மணம்

‘‘டிக்கெட்... டிக்கெட்...’’ என்று வந்த   நடத்துனரிடம் ‘‘சென்னிமலை ஒன்று...’’ என்று நீட்டினேன்.நாளை தைப்பூசம் என்பதால் பேருந்தில் நல்ல கூட்டம். உட்கார இடம் கிடைக்குமா என்று சுற்றும் பார்த்தேன்.‘‘அக்கா... நகருங்க...’’ என்றபடியே என் பக்கத்தில் இருக்கையில் உட்கார்ந்திருந்த பெண் எழுந்திருக்க, ‘அப்பாடா...’ என்று உட்கார்ந்தேன்..சென்னிமலை என் அம்மா பாட்டி ஊர். பத்தாம் வகுப்பு வரை அங்கேதான் படித்தேன். தைப்பூசம்தான் ஊரில் பெரிய விழா. தை பிறந்ததிலிருந்தே ஊரே நிலை கொள்ளாது.

மாமா, ‘‘நீ தைப்பூசத்திற்கு வந்து எத்தனை வருடமாகிறது..? இந்த வருடம் வந்தே ஆக வேண்டும்...’’ என்று வற்புறுத்தியதால் புறப்பட்டு வந்தேன்.பாட்டி தைப்பூசம் முதல் நாள் தொட்டிக் கட்டு வாசலை ‘முத்தா’வை விட்டு சாணி போடுவாள். வாசலின் நாலுபக்கமும் பசேலென்று இருந்தால்தான் திருப்தி. ம்... பாட்டி இறந்துதான் இரண்டு வருடத்திற்கு மேலாகி விட்டதே...
முத்தா இப்போது உயிரோடு தான் இருக்குமா..? ‘‘ச்சே... ச்சே...’’ என்று உள்ளுக்குள்ளேயே அதட்டிக் கொண்டேன்.

‘‘சாமீ... கண்ணு... நல்லாருக்கீங்களா..?’’ என்ற முத்தாவின் குரல் காதுக்குள் கேட்டது.முத்தா... ஊருக்குள் அவள் பெயரை யாரும் கூப்பிட்டுப் பார்த்ததில்லை. எல்லோருக்கும் அவள் கக்கூஸ்க்காரி. பாட்டி மட்டுமே ‘முத்தா...’னு கூப்பிடுவா.

‘‘ஏன் உங்க பெயர் முத்தானு வச்சாங்க..?’’ என்றேன் ஒருநாள்.‘‘அதுவா கண்ணு... நான் பொறக்கறப்போ எங்கம்மா முத்தாரம்மன் கிட்ட வேண்டிக்கிட்டாங்களாம் அதான்...’’
எங்க ஊரில் அப்போது எல்லோர் வீட்டிலும் மனிதர்களால் சுத்தம் செய்யப்படும் ‘எடுப்பு கழிவறைகள்’தான். எங்கள் தெருவில் இருக்கும் அத்தனை கழிவறைகளையும் முத்தாதான் சுத்தம் செய்வாள்.

காலை ஆறு மணிக்கே பெரிய வாளியுடன் தெருவுக்குள் நுழைந்தால் எங்கள் வீட்டுக்கு வர மணி எட்டாகி விடும். வாளி என்று பெயர்தானே தவிர அதற்கு ஒரு மூடி கூட இருக்காது. அதன் மேலே சதுரமாக தகரத் தகடும், கரண்டி போன்ற அமைப்பில் ஒரு நீளத்தகடும் இருக்கும். அதில்தான் கழிவுகளை  வாரி வாளிக்குள் போடுவாள்.ஏழரை மணியிலிருந்தே பாட்டி புழக்கடையில் இருக்கும் சிமெண்ட் தொட்டியில் தண்ணீர் நிரப்பச் சொல்லி என்னை விரட்டிக் கொண்டே இருப்பாள்.

சரியாக எட்டு மணிக்கு முத்தா வந்து விடுவாள். அப்புறம் அரை மணிநேரம் அந்தப் பக்கம் போக முடியாது. என்னதான் கதவை அழுந்தச் சாத்தினாலும் நாற்றம் குடலைப் பிடுங்கும்.
எங்கள் வீட்டில் சுத்தம் செய்துவிட்டு தெரு முக்கில் நிற்கும் பஞ்சாயத்து வண்டியில் கழிவுகளைக் கொட்டிவிட்டு மீண்டும் எங்கள் புழக்கடைக்கே வந்து கைகால் சுத்தம் செய்து விட்டு ‘‘ஸ்... அப்பாடா...’’ என்று உட்காருவாள்.

வியர்வையின் பளபளப்பில் முதுகு மின்னும். கருந்தேக்கை பாலீஷ் செய்தால் மினுமினுக்குமே... அது போல கருப்பு தேகம் முத்தாவிற்கு. காதில் பெரிய பம்பட்டி போட்டிருப்பாள். நல்ல ஆகிருதியான உயரமான உடம்பு.அதனால்தான் அவ்வளவு பெரிய கழிவு வாளியை சர்வசாதாரணமாக தோளில் வைத்துக்கொண்டு வருவாள். மலத்தை தூக்கிக்கொண்டு நடக்கிறோமே என்று  முகத்தில் ஒரு அருவருப்பு தெரியாது. சப்பரத்தில் சாமியைத் தூக்கிக்கொண்டு போவோர்களின் பாவமே விரவிக் கிடக்கும்.

பாட்டி கொஞ்சம் பாலும், நிறையத் தண்ணீரும் கலந்து கொடுக்கும் காப்பியை தன்னுடைய டம்ளரில் அமிர்தமாட்டம் வாங்கிக் குடித்துவிட்டுப் போவாள். சிலசமயம் பழைய சோறு நிறைய இருந்தால் அதற்காகக் கொண்டு வரும் குண்டானில் வாங்கிப் போவாள்.பாட்டி வேலையாய் இருக்கும் சமயங்களில் நான்தான் ஊற்றுவேன். டம்ளரில் படாமல் கீழே தணித்து வாங்குவாள். ஊற்றத் தெரியாமல் சிந்திவிடும். ‘‘சாமீ...’’ என்றபடி கையால் வழித்துக் கொள்ளுவாள்.

முத்தா இரண்டாம் தாரமாக வாழ்க்கைப்பட்டவள். முதல் தாரத்திற்கு குழந்தை இல்லை என்று இவளைக் கட்டி வைத்தார்கள். கணவன் ரங்கன் சரியான குடிகாரன். கணவன், இரண்டு குழந்தைகள், மூத்த சம்சாரம், மாமியார் எல்லார் வயிறும் இவள் சம்பளத்தில்தான் நிறைந்து கொண்டிருந்தது.