சிறுகதை - பப்பண்ணன்

நடிகை அம்பிகாவிற்கு இருந்த மாதிரி ‘S’ இப்ப யாருக்கு இருக்கு? - என்ற கேள்வியை திடீரென பற்றவைத்தான் பப்பண்ணன். பெண்களின் வடிவத்தை  வர்ணிக்கையில் வீணை என்றோ,  மீனென்றோ அல்லது இடைமெலிந்த குடுவையென்றோ குறிப்பிடுவதுதானே வழக்கம்..?  சம்பந்தமே இல்லாமல் பப்பண்ணன் S என்கிறானே? அதுவும் அம்பிகாவிற்கு இருப்பது மாதிரி ‘S’ யாருக்குமே இல்லையென்கிறானே?

ஆர்வம் தொற்றிக்கொள்ள பேச்சைத் தொடர்ந்தேன். பப்பண்ணன் அப்படித்தான். பேச மாட்டான். பேச ஆரம்பித்தால் நிறுத்த மாட்டான். அதுவும் உற்சாக பானம் அருந்தி பேசத் தொடங்கினால், விடிய விடிய கேட்டுக் கொண்டிருக்கலாம்.  பத்மநாபபிள்ளை என்ற அவன் முழுப்பெயரை எந்த ரீதியில் சுருக்கினார்களோ தெரியவில்லை. எனக்கு நினைவு தெரிந்தது முதல் ஊராருக்கு அவன் பெயர் ‘பப்பு’தான். என் வயதொத்த பிள்ளைகளுக்கு பப்பண்ணன்.  

பப்பண்ணன் என்ற பெயரைக் கேட்டதும்  கருப்பு நிற ‘இடியாப்ப சுருள்’ போல் மளமளவென சுருண்டு அலைபாயும் அவன் தலைமுடிதான் நினைவுக்கு வரும். கூடவே போதையில் சிவந்த அவனுடைய காந்தக் கண்கள். குடித்துவிட்டுப் படுக்கிறானா அல்லது படுத்து எழுந்ததும்  குடிக்கிறானா என்பதை எப்போதுமே அனுமானிக்க முடியாது.  அனுதினமும் பெரும் போதையில் திளைப்பான். ஆனால், நிதானம் தவறாது பேசுவான். நடப்பான். சிரிப்பான். சட்டென்று பார்ப்பவர்களுக்கு அவன் குடித்திருக்கிறான் என்பதே தெரியாது.  

‘‘அம்பிகாவிற்கு ‘எஸ்’ஸா? என்னன்னே புரியல...’’ என்றேன்.‘‘ரெம்ப யோசிக்காதல... அவ கண்ணுக்கு பக்கத்துல ரெண்டு பக்கமும்,  முடியை ‘S’ மாதிரி வளைச்சு விட்டுருப்பா... பார்த்திருக்கியா?’’ என்று லேசாக கண்ணடித்துச் சிரித்தான்.  ஒவ்வொரு மனிதனுக்குள்ளும் புதைந்து கிடக்கும் பெண் ரசனையை நினைத்து எனக்குள்ளேயே சிரித்துக் கொண்டேன்.
‘‘எப்படி ரசிச்சிருக்க... அவ்வளவு புடிக்குமா என்ன?’’ ஆர்வத்துடனான என்னுடைய கேள்விக்கு அவனுடைய அக்மார்க் புளித்த புன்னகையை பதிலளித்தான் பப்பண்ணன்.  

சினிமா நடிகைகள் மட்டுமல்ல, உலகத்தில், ஊருக்குள் என எந்தப் பெண்ணைப் பற்றி பேசினாலும் அவனுக்குள் ஒரு உற்சாகம் ததும்பி வரும். அதற்காக அவனை காமக்கொடூரன் என கற்பனை செய்ய வேண்டாம். இவன் வேற மாதிரி.  நினைவு தெரிந்தது முதல் பெண் வாடையே அடிக்காத ஒருவன், இப்படி இருப்பதில் ஆச்சர்யமொன்றுமில்லை. இடையில் புகுந்த ஆன்மீகச் சிந்தனைகள் அவனை வேறு ரீதியில் சிந்திக்க வைத்தன. ஊர் முத்தாரம்மனின் தீவிர பக்தியால், பெண்கள் தெய்வம் என்பான். அழகு என்பான். கருணை என்பான். அன்பு என்பான். அவர்களே உலக இயக்கம் என்பான்.  

சரி, யாரிந்த பப்பண்ணன் என்று கேள்வி கேட்டால் பெரிதாகச் சொல்வதற்கு ஒன்றுமில்லை. வேண்டுமானால் நன்றாக வாழ்ந்து கெட்ட ஒரு குடும்பத்தின் ‘கடைசி உறுப்பினர்’ என்று கூறிக் கொள்ளலாம். பப்பண்ணனின் அப்பா அம்மாவை நான் போட்டோவில் தான் பார்த்திருக்கிறேன். நல்ல வசதியான குடும்பம்தான். அப்பா வேலைவெட்டிக்கு போகாமல் சுகபோகத்தில் திளைத்தவராம், ஊதாரித்தனத்தால் காலவெள்ளத்தில் வளமெல்லாம் ஓடிக் கரைந்தது.

