நான்கு கீற்றுக் கொட்டகைகள், மூங்கில்கள் கட்டி அமைத்தாலும் பந்தல்தான். ஆயிரக்கணக்கான தூண்கள் அமைத்து, தகரசீட்டுகள் போட்டு, பிரம்மாண்ட மேடை அமைத்தாலும் பந்தல்தான்.

சற்றே பெரிய உருவம். கருத்த தேகம். யதார்த்தமான பட பட பேச்சு. இதுதான் சிவா.‘‘எங்க கம்பெனி ஆரம்பிச்சு 49 வருஷம் ஆச்சு. அடுத்த வருஷம் பொன் விழா. முதல்வர்கிட்ட தேதி கேட்டுட்டு அவர் தலைமையில்தான் அதை நடத்தணும்!’’ என்றபடி தம் அனுபவங்களை சொல்லலானார்.‘‘எனக்கு சொந்த ஊர் வடூர். தஞ்சை, திருவாரூர் முகத்துவாரமே இதுதான். எங்க தாத்தா 9 பேர். பாட்டி 2 பேர்.

எங்க தாத்தா மிகப்பெரிய உப்பு வணிகர். 9 பேர் அண்ணன் தம்பி என்பதால் மிகப் பெரிய அளவில் உப்பு வணிகத்தை மொத்த வியாபாரம் செய்தார்கள். ஒரு கட்டத்தில் அப்பா கீற்று மரத் தொழில் ஆரம்பிச்சார். அதோட தகரமும் கொண்டு வர ஆரம்பித்தார். அதை வைத்து திருமணம், அரசியல் கட்சி  பொதுக்கூட்டங்களுக்கு அதை கொண்டு போய் பந்தல் போடுவது, கழற்றிட்டு வருவதுன்னு செஞ்சோம்.

நம்ம தந்தையும் இதே பந்தல்தான் போடறார். அதையே நாம இந்த அளவுக்கு செஞ்சா என்னன்னு யோசிச்சேன். அதுதான் இதுல விதையா மாறுச்சு. 1985ல் கல்லூரிப் படிப்பை முடிச்சதும் தஞ்சாவூர்ல உலகத்தமிழ் மாநாடு எஸ்டிஎஸ் தலைமையில் 1995ல் நடந்தது. அதில் ஒரு பங்கு பணிகளை நான் எடுத்துக்கிட்டேன். அதுக்கு முந்தி ஒரு பெரிய வேலை. இந்தியாவின் ஜனாதிபதி வெங்கட்ராமன் உப்பு சத்தியாக் கிரக விழாவை வேதாரண்யத்தில் தொடங்கி வைத்தார். அதுக்கு மிகப்பெரிய மேடை பண்ணினோம்.

அப்படியே பொதுப்பணித்துறை ஒப்பந்ததாரர் ஆகி, அந்த தொழில்ல எங்களை நாங்க வளர்த்துக்கிட்டோம். வளர்த்துக் கிட்டோம் என்பதை விட தலைவர் கலைஞரால் வளர்க்கப்பட்டோம்!’’ என்று சொன்ன சிவா, சற்றே சிலிர்த்துக் கொள்கிறார். ‘‘இப்படித்தான் அப்பாவின் பெயரைச் சொன்னாலே எனக்கு சிலிர்த்துக் கொள்ளும்!’’ என்கிறார்.