‘‘ஏம்மா... பெரிய கருப்பி வந்துட்டான் பாரு...’’காலைச் சிற்றுண்டிக்காக இட்லிப்பானையை அடுப்பில் ஏற்றிக் கொண்டிருந்தவளின் காதில் விழுந்தது கணவரின் குரல்.‘‘வந்துட்டேங்க...’’ என்று குரல் கொடுத்தபடியே ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்தேன்.

கேட்டின் கீழே தெரிந்தன கருப்பும், மஞ்சளுமான அந்தக் கால்கள். ஜன்னலில் என் தலை தெரிந்ததும் உற்சாகமாக ‘‘ஊஹூ... ஊஹூ...’’ என்று தனக்கேயுரிய ஒரு  கொஞ்சலான சப்தம் கொடுக்க ஆரம்பித்துவிட்டான்.‘‘வந்துட்டேன்டா...’’ என்று சிரித்துக்கொண்டே குரல் கொடுத்தபடியே வேகமாக அரைடம்ளர் பாலில் அரை டம்ளர் தண்ணீர் கலந்து எடுத்துப் போனேன். என் கையில் டம்ளரைப் பார்த்தவுடனேயே என் மேல் தவ்வ ஆரம்பித்தான்.

ஆனால், கொண்டு வந்த குப்பைகளை அதற்குள்ளேயே தூக்கி எறிய, குப்பை லாரி வந்து சுத்தம் பண்ண முடியாமல் மிகுந்த நாற்றம். கடைசியாக வேறு வழியில்லாமல் கம்பிவேலியை ஒரு பக்கமாக நாங்களே உடைத்து விட வேண்டியதாயிற்று.அந்த இடத்தில்தான் கொரோனா காலகட்டத்தில் ஒருநாள் இரவு ‘‘விஜி... இங்க வந்து பாரேன்... பாவமா இருக்கு...’’ என்று கூப்பிட்டார்.

அந்த அம்மா நாய் எங்கே போனது என்றே தெரியவில்லை. குட்டிகள் இண்டும் ஜோடியாக விளையாடினாலும் பசிக்கு அழுகிற மாதிரி குரல் கொடுக்கவே, அவங்க அம்மா சாப்பிட்ட தட்டிலேயே பால் ஊற்றி வைக்க அந்தத் தட்டுக்குள்ளேயே காலை விட்டு தட்டி விட்டு எப்படியோ ரெண்டும் குடிக்க ஆரம்பித்தன. அவ்வளவுதான், அன்றிலிருந்து எங்கள் வீட்டு செல்லக்குட்டிகளாகி விட்டன.அதிலும் இரண்டில் ஒன்று ரொம்ப சுறுசுறுப்பு.

இன்னொன்று கொஞ்சம் மந்தம்தான். சரியாக பசி நேரத்தில் பெரியவன் வந்து அவனுக்கே உரிய ‘‘ஊஹூ... ஊஹூ...’’ என்று குரல் கொடுப்பான். பால் ஊற்றினால் ஓடிப் போய் சின்னவனைக் கூட்டி வந்துதான் குடிப்பான். கருப்புக் காதுகளும், துறுதுறு கண்களுமாக அவ்வளவு அழகாக இருந்தவனை பெரிய கருப்பி என்றும், மந்தமாக இருந்த சின்னவனை சின்னக்கருப்பி என்றும் கூப்பிட ஆரம்பித்தோம்.

நாய்கள் பேசுமா என்பதெல்லாம் தெரியாது. ஆனால், பெரிய கருப்பிக்கென்று ஒரு பரிபாஷை இருந்தது. நான் எது கேட்டாலும் ‘‘ஊஹூ... ஊஹூ...’’ என்று பதில் சொல்வான். எங்கள் வீட்டிலேயே இருவரையும் வளர்க்கலாம் என்று கூட நினைத்தோம். ஆனால், வாழ வந்த ஊரிலிருந்து அடிக்கடி சொந்த மண்ணிற்கு பயணம் செய்ய நேரிடும் என்பதால் இவர்களை பாரமரிக்க முடியாது என்று விட்டு விட்டோம்.

எங்கள் காம்பவுண்டை ஒட்டியே ஒரு தண்ணீர் தொட்டியும் அவர்களின் தட்டையும் வைத்து விடவே, எங்கே விளையாடினாலும் சாப்பாட்டு நேரத்திற்கு வந்து சாப்பிட்டு விடுவார்கள். அதுவும் காலையில் வாசல் தெளிக்கும்போதே தட்டில் பாலை ஊற்றிவிட வேண்டும். இல்லையென்றால் வாசல் தெளிக்கவே விடாமல் ரகளை செய்ய‌ ஆரம்பித்து விடுவார்கள்.

ஆனால், சாக்கைப் போட்டு பிடிக்கலாம் என்று எடுத்து வந்தால், எப்படித்தான் தெரிந்ததோ, இல்லை தொந்தரவு செய்கிறார்கள் என்று புரிந்து கொண்டார்களோ... ஒரே ஓட்டம்தான். அரைமணி நேரம் போராடி சின்னவனைப் பிடித்து விட்டார்கள். பெரியவனை அந்த வட்டாரத்திலேயே காணோம்.

தேடி அலுத்துப் போய் கிளம்பி விட்டார்கள்.அன்று மதியம் வரை பெரிய கருப்பி வரவே இல்லை. மதியம் மெதுவாக வந்தவனிடம் ‘‘என்னடா... தம்பியை பிடித்துக் கொண்டு போய் விட்டார்களா..?!’’ என்று கேட்டால் ‘‘ஊஹூ... ஊஹூ...’’ என்று அழுவது மாதிரி கத்திவிட்டு தட்டையும், தண்ணீரையும் முகர்ந்து விட்டு தொட்டிக்கடியிலேயே படுத்து விட்டான். சாப்பாடும் சாப்பிட வில்லை.

அவன் பக்கத்தில் சென்று ‘‘உங்க நல்லதுக்குத்தானே செய்தோம்...’’ என்றேன். என்ன நினைத்தானோ என் முகத்தையே சோகமாகப் பார்த்தவன், மெதுவாக எழுந்து வந்து சாப்பிட்டான்.

குரல் கேட்டுத் திரும்பினேன். எப்போதும் வழக்கமாக குப்பையிலிருந்து தேவையான பொருள்களை எடுத்துக் கொண்டு போகும், நடுத்தர வயதுக்காரர் தன் வண்டியுடன் நின்றிருந்தார்.

‘‘அழுகாதீங்க... நா நல்லா அடக்கம் பண்ணிர்ரேன்...’’ மெதுவாக ஊர்ந்து சென்ற அந்த குப்பை வண்டியையே பார்த்தபடி நின்றேன்.