அவன் உட்கார்ந்திருந்த இடம் வீடல்ல. ஹோட்டல் அறை. 

இரண்டு பெட் அறை.முப்பத்தி ஒன்பது வயது சந்தோஷ்  தலையைத் தொங்கப் போட்டுக்கொண்டு தரையைப் பார்த்து உட்கார்ந்திருந்தான். வெளியே மழை வருவதற்கான அறிகுறியாக சில்லென்று காற்று வீசிக்கொண்டிருந்தது. ஹோட்டல் ரூமை ஒட்டி இருந்த நான்கைந்து மரங்கள் காற்றுக்கு தலையை விரித்து ஆடிக்கொண்டிருந்தன.

இரண்டு நாள் வேலை முடிந்ததும் தங்கியிருந்த ஹோட்டலுக்கு பத்து மணிக்கு மேலாக வந்தார்கள். இரண்டு பெட் அறை அது. எவ்வளவு முயன்றும் சிங்கிள் அறை எந்த ஹோட்டலிலும் கிடைக்கவில்லை.சாப்பிட்டு விட்டு பெட்டுக்கு வந்தபோது மணி பதினொன்று. காலை எழுந்ததும் ஊருக்குக் கிளம்பவேண்டும். இருந்த களைப்பில் படுத்ததும் தூங்கிப் போனான்.

அவளுள் இதுவரை தன்னுள் நெருப்பாக எரிந்து கொண்டிருந்த ஏதோ ஒன்று தணிந்தது போல நிம்மதி.எழுந்து உட்கார்ந்தபோது கரன்ட் வந்திருந்தது.அவள் முகம் பார்த்த அவனுக்கு அத்தனை ஆச்சரியம். அவள் முகம் அத்தனை பிரகாசம். 

அத்தனை அமைதி. கண்களில் அவ்வளவு சாந்தம்.‘‘இரு... குளிச்சிட்டு வந்துடறேன்...’’உள்ளே போனவள் குளித்துக் கொண்டிருக்க, இவன் தலையில் கை வைத்து தரை பார்த்து அமர்ந்திருந்தான்.‘கோமதிக்கு தெரிஞ்சா என்னாகறது? அவளுக்கு நான் செய்யற துரோகமில்லியா?’ அவன் யோசித்துக் கொண்டிருந்தபோதே வந்து விட்டாள்.

சிரிப்பு சந்தோஷத்தின் வெளிப்பாடாக மட்டும் இருந்து விடுவதில்லை. பல நேரங்களில் கோபத்தின், விரக்தியின், இயலாமையின், போதாமையின் வெளிப்பாடாகவும் இருக்கலாம். வெற்றி மட்டுமா சிரிப்பைத் தரும்? இதில் இது எந்த வகை சிரிப்பெனத் தெரியவில்லை.‘‘மேடம்...’’‘‘பயப்படாத சந்தோஷ். நான் நல்லாத்தான் இருக்கேன். நான் கோவக்காரி. நிறைய திட்டுவேன்னு சொன்னியே... அது கோவம் இல்ல சந்தோஷ். 

எனக்குள்ள இருந்த வலி. நான் அடிபட்ட வலி. நான் அவமானப்பட்ட வலி. இத்தனை வருஷமா எனக்குள்ள அடக்கி வச்சிருந்த வலியோட வெளிப்பாடு. நான் வாங்குனத எல்லாம் திருப்பித் தந்தாகணும். அப்பதான் நான் சமநிலை அடைவேன். எனக்குள்ள இருக்குற முள்ளை பிடுங்கி எறியணும். அப்பதான் பூ பூக்க ஆரம்பிக்கும். புரியலல?’’உண்மைதான். அவனுக்கு புரியத்தான் இல்லை.

கண் மூடி நன்றாகச் சாய்ந்து உட்கார்ந்தாள். 

பட்ட அவமானங்களும், வலிகளும் அவள் மனதில் இவ்வளவு நாளாக உறைந்திருந்திருந்தது கண்களின் முன்னால் வந்து சென்றிருக்கக் கூடுமெனத் தோன்றியது அவனுக்கு. அப்போது பட்ட வலிகளின் சூடுகளும், சுவடுகளும் அப்போதை விட இப்போது அதிகம் வலியைக் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கக்கூடும் என்பது புரிந்தது.

‘‘எனக்கு சின்ன வயசுல இருந்தே ஃப்ரெண்ட்ஸ் யாருமில்ல. என் கூட பழக தயங்குவாங்க. என் சொந்தக்காரங்க கூட என் கூட நெருக்கமா பழக மாட்டாங்க. ஆனாலும் என்ன பெத்தவ மட்டும் சொல்லுவா.... ‘உனக்கென்னடி... நீ பேரழகி’ம்பா. கறுப்பே அழகும்பா. 

நம்ம வீட்டு தோட்டத்துல விளைஞ்ச பாவக்காயும் நமக்கு இனிப்புதான?’’

அங்கயும் எங்கிட்ட யாரும் நெருங்கி பழகல. கோ எட் காலேஜ் அது. ஆணும் பெண்ணும் ஜோடி ஜோடியா சுத்துறப்ப நான் மட்டும் தனியா சுத்துவேன். நமக்கு எது கிடைக்கலையோ அது நமக்கு இரண்டுல ஒண்ணு தரும். 

ஒண்ணு தாழ்வு மனப்பான்மை. இல்லாட்டி வைராக்கியம். எனக்கு வைராக்கியம் தந்தது. இன்னும் நல்லா படிச்சு, எல்லா போட்டிகள்லயும் கலந்துக்கிட்டு வெற்றி அடைஞ்சு நான் யார்னு காட்டுற வைராக்கியம். நான் அப்படியே பண்ணேன். நான் போரடிக்கலயே சந்தோஷ்?’’‘‘இல்ல...’’

அதுக்கு பின்னால என்னை பொண்ணு பார்க்க வந்தவங்க இருபது பேருக்கும் குறையாது. எல்லோரும் என்னைப் பார்த்துட்டு பிடிக்கலைனு சொன்னப்ப என் பெண்மை இன்னும் அடி வாங்கி இறுகி கல்லாச்சு. 

ஒரு கட்டத்துல கல்யாணமே வெறுத்துப் போய் என்னை அவமானப்படுத்தின ஆண் இனத்து மேலயே வெறுப்பும், பெரும் கோபமும் வந்தது. ஆண் இனத்தை பழி வாங்க நினைச்சேன்...’’நிமிர்ந்து பார்த்தான் சந்தோஷ். ‘‘எந்த ஆணோ உங்களை அவமானப்படுத்துனா அதுக்கும் எங்களுக்கும் என்ன சம்பந்தம் மேடம்?’’