அந்த பழவண்டியை வேகமாகத் தள்ளிக்கொண்டு நடக்கிறார் பழவியாபாரி.

சாதாரணமாகப் பார்த்தால் வழக்கமான தள்ளுவண்டிதான், ஒரு பழவியாபாரிதான் என்று கடந்துவிடுவோம்.கொஞ்சம் நுட்பமாகப் பார்த்தாலோ, அவரிடம் சென்று விலைகொடுத்து பழம் வாங்கினாலோ அவருக்குள் எப்படியான செய்தி இருக்கிறது, அதற்குள் எப்படியான தன்னம்பிக்கை மிளிர்கிறது என்று அதிர்ந்துவிடுவோம்.

ஏனென்றால் இந்தப் பழவியாபாரிக்கு இடக்கை சுத்தமாக இல்லை. வலதுபுறம் ஒற்றைக்கையை வைத்துக்கொண்டு வேகமாக வண்டி தள்ளுகிறார்.

எல்லாமே ஒற்றைக் கையில் நடந்து முடிகிறது. அந்த செயலின் வேகம் பார்த்தால் ஆச்சர்யப்பட வைக்கிறது. இரண்டு கைகளும் உள்ளவர்கள் கூட இவ்வளவு ஸ்பீடாக செயல்படுவார்களா என்பது சந்தேகம்தான்.

அப்படியொரு ஸ்பீடு. ‘‘இது என்னங்க... காலையில வாழைக்காய் மண்டிக்கு வாங்க. எத்தனை வாழைத்தார்களை எத்தனை வண்டிக்கு அப்படியே தோள்ல தூக்கீட்டு வந்து ஏத்தறேன்னு பாருங்க! மத்தவங்க ஒரு தார் கொண்டு வர்றதுக்குள்ளே நான் நாலு தார் ஏற்றிடுவேன்!’’ என்று பெருமை பொங்க, இல்லையில்லை தன்னம்பிக்கை ஒளிர பேசுகிறார். தெருவோர வாழ்க்கையில் எத்தனையோ அதிசயங்கள். ஆச்சர்யங்கள். அங்கே உழைக்கும் மக்களின் செயல்பாட்டில்தான் மண்ணின் ஆன்மா குடியிருக்கிறது.

இதயப் பகுதியான ஆர்.எஸ்.புரம் தெருக்களில் தள்ளுவண்டியில் வைத்து வாழைப்பழ வியாபாரத்தை நடத்திவருகிறார்.

இந்த சுற்றுவட்டாரத்தில் அவருக்கென்றே நிறைய வாடிக்கைகள். இவர் குரலைக் கேட்டாலே வீட்டுக்கு வெளியே வர ஆரம்பித்துவிடுகிறார்கள். யாரும் பேரம் பேசுவதில்லை. ‘இது நல்ல பழமா, புகைபோட்ட பழமா? கல்லு வச்சு பழுக்க வச்ச பழமா?’ போன்ற கேள்விகள் எதுவுமே இல்லை.

ஆனதும் பள்ளிவாசல் நிர்வாகிகளிடம் ஒப்படைச்சுடுவேன்.

அதில் சேர்ந்திருக்கிற தொகையை பிரிச்சு அந்த வாரம் சிகிச்சைக்கு உதவி கேட்டு வந்த நோயாளிகளுக்குக் கொடுத்துடுவாங்க.

‘‘அப்ப மட்டுமில்ல. இப்ப வரைக்கும் அப்படி ஒரு எண்ணம் எனக்கு வந்ததேயில்லை. ஒரு கை போனா என்ன, இன்னொரு கை இருக்கு இல்லியா... இதுல ஆயிரம் வேலை செய்யலாம்ன்னுதான் நம்பினேன். இப்பவும் அந்த நம்பிக்கைதான் கைகொடுத்திருக்கு. ஆறு வயசுல இந்தத் தொழிலுக்கு என் அப்பா தன் தோள்ல சுமந்து என்னைக் கூட்டிட்டு வந்திருந்தாலும், இந்த ஆர்எஸ்புரத்துக்குள்ளே 15 வருஷமாகத்தான் வியாபாரம் செய்யறேன்.

அதுக்கு முன்னாடி எங்க வீட்டுக்குப் பக்கத்திலயே வியாபாரம் பண்ணிட்டிருந்தேன். அது சரியா வரலை. அதுதான் இங்கே வந்தேன். ரொம்ப முன்னேற்றம். இங்கே என் மேல மதிப்பும், மரியாதையும், அன்பும் வச்சிருக்காங்க!’’ என்றவர் இதுவரை தன் மனைவியையோ, குழந்தைகளையோ ஒரு நாள்கூட வேலைக்கு அனுப்பியதில்லையாம்.

‘இந்த மாதிரி யாராவது சிலர் அனுதாபப்பட்டு பேசும்போது உங்க மனநிலை எப்படியிருக்கு?’ எனக்கேட்டோம். ‘‘அதுல என்னங்க சார் இருக்கு. நான் கஷ்டப்படறதைப் பார்த்து அவுங்க கேட்கிறாங்க. நான் அவங்க கட்டினா அது சரியா வராது. பேப்பர் கிழிஞ்சு போகும். அது நீட்டாவும் இருக்காது. நல்ல பொருள், அதனால நானே பக்குவமா கட்டித் தர்றேன்னு சொல்றேன்.

அவ்வளவுதான்!’’ ஒன்றைச் செய்வது சரியாகச் செய்வதில்தான் அடங்கியிருக்கிறது. அதில் விதைக்கப்படுவது ஒரு கையோ இரு கையோ அல்ல; தன்னம்பிக்கைதானே? அதற்கு நல்ல உதாரணம் நம் செய்யதுலிவி. ‘‘நேந்திரம் பழம்.. செவ்வாழைப்பழம்... கேரள ரஸ்தாளி..!’’‘‘நேந்திரம் பழம், செவ்வாழைப்பழம், கேரள ரஸ்தாளி..!’’ ஸ்பீக்கரில் குரல் சீராக ஒலிக்கிறது.