‘‘நான் கெல்லிஸ் ரோட்டில் இருக்கற ‘கஸ்ஸியா ஃபிஸுலா’ மரத்துக்குக் கீழே நிற்கிறேன். நீ வந்து சேர்ந்துடு...’’ அமலேஸ்வரன் சொல்லி முடித்த நிமிசம் நான் நடுரோட்டில் நின்று கொண்டிருந்தேன்.

‘அரே ஓ சம்பா...’ என்று என் மனசு ‘ஷோலே’ படத்தில் வரும் அம்ஜத் அலிகானுக்கு டூப் போட்டுக்கொள்ள, பைக்கை ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு, அந்த ‘கஸ்ஸியா ஃபிஸுலா’ மரத்தின் பூர்வாங்கத்தைத் தேடி ஷூவோடு கூகுளுக்குள் ஓடி அதன் தமிழ்ப் பெயரைத் தெரிந்து கொண்டபோது எனக்கு கோபத்துக்கு பதில் சிரிப்புதான் வந்தது.

முகத்தை நிமிர்த்தி முள் தாடி நிரம்பிய அவன் முகத்தில் முத்தமிட்டேன். ஆணை ஆண் முத்தமிடுவதை, நாயர் டீ அடித்துக் கொண்டே கொஞ்சம் விசித்திரமாய்ப் பார்த்தார். அவருக்கு என்ன தெரியும் எங்கள் நட்பைப் பற்றி.‘‘கொன்றை மரம்னு சொன்னா புரியாதா..? அதென்ன கொரியன் படத்து கதாநாயகியை கொஞ்சுறாப்புல ‘கஸ்ஸியா கிஸ்சியா’னுட்டு...’’ தோளில் கைபோட்டுக் கொண்டேன்.‘‘படிச்ச படிப்பை மறக்கலாமா! உனக்கென்னய்யா... படிச்சு முடிச்ச, வேலைக்கு போயிட்ட, அடுத்தென்ன, கல்யாணம்தானே..!

ஆனால், இப்படியே வாழ்க்கை போனா என்ன சுவாரஸ்யம் இருக்கப் போகுது..! கொஞ்சம் அடிபடணும், லேசா மிதிபடணும், சில ஏமாற்றம் வரணும். ஆசைப்பட்டதுல ஏதோ ஒண்ணு ரெண்டு நடக்கணும். அப்போதான் மச்சி இந்த வாழ்க்கையில த்ரில் இருக்கும்...’’ இழுப்பில் மிச்சமிருந்த சிகரெட்டை அவன் கையாலேயே எனக்குத் தந்தான். உறிஞ்சி, ரயிலைப் போல புகையைக் கக்கிக் கொண்டேன்.

‘‘டேவிட்டு சயின்ஸ் படிச்சிட்டு, சானிடரிவேர் கம்பெனியில வெஸ்டன் டாய்லெட்டுக்கு நீள அகலம் பார்த்துட்டு இருக்கான்டா.

அருள் அதுக்கும் மேல, ஈவன்ட் மேனேஜ்மென்ட் பார்க்கிறானாம். கொடுமை...’’ மீண்டும் ஒரு சிகரெட்டைப் பற்ற வைத்தான். இப்போதெல்லாம் நிறைய ஊதித்தள்ளுகிறான் போல் எனக்குத் தோன்றியது. அவசரமாய் கவலைப்பட்டுக்கொண்டே அவனைப் பார்த்தேன்.

‘‘ஏதோ ஒரு வேலை. லைஃபை ஸ்டார்ட் பண்ணணும் இல்ல...’’ என்றேன். அதில் வருத்தமும்,அழுத்தமும் சேர்ந்தே இருந்தது.அமலேஸ் எங்கோ வெறித்துக் கொண்டு சிறிதுநேரம் அமர்ந்து இருந்தான். அவனை எதுவும் காயப்படுத்தி விட்டேனோ என்று தாமதமாக உணர்வு வந்தது.‘‘பண்ணணும்... பண்ணணும்.

யோசிச்சு பாரு வினு... நாம மதிப்பு தெரியாம செலவு செய்தபோது அந்த பணத்து மேல இருந்த மரியாதை இப்போ மதிப்பு தெரிஞ்ச பிறகு சுத்தமா போச்சு. ஒவ்வொரு நிமிசத்தையும் காசு சம்பாதிக்க மட்டும் செலவு செய்துட்டு... அடப் போடா..!’’நாங்கள் நடக்க நடக்க, டேவிட்டும் அருளும் ஒரே பைக்கில் வந்து எதிரில் நின்று காலூன்றி சிரித்தார்கள்.

‘‘இண்டர்வியூ இருக்குன்னு சொன்னியே அமலா..! போயிட்டு வந்தியா...’’ கடலை வண்டிக்காரனிடம் நான்கு பொட்டலங்களை வாங்கிக் கொண்டு, ஜீ பே பண்ணி விட்டு வந்தான் அருள்.

வாய்விட்டுச் சிரித்தோம்.‘‘அடுத்து எங்கேடா சந்திக்கிறது..?’’ என்றான் டேவிட்.‘‘நம்ம அருள் வீட்டு தெருவிலே இருக்கே தெஸ்பீசியா பாபுல்னியா. அங்கேதான் அடுத்த சந்திப்பு. வினு அடுத்து வரும் போது..?’’ சொன்னபோது எல்லோரும் ஆத்மார்த்தமாக சிரித்துக் கொண்டோம்.

நட்பென்ற நல்ல மரத்துக்கு என்ன அறிவியல் பெயர் இருக்கிறதோ தெரியவில்லை.மூவரும் ஒரே வண்டியில் ஏறிக்கொண்டார்கள். எனக்கு வழியில் வேலை இருந்தது. ஏனோ பிரிவுபசாரமாக மனசை அழுத்தியது.‘‘அமலா, சீக்கிரம் வேலையில உட்காருடா...’’ என்றேன் ஆத்மார்த்தமாக. வழக்கம்போல ஒரு சிரிப்பு.

‘‘அடுத்தமுறை வர்ற வரைக்கும் உன்னையே சிந்திக்கிற மாதிரி ஏதாவது ஒண்ணு சொல்லேன்...’’ வண்டி நகர நகர, பின்னாலேயே நடந்தபடி கேட்டேன்.‘‘கற்புன்னு ஒண்ணு இருக்காடா வினு..? அப்படின்னா அது யாருக்கானது..?’’‘‘ஆண் பெண் இருவருக்கும் ஆனது...’’ என்றேன் அடர்வான குரலோடு.

ஏதோ இலக்கிய ரீதியில் என்னைச் சிந்தித்து, சுழற்றி அடிக்கப் போகிறான் என்று நான் காத்திருக்க -‘‘அப்போ மூன்றாம் பாலினத்துக்கு கற்பு இருக்கா, இல்லையா..? யோசிச்சு வை. அடுத்த முறை சந்திக்கும்போது சொல்லு...’’ போய் விட்டான்.இடுப்பில் கைவைத்து அப்படியே நின்றுவிட்டேன். என் தலையில் கஸ்ஸியா ஃபிஸுலா மலர்களைத் தூவி அர்ச்சித்தது.