அந்த வீட்டிலிருந்து மெலிதான புல்லாங்குழல் இசை ஒலிக்கிறது. வாசலில் வாழைத் தோரணம், தென்னை ஓலைப்பந்தல், ஷாமியானா. கல்யாண வீடு போல அல்ல, கல்யாண வீடேதான் என்று சொல்லும் அளவு விருந்தினர்கள் உள்ளே சென்று கொண்டிருக்கிறார்கள். பந்தலில் நிறைய நாற்காலிகள்; பட்டுச்சேலை, தங்கநகைகள், பட்டு வேட்டி, பட்டுச் சட்டை பளபளக்க ஏராளமான ஆண்கள், பெண்கள்.

அந்த ஹாலின் முகப்பில் மலர்மாலைகளால் சூழப்பட்ட முகூர்த்தப்பந்தல். அதன் நடுவே புத்தம் புது பஞ்சமுகக் குத்துவிளக்கு, வெள்ளித்தட்டு, பித்தளைத் தட்டுகள்.

அடுத்து ஒரு பெரிய வெற்றிலையை எடுத்து அதில் பிசைந்த மஞ்சள் வைத்து உருட்டப்படுகிறது. அதை மெல்ல மெல்ல உருவமாக்குகிறார். அதில் ஒரு முனையைக் கிள்ளி, உருண்டையின் நடுவே இட்டு நீட்டி மெத்துகிறார். அட, எண்ணி சில மணித் துளிகளில் அவர் கைகளில் பிள்ளையாரின் உருவம். ஹால் நாற்காலிகளில் கூட்டம் நிரம்பிக் கொண்டே இருக்கிறது. மங்கல இசை சன்னமாக எங்கிருந்தோ ஒலித்தபடி இருக்கிறது.

நேரம் நகர்ந்து கொண்டே இருக்கிறது. அரைமணி, முக்கால் மணி, ஒரு மணி நேரம், இல்லை... இரண்டு மணி நேரமே நகர்ந்திருக்கும். நிறைய சடங்குகள், நிறைய பொட்டிடல் பூச்சூடல் செய்த மனிதர் ஒரு நீண்ட வாழை இலையில் உமியைப் பரப்பி, அதன் மீது கொட்டாங்குச்சி கரியைப் பரப்புகிறார். இன்னொரு பக்கம் அவல்பொரி, உலர் திராட்சை, கற்கண்டு இப்படியான கலவைப் படையல் தயாரித்து வைத்திருக்கிறார்.

அந்த இடமே நேரம் செல்ல செல்ல மங்கலகரமாக மாறுகிறது. மஞ்சள் பிள்ளையாருக்கு பூச்சூடல், பொட்டிடல் எல்லாம் நடக்கிறது. நெல் உமி, கரித்துண்டுகள் பரப்பப்பட்டதன் மீது கட்டிக் கற்பூரம் வைக்கப்படுகிறது. தூபக்காலில் சாம்பிராணி புகை. தட்டில் பூஜைப் பொருட்கள் வைத்து கற்பூரம் ஏற்றப்பட்டு வந்திருந்தவர்களிடம் காட்டப் படுகிறது.

எல்லோரும் தொட்டுக் கும்பிடுகின்றனர். ஒரு தேங்காய் உடைத்து வைக்கப்பட, அதன் தண்ணீர் கீழே விழாமல் பாதுகாக்கப்பட்டு அப்படியே திருப்பி ஓரிடத்தில் வைக்கப்படுகிறது. பிறகு அந்த நெல் உமி மற்றும் கரிக்கட்டையின் உள்ளே வைக்கப்பட்டிருந்த கற்பூரத்தை ஒரு பஞ்சுத்திரியில் நல்லெண்ணெயில் நனைத்து தீபத்தில் காட்டி பொருத்தி, இங்கே இடுகிறார் அந்த மனிதர்.

பின்னர் அந்த தம்பதியரை அழைக்கிறார். அவர்கள் இவர் காலில் விழுந்து அதை வாங்குகிறார்கள். அதை வந்திருந்த விருந்தாளிகளிடம் எல்லாம் காட்டி, ஆசீர்வாதம் வாங்கி திரும்ப அந்தக் கூடத்தில் பூஜையில் ஈடுபட்டவரிடமே கொடுக்கிறார்கள். இப்படி நீளும் சடங்கு முறைகளை எண்ண முடியவில்லை.

இது மட்டும் 2 மணி நேரத்திற்கும் மேல் நடக்கிறது. அதற்குப் பிறகு ஏக போக விருந்துபசாரம் நடக்கிறது. இது நடந்தது நம் ஊரில் அல்ல. கேரள மாநிலம், கோட்டயம் அருகே உள்ள சங்கணச்சேரி என்ற ஊரில்! தேவராஜன் - ராஜேஸ்வரி என்பவர்களின் மகன் ஜீவன்ராஜுக்கும், கோவையைச் சேர்ந்த திரிவேணிக்கும் நடைபெறவிருக்கும் திருமணத்திற்கு தாலி செய்யும் சடங்குதான் ஒரு முகூர்த்தக் காட்சி போலவே அரங்கேறியிருக்கிறது!

இன்னும் பெரும்பாலான வீடுகளில் இந்த சடங்கு இன்னமும் இன்ஸ்டன்ட் ஆகி விட்டது. மாப்பிள்ளை அல்லது பெண் வீட்டைச் சேர்ந்த சிலர் கடைக்குச் சென்று ரெடிமேடாக அங்கிருக்கும் தாலியில் தங்கள் சமூக வழக்கப்படி இருக்கும் டிசைனை வாங்கி, கோயிலில் வைத்து வணங்கிவிட்டு மண்டபத்துக்கு எடுத்துச் செல்கிறார்கள். ‘‘ஆனால் இது ஆயிரங்காலத்துப் பயிர்.

அத்தனை சொந்த பந்தங்களையும் அழைத்து இத்தனை சடங்கு சீர்களை செய்து, விருந்து போட்டு ரொம்ப அக்கறையோடு செய்தால் அதை கட்டிக்கொள்ளும் பெண்ணுக்கும், அதை கட்டும் ஆணுக்கும் ஒரு பொறுப்புணர்வு இருக்கும். அவ்வளவு சுலபமாக அதைக் கழற்ற மனசு வராது. அதனால்தான் இப்படியெல்லாம் அந்தக் காலத்திலேயே சடங்கு சம்பிரதாயங்களை ஏற்படுத்தியிருக்கிறார்கள்!’’ என்கிறார் அய்யப்பன்.