மறைந்த எழுத்தாளர் அசோகமித்திரன் தன்னுடைய ‘தண்ணீர்’ நாவலில் சென்னை நகரில் வாழும் நடுத்தர மனிதர்களின் வாழ்வில் தண்ணீர் பிரச்னை ஏற்படுத்தும் தாக்கம் பற்றி சொல்லியிருப்பார்.

இந்தத் தண்ணீர் பிரச்னையைப் பார்த்து வளர்ந்தவர் அசோகமித்திரனின் மகன் ரவிசங்கர். அதனால்தான் சமீபத்தில் தன் தந்தையின் நினைவாக கடலூர் அருகே குமுடிமூலை என்கிற கிராமத்தில் குளம் ஒன்றை தூர்வாரி அந்த மக்களுக்கு ஆத்மார்த்தமாக அர்ப்பணித்துவிட்டு வந்திருக்கிறார்.

இந்நேரம் பத்மப்ரியா ஒரு மாநகராட்சிப் பள்ளிக்கு கழிப்பறைகள் கட்டித்தரணும்னு சொல்லி, போதிய நிதிக்காக நான் பணியாற்றுகிற நிறுவனத்தின் சிஎஸ்ஆர் திட்டத்திற்கு அனுப்பும்படி கேட்டாங்க. ஆனா, எங்க நிறுவனத்துல அதுக்கான ஒதுக்கீடு ஏற்கனவே முடிஞ்சிருந்தது. இதுக்கு பெரிய நிதி தேவை.

என்னாலும் தனியா பண்ணமுடியாது. ஆனா, இந்தப் பணி எனக்கு ரொம்பப் பிடிச்சிருந்தது. அதனால, நான் பத்மப்ரியாகிட்ட தனியா ஒருத்தருக்கு ஒரு கழிப்பறை வேணும்னா என் சொந்தப் பணத்திலிருந்து செய்து கொடுக்கலாம்னு சொன்னேன். சரினு எனக்காக செய்ய முன்வந்தாங்க.  

நான் பயனாளர்கள் எப்படியிருக்கணும்னு ஒரு வகைப்பாட்டை சொன்னேன். அதாவது அந்த வீடு, பெண்ணை நம்பியிருக்கிற வீடா இருக்கணும். அப்படியில்லனா, அந்த வீட்டுல இருக்கிற பெண் மாற்றுத்திறனாளியா இருக்கணும்.

அல்லது வீட்டுல வேறு யாரும் மாற்றுத்திறனாளியா இருக்கலாம். வெளியே போய் கழிப்பறைக்குப் போக முடியாத சூழல்ல இருப்பாங்க. அவங்க யாருடைய உதவியும் எதிர்பார்க்காமல் கழிப்பறைக்குப் போகணும். அவங்களுக்குக் கட்டித்தரலாம்னு சொன்னேன். அவங்க அப்படியான நபர்களைத் தேர்ந்தெடுத்து தந்தாங்க.

என்னுடைய முதல் பயனாளர் கடலூர் மாவட்டத்துல இருக்கிற குண்டியமல்லூர் கிராமத்தைச் சேர்ந்த ஜெய்சங்கர்னு ஒருத்தர். ஏன் இந்தக் கிராமத்தை தேர்ந்தெடுத்தோம்னா ‘சானிடேஷன் ஃபர்ஸ்ட் இந்தியா’ நிறுவனம் கடலூர் பகுதியில்தான் நிறைய பணிகள் செய்றாங்க.

அதனால, அந்தப் பகுதியில் நபர்களை தேர்ந்தெடுத்தாங்க. இந்த நபர் பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கும்போது கீழ விழுந்து அடிபட்டுட்டார். அவரால் வேலைக்குப் போக முடியாது. அவருடைய மனைவியும், ரெண்டு பெண்களும்தான் குடும்பத்தை நடத்துறாங்க. அவருக்கு ஒரு கழிப்பறை கட்டித் தந்தால் மொத்த குடும்பமும் அவருக்கு இதுக்காக செலவழிக்கிற நேரம் குறையும். அவரும் காலைக்கடனுக்காக குடும்பத்தை நம்பியிருக்க வேண்டாம்.

இது 2 ஆயிரம் மக்கள் தொகை கொண்ட கிராமம். அங்க ஊர் நடுவுல பழமையான பிள்ளையார் கோயில் குளம் இருக்கு. 2.47 ஏக்கர். அதாவது, ஒரு ஹெக்டேர் பரப்பளவுள்ள குளம். ஒருகாலத்துல இந்தக் குளத்துல குடிக்க, குளிக்க, விவசாயம் பண்ணனு மக்கள் இருந்திருக்காங்க.

