‘‘நீங்க மட்டுமில்ல.

பார்க்கறவங்க எல்லாம் கொஞ்ச நேரம் நின்னு உத்துப் பார்க்கறாங்க. சில பேர் தைரியமா நெருங்கி வந்து ‘நீங்க வீரப்பன் மகனா’ன்னு கேட்கிறாங்க. நான் இல்லைன்னு சொன்னா நம்பறதும் இல்லை!’’ என்று அவர் சொன்னபோது, உண்மையிலேயே ஆச்சர்யப்பட்டுத்தான் போனோம். நல்லவேளை அவரின் பேச்சு கொஞ்சம் கீச்சுக்குரலில் ஒலித்தது. நிச்சயம் வீரப்பன் இல்லை.

நாங்க எல்லாம் விளையாட்டுல சேம்பியனா வரணும்ன்னு ஆசைப்பட்டவங்க. அப்ப எல்லாம் வீரப்பன் பேச்சும், அன்புராஜ் பேச்சும் வரும். அப்பவே அன்புராஜ் ஜெயிலில் இருந்தாரு. அதுல நாங்க எல்லாம் அவரைப் பார்க்காமலே அவர் ஃபேன் ஆகிட்டோம். இந்த நேரத்துலதான் வீரப்பன் கொல்லப்பட்டாரு.

 அதுல எங்களுக்கு எல்லாம் ஏதோ இழக்கக்கூடாத தளபதியை இழந்த மாதிரி ஆகிப் போச்சு. எனக்கு அவர்கிட்ட பிடிச்சதே அவர் மீசைதான். ஆனா, அதை போலீஸ் அவரைக் கொன்னபிறகு எடுத்துட்டாங்க. பொதுவா ஒரு மனுசன் செத்துப் போனா, அவங்க ஆசைப்பட்டதை செஞ்சு கொடுக்கணும். அப்படியே புதைக்கணுங்கிறதுதான் நம்ம தர்மமா இருந்துட்டு வருது. ஆனா, போலீஸ் அவர் மீசைய எடுத்துட்டது நாளாக நாளாக ஒரு மாதிரியா ஆயிடுச்சு.