சேட் எஸ்டேட் கிட்டத்தட்ட ஒரு கோயிலைப் போல் ஆகிவிட்டிருந்தது. எங்கெங்கிருந்தெல்லாமோ மக்கள் வந்திருந்தனர். எஸ்டேட்டுக்கு செல்லும் தார்ச்சாலை முழுக்க கார்களும், வேன்களும்தான் நின்றுகொண்டிருந்தன!ரத்தியும் சாலையோரமாகக் கிடைத்த இடத்தில் காரை நிறுத்திவிட்டு தியாவோடும், பங்கஜத்தோடும் இறங்கினாள்.

தியா கீழிறங்கிய வேகத்தில் எஸ்டேட்டின் மெயின் கேட் நோக்கி ஓடத் தொடங்கினாள். அவளைப் பிடிக்க பின்னாலேயே ஓடினாள் பங்கஜம். அதைப் பார்த்த ரத்திக்கு அந்தக் காட்சியே பேரானந்தமாக இருந்தது. தன் துப்பட்டாவை குளிருக்கு இதமாகத் தலையைச் சுற்றி மூடிக் கொண்டு அவளும் நடந்தாள்.

“அதை எல்லாம் சொல்ற அளவு நான் த்ரிகால ஞானியில்லம்மா... இப்பதான் கர்ம வியாதிகளை குணப்படுத்த முடிஞ்ச ஒரு சக்தி எனக்கு வசப்பட்டிருக்கு. அதை வெச்சு சொல்றேன்.

என் வரைல எல்லா நாட்களும் இன்னொரு நாள்தான். அந்த நாளுக்குள்ள பெருசா எந்த வெளிச்சமும் இல்லை, இருட்டும் இல்லை! நான் சமநிலை அடைஞ்ச ஒரு துறவி. என் வரைல இந்த பூமியில நான் அனுபவிக்கவோ, உணரவோ எதுவும் இல்லை.விதிதான் உன்னை என் முன்னால கொண்டு வந்து நிறுத்தியிருக்கு.

நான் உனக்கு கடன் பட்டிருக்கேன். இந்த மாலை மூலமா அதை அடைக்கறேன்... உன் வரைல சொல்ல வேண்டியதையும் சொல்லிட்டேன்.நீ போய் காத்திரு... தனியா போகாதே! உன் புருஷனை வரச் சொல்லி அவன் கூட போ... அவ்வளவுதான் இப்ப நான் உனக்கு சொல்வேன்...”என்று இந்தியில் அவர் பேசியது அருகில் நின்று கொண்டிருந்த பங்கஜத்துக்குப் புரியவே இல்லை.