இப்ப அப்படி இல்ல. பத்மப்ரியாவும், அவருடன் இந்தப் பணியில் நிபுணத்துவம் வாய்ந்த ஆறுமுகம் என்பவரும் என்கிட்ட பட்ஜெட் கேட்டாங்க. எனக்கு தெரியல. ஆனா, மூணு வருஷங்கள் எடுப்போம். மெதுவா செய்வோம். அதே நேரம், புனரமைச்ச பிறகு கிராம மக்களும் இதைப் பராமரிக்கணும். அப்பதான் அடுத்தடுத்து இதுமாதிரியான செயல்பாடுகள்ல நம்மால் இறங்க முடியும்னு சொன்னேன்.

சரினு, குடிமராமத்துல வராத அந்தக் குளத்தைத் தேர்ந்தெடுத்தோம். ஆனா, மாவட்ட நிர்வாகத் தரப்புல இருந்து ஒப்புதல் கிடைக்க சில சிக்கல்கள் இருந்தது. ஒருகட்டத்துல இந்தப் பணியே வேண்டாம், விட்டுடலாம்னு கூட நினைச்சோம்.

அப்புறம், ஊர் மக்களே சேர்ந்து போய் மாவட்ட நிர்வாகத்திடம் பேசினாங்க. பிறகு, பத்திரிகைத் துறையில் இருக்கிற என் தம்பி ராமகிருஷ்ணன் இப்போது சென்னை மாநகராட்சி கமிஷனரா இருக்கிற ககன்தீப் சிங் பேடி சாரிடம் பேசினான். அவர் ஏற்கனவே கடலூர் மாவட்ட ஆட்சியரா இருந்தவர். அதனால, அவர்மூலம் புரியவச்சு ஒப்புதல் வாங்கினோம்.  

முதல்கட்டமா, 2019ல் தூர்வாரி ஆழப்படுத்தினோம். அடுத்து, தண்ணீர் வர்ற கால்வாயை சரி செய்தோம். பிறகு, 2020ல் ஒரு கட்டமாகவும், 2021ல் இன்னொரு கட்டமாகவும் பண்றதா திட்டம் வச்சிருந்தோம்.

ஆனா, 2020ல் கொரோனாவால் பண்ண முடியல. பணி செய்ய நேரம் கிடைச்சப்ப சரியான மழை. ஏற்கனவே  தூர்வாரியிருந்ததால குளமும் நிறைஞ்சிடுச்சு. ஆக, சுற்றிலும் சுவர் கட்டணும்னா இருக்கிற தண்ணீரை இறைக்கணும். தொடர்ந்து மழை இருந்ததால் கஷ்டமாகிடுச்சு. அதனால, இந்த ஆண்டுதான் எல்லா பணிகளையும் செய்து முடிச்சோம்.

குளத்தின் நான்கு பக்கத்துல ஒரு பக்கம் அரசு கட்டின சுவரே நல்லாயிருந்தது. மத்த மூணு இடங்கள் பழுதாகிக் கிடந்துச்சு. அந்த மூணு பக்கமும் சுவர் கட்டினோம். ஆடு, மாடுகள் குளத்துல இறங்க சாய்வுதளம் ஒண்ணும் அமைச்சோம். பிறகு, நாலு பெஞ்சு போட்டோம். 2020ல் லாக்டவுன் நேரத்துல குழந்தைங்க எல்லாம் வெளியே உட்கார்ந்து படிச்சிட்டு இருந்திருக்காங்க.

இதை பத்மப்ரியா எங்கிட்ட சொன்னதும் அவங்களுக்காக பெஞ்சுகள் பண்ணிக் கொடுப்போம்னு செய்தோம். இப்ப குழந்தைங்களை விட பெரியவங்கதான் அங்க ஓய்வெடுக்கிறதா சொல்றாங்க. அது இன்னும் சந்தோஷத்தைத் தருது.  

இந்த பெஞ்சு போடணும்னு சொன்னதும் எனக்கு அப்பாதான் முதல்ல நினைவுக்கு வந்தார். நாங்க தி.நகர்ல வசிக்கும்போது அவர் நடேசன் பார்க் பெஞ்சுல உட்கார்ந்துதான் அநேக கதைகள் எழுதுவார். நான் நிறைய முறை அதை பார்த்திருக்கேன்...’’ என்கிற ரவிசங்கர், கடந்த செப்டம்பர் 4ம் தேதி இந்தக் குளத்தைத் திறந்து வைத்துள்ளார்.

‘‘2019ல் இதற்கு அடிக்கல் நாட்டும்போது அம்மா ராஜேஸ்வரியும் உடன் வந்தார். இந்தமுறை கொரோனாவால் அவரை அழைச்சிட்டு வரல. நானும், என் மனைவி உமாவும் சேர்ந்து திறந்து வச்சோம். அதுல அப்பாவின் புகைப்படம் போட்டே கல்வெட்டு மாதிரி வச்சிருந்தாங்க.