செக்களவு பொன் இருந்தாலும் செதுக்கி, செதுக்கி எத்தனை நாள் தின்ன முடியும்.  அறியாத வயதில் பெற்றோரை இழந்து அம்மாவழி ஆச்சி செண்பகத்தால் வளர்க்கப்பட்டவன் பப்பண்ணன். கொட்டாரம் போல ஒரே ஒரு வீடு மட்டும் மிச்சம். அன்றாட ஜீவிதம் ஆச்சி செண்பகம் நடத்தும் பப்படம் வியாபாரத்தில் அடங்கியிருந்தது. இளமையில் வறுமை, கூடான தனிமை அவனை பலவிதங்களில் வாட்டி வதைத்தது.  பள்ளிப்படிப்பு ஏறவில்லை. பத்து வயசில் ‘பீடிக்குடிப்பு’, பதினான்கு வயதிற்குள் ‘வெள்ளமடி’  என வெகுவேகமாக கெட்டழிவதில் முன்னேறினான் பப்பண்ணன். அன்பு காட்ட அன்னையும், தட்டிக் கேட்க தந்தையும் இல்லாத குழந்தை வேறெப்படி வளரும்.  

சுற்றத்தாரின் அரைகுறை அறிவுரையில் பதினெட்டு வயதில் ஊர் ஆட்டோ ஸ்டாண்டில் ஆட்டோக்காரனாய் குடிபுகுந்தான். சுறுசுறுவென வேலையைக் கற்றுக் கொண்டான். இருந்தும் கடனுக்கு ஓடிய ஓட்டம், நண்பர்களுக்கு ஓடிய ஓட்டம், தெரிந்தவர்களுக்கு ஓடிய ஓட்டமென்று வேலை பல நேரங்களில் பல்லிளித்தே காட்டியது.  

‘‘பப்பண்ணே... சில்லறை இல்லை... நாளைக்கு தரட்டா..?’’

‘‘என்ன பப்பா... இன்னா... இழுக்குற... நாரோயிலுக்கு எரநூறு ரூவாயா மக்கா? எம்பது தரட்டா..?’’‘‘அவன் நமக்கு மருமகன் முறையில்லா... அவன்ட போய் பைசாவா... நீட்டுகியோ?’’  
ஆதரவற்ற அவனிடம் அன்பைக் காட்டி ஏமாற்றினார்கள் ஊர்க்காரர்கள். சொந்தபந்தமின்றி வளர்ந்ததாலோ, என்னவோ எல்லோரிடமும் இவனும் இஷ்டப்பட்டு ஏமாந்தான்.  
இது தவிர முற்றிலுமாய் உறிஞ்சிக் குடிக்கும் ஒட்டுண்ணி நண்பர்கள் சிலரும் அவனோடு சேர்ந்துகொண்டார்கள்.

உழைத்த காசு, ஊரார்கள் பிரச்னை தீர்க்கவே போதுமானதாய் இருந்தது. இதற்கெல்லாம் மேலாய் வேளாவேளைக்கு உணவிட்டுக் கொண்டிருந்த செண்பகம் ஆச்சியும் இறைவனைத் தேடிச் சென்றுவிட, அவனைச் சுற்றிலும் குழப்பம். வாழ்வு முழுவதும் விரக்தி. வாழ்வின் மீதான துளி கரிசனம் கூட இல்லை.  

கூட இருந்த நண்பர்கள் எல்லாம் குடும்ப வாழ்வுக்குள் நுழைய, கிணத்துக்குள் போட்ட அம்மிக்கல்லாய் தனிமையில் விழுந்தான் பப்பண்ணன். தன்னிலை மறக்க அளவான தொடர் போதை எந்நேரமும்.  ஒரு நாளைக்கு இரண்டு வேளை மட்டும் சாப்பாடு. ஊருக்கு ஒதுக்குப் புறமாய் இருந்த ஒற்றை அறையில் பிரம்மச்சர்ய தாமசம். ஆனால், எல்லோரிடமும் அதே அன்பு பரிமாற்றம். குசலம் விசாரிப்பு.‘‘பப்பண்ணா... தங்கம்லா’’ன்னு ஊர் முழுவதும் பேச்சிருந்தது. அவனை மாதிரி யாரும் இருக்க முடியாதென பெருமையும் இருந்தது. ஆனால், முன்னின்று அவனுக்கென ஒரு குடும்பம் அமைக்க உற்றவர்கள் யாருமில்லை. சிலபேர்கள் ஏற்றெடுத்த முயற்சியும், அவன் குடிப்பழக்கத்தால் அப்படியே நின்றது.

நானறிந்த வரை அவன் கண்ணுக்குள் போதை, சோகம், அழுகை என எதுவுமே தெரிவதில்லை. எதையுமே அவன் வெளியில் காட்டிக் கொள்வதில்லை.  ஆனால், அவனை எப்போதும் சந்தோஷப்படுத்துவது அவன் திருமணம் பற்றிய பேச்சுக்களே.அரசமூடு, குளக்கரை, கோயில், பஸ் ஸ்டாண்ட், திருமணப்பந்தி தொடங்கி... சாவு வீட்டில் அவன் எதிர்கொள்ளும் ஒற்றைக்கேள்வி... ‘‘பப்பா... எப்படே உனக்கு கல்யாணம்?’’ என்பதுதான்.

‘‘பார்த்திட்டுதான் இருக்கேன்...’’  
‘‘வடக்க இருந்துதான் நமக்கு பொண்ணு கிடைக்குமாம்...’’
‘‘பத்துக்கு ஆறு பொருத்தம் இருக்குல்லா...’’
‘‘பணம் தேவையில்ல... நல்ல குணமானவளா கிடைச்சா போதும்...’’
‘‘வர சித்திரையில முடிச்சிட வேண்டியதுதான்...’’  
‘‘வீரநல்லூர் ஜோசியர் சொல்லியாச்சுல்லா... இன்னும் ஒரு மூணுமாசம்தான் டைம்...’’ என பல ரீதியில் பதில் கூறுவான் பப்பண்ணன்.