகைக்கு வுட்டுப்போட்டு பகல்ல திண்ணையிலும், சாயந்திரமானா கிளப்புல சீட்டாடவும் ஆரம்பிச்சுட்டாரு. கவனிக்காததுல கோவாலன் நல்லா ஏமாத்த ஆரம்பிச்சான்.

எங்கம்மா கணக்குக் கேட்டா வேணும்னே எங்கப்பன்ட்டப் போயி, ‘நா குத்தகய வுட்டுக் குடுத்திரேம்பா... உஞ் சம்சாரத்துக்கு எம் மேல நம்பிக்கை இல்ல’னு இழுப்பான்.‘இதோ வர்றேன்’னு சொல்லிட்டு உள்ள வந்து, ‘கழுத... உனக்கு அவ்வளவு கொழுப்பாடி’ன்னு அடிப்பாரு. 

‘நீ கொழுக்கட்டயாட்டம் இருக்கப்ப நா ஏன் அந்தக் கோலம் போறேன். 

ஒட்டுக்காப் போயிட்டீன்னா ஊர் சனமெல்லாம் அப்புடித்தான் கூப்பிடும்’னு குமுறுவா, அந்தக் கெட்ட வார்த்தயக் கேக்கற அம்மா. மனசுக்குள்ளார கொமஞ்சாலும் வளர வளர, ‘சரி... போ. நமக்கு வாச்சது இவ்வளவுதான்’னு அம்மா மாதிரியே நானும் பழகிட்டேன்.

இல்லன்னு தலையாட்டவே, ‘‘போய்ச் சாப்பிட்டு மூணாவது மாடில எட்நூத்தி எண்பத்தி எட்டுக்கு வாங்க...’’னு சொல்லிட்டே நடந்துட்டாங்க.ஐ.சி.யோட கண்ணாடி சதுரத்து வழியா அப்பன் படுத்துட்டுருக்கறது தெரியுதான்னு பாத்தேன். 

ஸ்கிரீன் துணிதான் கண்ணுல பட்டுச்சு.‘‘சாயந்திரம் ஐஞ்சு மணிக்கு மேல் ஒவ்வொருத்தரா பாக்க வுடுவாங்க. போய்ப் பாத்துட்டு உடனே வந்துரணும்...’’ன்னு சொன்னாரு நாங்க பாக்கறதப் பாத்த வார்டு பாய்.

‘‘ஐயோ அம்மா... எல்லாருக்கும் வயத்துக்குள்ளாற ரெண்டு மூத்திரக்காய் இருக்கும். ஒண்ணு இருந்தாலே உயிர் வாழலாம்’’னு நா சொன்னது புரிஞ்சுதோ இல்லையோ மலங்க மலங்க விழிச்சா.

‘‘எதுக்கும் உங்க பெரிப்பன் சித்தப்பனுக்கு போனப் போட்டுச் சொல்லிரு. நாள பின்ன எதாச்சும் சொல்லப் போறாங்க...’’னு கையில வச்சுருந்த டீ டம்ளர சுத்தி சுத்தி ஆட்டிக் குடிச்சுட்டே சொல்றா. 

என்ன சொல்றதுன்னு புரியாம அவளையே பாத்துட்டு இருந்தவன் மனசுல ரண்டு மாசத்துக்கு முன்னால நடந்த அந்த சம்பவம் வந்து நின்னுச்சு. நா ரூமுல படுத்துருக்கறது 

எங்கூர்ல புதுசா டீக்கட வச்சிருக்கற ரஞ்சிதாவையும் அவங்க அண்ணனையுந்தான் சொல்றான்னு புரிஞ்சுகிட்டேன். அவங்க டீக்கடையில ருசிக்காக டீ குடிக்கப் போறவங்கள விட அவ கையால டீயும், பன்னும் திங்கப் போற ஆம்புளைங்கதான் ஜாஸ்தி.கண்ணாலம் ஆயிருச்சுன்னும், புருஷன வுட்டுட்டு ஓடி வந்துட்டான்னும் ரண்டு மாதிரி பேசிக்கிட்டாங்க ஊருக்குள்ள. 

இத்தனைக்கும் பெரிசா அழகா எல்லாம் இருக்க மாட்டா. ஆனாலும் அப்படி ஒரு மயக்கற பார்வையும், பேச்சும்,சிரிப்புமா கெடப்பா. எங் கூடப் படிக்கிற பசங்க கூட ஸ்கூல் பக்கத்தால இருக்கற டீக்கடயெல்லாம் வுட்டுப்போட்டு இவ கடையில வந்துதான் டீ குடிப்பானுங்க.

உக்காந்துட்டே இருந்ததுல காலு நோகுச்சோ என்னவோ... வராண்டா சுவத்தப் புடிச்சுக்கிட்டு கீழ வேடிக்கை பாத்துகிட்டு நின்னா அம்மா.ஒவ்வொருத்தரா ஐ.சி.யூக்குள்ள போக ஆரம்பிச்சாங்க. அம்மாவக் கூட்டிட்டு வரலாம்னு பக்கத்தால போறேன். 

அப்பத்தான் திடீர்ன்னு திரும்புனவ படபடன்னு எங்கைய புடிச்சுக்கிட்டா.எதுக்காக இப்படிப் பதற்றமாகறான்னு கீழ குனிஞ்சு பாத்தேன். மெதுவா அவங்க அண்ணனோட படியேறி வந்துகிட்டு இருந்தா ரஞ்சிதா.அம்மா கைய ஆறுதலா மெதுவா தட்டிக் குடுத்தேன்.

அடுத்த நாள் அப்பாவ ரூமுக்கு மாத்திட்டாங்க. எங்களையும் கூட இருக்க சொன்னாங்க. அப்பா லேசான மயக்கத்தோடவே இருந்தார். குளுக்கோஸ் டிரிப் எறங்கிட்டு இருந்துச்சு. காலைல ரவுண்ட்ஸ் வந்த டாக்டர் எங்கள கூப்பிட்டார். ‘‘தம்பி... அம்மாவோட கிட்னி நல்லா மேட்ச் ஆகுது. 

அவங்க விருப்பப்பட்டா குடுக்கலாம். பணம் மத்த விவரங்கள ரிசப்ஷன்ல கேட்டுக்குங்க...’’வெளியே வந்து நாற்காலில உட்கார்ந்தோம். அம்மாவத் திரும்பிப் பாக்கறதுக்கோ பேசறதுக்கோ தைரியமே இல்லாம அப்படியே உட்கார்ந்திருந்தேன்.

‘‘சந்துரு... குடுத்துடலாம்டா...’’ என்றாள் என் கையப் பிடிச்சுகிட்டே. ‘‘உங்கப்பா என்ன வேணும்னாலும் அக்கிரமம் பண்ணிட்டுப் போகுது. பழி வாங்குற மாதிரி குடுக்காம போனா அப்புறம் அவருக்கும் நமக்கும் என்ன வித்தியாசம்?’’ சொல்லிட்டு ரூமுக்குள்ள போனா. டாக்டர் அப்பா பக்கத்துலதான் நின்னுட்டு இருந்தார். 

‘‘டாக்டர்... நானே கிட்னி குடுக்கறேன். எனக்கு முழுச் சம்மதம்...’’ன்னா.அவ சொன்னதைக் கேட்டுட்டே நின்ன என்னோட பார்வையில பட்டுச்சு, படுத்திருந்த அப்பாவோட முகம். மூடியிருந்த கண்ணுல இருந்து கண்ணீர் பொங்கி நிக்காம வெளிய வருது.மொத முறையா.