“அப்ப நானும் இந்த நெசவுக்கு முழுக்கு போட்டுட்டு வேற வேலைக்கு மாறிட்றதுதான் புத்திசாலித்தனமா?”என்று கேட்டான் சாந்தாராம்.   “இப்ப நீ மாறலேன்னாலும் உன் மகன் மாறிட்டதை உன்னால தடுக்க முடியலதானே?” என்று பதிலுரைத்தான் சுந்தரம்.“என் மகன் மட்டுமா? நம்ப கோயில் பட்டர் பையனும் கூட மாறிட்டான். 

சாமிக்கு மணியாட்டி தட்டு நீட்டி, அதுல விழற காசுக்கான பொழைப்பு எனக்கு வேணவே வேண்டாம்னு வேற வேலைக்கு போய்ட்டான்...”‘‘இவ்வளவு சொல்ற நீ மாறாம அப்படியே இருக்கயேடா... அதை நினைக்கும்போது எனக்கு பிரமிப்பா இருக்குடா...” பேசிக் கொண்டே டீயைக் குடித்து முடித்தனர்.

“நான் விட்டுட்டெல்லாம் ஓடலடா. அவ உயரோட இருந்தா போதும்னுதான் ஓடினேன்...” என்றான் திக்கித் திணறி.“தெரியும். அவ அண்ணன் உன்னையும் அவளையும் கொன்னுடுவேன்னான். நீ பயந்துட்டே. அதானே?”“என்னைக் கொல்லுவேன்னா செத்துக் தொலைச்சிருப்பேன்டா...  அவளைக் கழுத்தை நெரிக்கவே போய்ட்டானே... அதுலயும் அவ சைக்கியாட்ரிக் பேஷன்ட் வேற. 

எனக்கும் அப்ப எந்த அந்தஸ்தும் கிடையாது. குறுக்க ஜாதி வேற...”“புரியுதுடா. ஆனா, சினிமால மட்டும் இந்த காதல் எப்படியோ ஜெயிச்சிடுது பார்த்தியா?”

சாந்தாராமின் கேள்வி சுந்தரத்தை ஒரு முட்டுச்சந்தில் ஓட முடியாமல் தடுத்து நிறுத்தி விட்டதைப் போல திணறலோடு நிறுத்தியது. பேச்சே வரவில்லை.

“ஆமாம்... சந்தோஷம்தான்! இருபது வருஷத்துக்குப் பிறகு வந்திருக்கற சந்தோஷம்...”“அப்ப நீ ரேணுகா எப்படி இருக்காளோன்னே வாழ்ந்திருக்கேன்னு சொல்லு...”“ஆமாம்டா. நான் இல்லைன்னா அவ வேற யாருக்கும் கழுத்த நீட்டமாட்டேன்னு சத்தியமே பண்ணியிருந்தா. 

அதுதான் என்னை ரொம்பவே கலவரப்படுத்திக்கிட்டிருந்தது...”“காதலிக்கும்போது இப்படி சத்தியம் பண்ணிக்கறது ஒரு சகஜமான விஷயம்தானேடா?”“இருந்தாலும் பண்ணது சத்தியமாச்சே..?’’“விடு. அதெல்லாம் உணர்ச்சி மிகுதியில் ஹார்மோன் பண்ற கூத்து. இப்ப நீ தெளிவடைஞ்சிட்டேல்ல..?”

அடுத்த பத்து நிமிடத்தில் ரேணுகாவும் நூல் கொண்டைகளுடன் வந்தாள். சாதாரண நூல் சேலை, ஒற்றைப் பின்னல் சடை, கழுத்தில் மஞ்சள் கயிற்றோடு கூடிய ஒரு கவரிங் சங்கிலி, மிக மிக ஒடிசல் தேகம் என்று ஒரு நெசவாளியின் வறுமையை அப்பட்டமாய் பிரதிபலித்தாள்.இளமையில் மின்னித் தெரிந்தவள். 

அதிலும் பாவாடை தாவணியில் பார்த்த விழிகளை மூட விட மாட்டாள். சுந்தரத்துக்குள் அவள் உருவம் கண்ணீரைச் சுரக்க விட்டது. சுந்தரம் அவளை நன்றாகப் பார்க்க வேண்டும் என்பதற்காகவே ரேணுகாவிடம் ஏதேதோ பேசினான் சாந்தாராம்.

“சரிடா... நேரமாச்சு. கிளம்பறேன். பெரிய பாரத்தோட வந்தேன். இப்ப ரொம்ப லேசான மனசோட போறேன். எல்லாம் உன்னாலதான். வரட்டுமா?”

“என்னப் பத்தின எந்த உண்மையையும் சொல்லலதானே?”“நீதான் சொல்லக்கூடாதுன்னு சத்தியம் வாங்கிட்டியே... அப்புறம் எப்படி சொல்வேன்? ஆனா, உனக்கு கல்யாணமாகி நாலு பிள்ளைங்க இருக்குங்கற அந்த பொய் அவனுக்கு பெரிய நிம்மதியைத் தந்ததை என்னால நல்லா உணர முடிஞ்சது...’’“எனக்கும் அதுதான் வேணும். 

அவருக்கும் நாலு குழந்தைங்கன்னு நீ சொல்லவும் ஒரே ஆச்சரியம், சந்தோஷம்...”“அது ஒரு பொய் ரேணு. நீதான் அவன் குடும்பம் குட்டியோடு சந்தோஷமா இருக்கான்னு நினைக்கணுமா? அவன் நினைக்கக் கூடாதா என்ன?”

“நீ அவனுக்காக பொய் சொன்ன மாதிரியே, அவனும் உனக்காக பொய் சொல்லியிருக்கான். அதை இப்பதான் கண்டு பிடிச்சேன். 

அங்க நானும் சம்யுகதாவும் வரணுமாம்... சம்யுக்தா சமையலை அவன் விரும்பிச் சாப்பிடணுமாம்... புரியலை? அவன் இப்பவும் பிரம்மச்சாரிதான்!”“நெ... நெஜமாவா?”“உங்க காதலுக்கு அன்னிக்கு உன் அண்ணன் எதிரின்னா இன்னிக்கு உங்க எண்ணங்களே எதிரியா மாறிடிச்சு. விதி இப்படிக்கூடவா விளையாடும்?” யதார்த்தமாகத்தான் கேட்டான் சாந்தாராம். மறுமுனையில் ரேணுகாவிடம் விசும்பி அழும் சப்தம் மட்டுமே.