தமிழகத்தில் சமீபத்தில் எடுக்கப்பட்ட ஆய்வு ஒன்று, இங்கு ஐந்தில் ஒருவர் உடல் பருமன் பிரச்னையால் அவதிப்படுபவர் என்கிறது. மேலும் அதே ஆய்வில் ஐந்தில் ஒருவர் ஊட்டச்சத்துக் குறைபாட்டால் பாதிக்கப்பட்டவர் என்றும் சொல்கிறது. இந்த புள்ளிவிவரம் சொல்வது என்ன?

இந்த இரண்டு எதார்த்தங்களுக்கு நடுவில்தான் நமது ஹெல்த்தி வாழ்க்கை

இந்த அடிப்படை சூழல்கள் மாற மாற உணவுப் பழக்கம் சிறிது மாறினாலும் பெரும்பாலான குடும்பங்களில் அது அப்படியேதான் தொடர்கிறது. இந்தப் பழக்கவழக்கங்களுக்கு ஏற்பவே நம்முடைய ஆரோக்கியத்தின் நிலையும் அமையும்.

எது எப்படி இருந்தாலும் இன்று நம் தமிழ்நாட்டைப் பொறுத்தவரை சமச்சீரான உணவுப் பழக்கம் கிடையாது என்பதுதான் அதிர்ச்சிகரமான உண்மை. ஃபுட் டைவர்சிட்டி என்று ஒரு கருத்தாக்கம் உள்ளது. உணவுப் பன்முகத்தன்மை என்று இதைச் சொல்லலாம்.

ஃபுட் டைவர்சிட்டி பரவலாக இல்லாதபோது அது ஒரு குறைபாடாக மாறுகிறது. உடலால் உணர முடியாத அந்த உணவின் மீதான பசிதான் ஏதேனும் நோயாக மாறுகிறது. ஊட்டச்சத்துக்குறைபாடு என்பது அப்படியான அரூப பசியின் வெளிப்பாடுதான்.

நமது உடலில் குறிப்பிட்ட சத்துப் போதாமை ஏற்படும்போது அதனால் உடலின் வேதியல் சமநிலை குலைகிறது. வைட்டமின் ஏ, இரும்புச்சத்து, துத்தநாகம், ஃபோலிக் அமிலம், ஐயோடின், தயாமின் ஆகியவை நம் உடல் சிறப்பாக இயங்க மிகவும் முக்கியமான சத்துக்கள்.

உலக சுகாதார நிறுவனம் வெளியிட்டுள்ள ஆய்வில் உலகம் முழுதும் சுமார் இருபது கோடிப் பேருக்கு மேல் இப்படியான சத்துப்போதாமைகளால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளதாகத் தெரிவித்துள்ளனர்.

இந்திய அளவில் இரும்புச்சத்துக் குறைபாடு கொண்ட வசதியான இளம்பெண்களில் தமிழ்நாட்டுக்கு இரண்டாவது இடம் கிடைத்திருப்பதே இதற்கு சாட்சி. இரும்புச்சத்துக் குறைபாடு நமது பாடுபடும் திறனைக் குறைப்பதோடு பெண்களுக்கு கர்ப்ப கால சிக்கல்களையும் உருவாக்குகின்றன என்பதை நாம் உணர வேண்டும்.

பொதுவாகவே இந்தியர்கள் ஊட்டச்சத்துக்களை எடுத்துக்கொள்வதில் கொஞ்சம் மோசம்தான் என்கிறார்கள். நகர்ப்புற இந்தியர்கள் பெரும்பாலானோர் உடலுக்குத் தேவையான வைட்டமின் ஏ சத்தில் வெறும் இருபத்திரண்டு சதவீதம் மட்டுமே எடுத்துக்கொள்கிறார்கள். அதேபோல் ரிபோஃப்ளேவின் எனப்படும் வைட்டமின் பி2 தேவையான அளவில் பாதிதான் உடலில் சேர்கிறது. கால்சியம் தேவையில் அறுபத்து ஏழு சதவீதமும் இரும்புச்சத்து தேவையில் எழுபத்து ஏழு சதவீதமும்தான் எடுத்துக்கொள்கிறோம்.