குலசேகரன் சொல்லிவிட்டு விலகவும் சதீஷ் அடுத்து மார்ட்டினைத்தான் அழைத்தான். மார்ட்டின் அப்போது ஏற்காட்டின் ஏரிக்கரையோரத்தில் சூடான மிளகாய் பஜ்ஜியை சாப்பிட்டபடி இருந்தான்.

ஒரு கையில் மிளகாய் பஜ்ஜி, மறுகையில் டீ கிளாஸ்...“மார்ட்டின், நான் சதீஷ் பேசறேன்...”“இப்பல்லாம் யார் பேசறோம்னு சொல்லத் தேவையே இல்லியே சதீஷ்... உன் பேரைத்தானே போட்டு வெச்சிருக்கேன்..? செல்போன் சப்தம் கேட்டாலே உன் பேர் பளிச்னு தெரியும். நீ விஷயத்துக்கு வா...”

“அந்த நேரத்துக்குத் தகுந்த மாதிரி எதையாவது பண்ணுவோம். இந்த சந்தர்ப்பத்தை மட்டும் விட்றவே கூடாது...”சதீஷ் பேசி முடித்திட, மார்ட்டின் டீ கிளாஸைப் பார்த்தான். மலைக் குளிருக்கு அது குளிர்ந்து ஆடை போர்த்திக் கொண்டிருந்தது. அப்படியே கீழே கொட்டி விட்டு, கிளாஸை அருகில் இருக்கும் கடையில் கொடுத்து விட்டு போதிமுத்துவைப் பார்க்க புறப்பட்டான்.

அப்போது ரத்தி குளித்துவிட்டு ஆளுயரக் கண்ணாடி முன் அமர்ந்து தலைவாரிக் கொண்டிருந்தாள்.“டாடி... பால்...”“இந்தா... பாத்து விளையாடு... கண்ணாடி மேல பட்டா உடைஞ்சிடும். வெளில போய் விளையாடு...”“மம்மிதான் உள்ளயே விளையாடச் சொல்றாங்க...”“ரத்தி... எங்க இருக்கே?”“இதோ வந்துட்டேன் ஜி...” என்றபடி ரத்தி தலைக்கு கிளிப் பொருத்தியபடியே அவன் முன் வந்தாள். ஒரு முறை அவளை ஆழமாகப் பார்த்தான். தொடக்க காலத்தில் நாக்பூரில் கெஸ்ட் ஹவுஸில் பார்த்தபோது எப்படி இருந்தாளோ அப்படியே இருந்தாள்.

நல்லா இருக்கறதுக்கு நீங்க வெச்சிருக்கற அர்த்தம் எதுன்னு எனக்கு தெரியாது. என்வரைல நல்லா இருக்கறதுன்னா சாப்பிட்றதும், தூங்கறதும் மட்டுமில்ல. பதினாறு பேறுகள்னு பதினாறு விஷயங்கள் இருக்கு. அதைப் பெற்று வாழ்வதுதான் பெருவாழ்வு.உயிரினங்களை துன்புறுத்தவோ கொல்லவோ செய்தால் இந்தப் பெருவாழ்வை நிச்சயம் ஒருவர் வாழமுடியாது.