அந்த ரயில் நிலையம் ஆளரவமற்று இருந்தது. கடந்த ஐந்து நாட்களாக நிற்காத மழை வேறு. ஸ்டேஷன் மாஸ்டர் அருண் மகிழ்ச்சியும் எரிச்சலும் கலந்த மனநிலையில் இருந்தான். ரயில்வே தேர்வு எழுதி வேலை கிடைத்த போது கிடைத்த மகிழ்ச்சியை விட இப்போது சற்றே அதிகமாக இருப்பதாக எண்ணினான். அரசு வேலை! நல்ல சம்பளம்! அதோடு பென்ஷனும் உண்டு.

சென்னையின் ஒரு மூலையில் பிறந்து வளர்ந்து படித்தவன் அருண். போஸ்டிங் எங்கோ நெல்லை மாவட்டம்; தற்போது தென்காசி மாவட்டத்தில் இருக்கும் திக்குத் தெரியாத ஒரு ஊரில்.

சரியாக 11 மணிக்கு நெல்லை செல்லும் பாசஞ்சர் வண்டிக்கு பச்சை விளக்கைக் காட்டிவிட்டால் வேலை முடிந்தது. பிறகு லைனை சரிபார்ப்பது, மேலதிகாரிகளின் கேல்விகளுக்கு பதில் சொல்வது போன்ற இலகுவான வேலைகள்தான். பொதுவாகவே அருண் அதிகம் பேசும் சுபாவம் உடையவன் அல்ல என்பதால் அவனுக்கு இந்தத் தனிமையும் இயற்கையும் பிடித்துப் போனது.

இந்த ஊர்ப் பெண்களில் யாராவது ஒருத்தியைக் காதலித்துக் கல்யாணம் செய்து கொண்டால் என்ன என்ற கேள்வியில் வந்து நின்றது அவனது யோசனை. இந்தக் கேள்வி அவனது வயதுக்கும் மனதுக்கும் மிகவும் உகந்ததாக இருந்ததால் காதலி தேடுவதில் முனைந்தான். என்ன இருந்தாலும் எனக்கு அரசு வேலை.

அதற்கேற்ற பெண்ணாகப் பார்க்க வேண்டும். ஓரளவாவது படித்திருந்தால்தான் குழந்தைகளுக்குச் சொல்லித்தர முடியும். அதோடு சென்னைக்கு அம்மா வீட்டுக்குச் செல்லும் போது பெருமையாக சொல்லிக் கொள்ளலாம்... என ஒரு தலைமுறை யோசனையைச் செயல்படுத்த எண்ணினான்.

‘‘எக்ஸ்க்யூஸ் மீ மேடம்...’’ என்றான்.அவள் தலையைத் தூக்கிப் பார்த்த அந்த நொடியில் உலகமே சுழல்வது போலத் தோன்றியது அருணுக்கு.‘‘என்ன?’’ என்றாள்.‘‘இல்ல... நீங்க... இங்க வந்து...’’ எனத் திக்கினான்.‘‘ஏன் நான் இங்க உக்காரக் கூடாதா?’’‘‘தாராளமா உக்காரலாம்.

ஆனா, நீங்க எந்த டிரெயின்லயும் ஏறுறா மாதிரியே தெரியலியே? அதான்...’’ என்றான் சுதாரித்துக்கொண்டு.‘‘ஓ! அதுவா! நான் அரசு வேலைக்கான தேர்வுக்குப் படிக்கறேன். எங்க வீட்டுல ஒரே கெஸ்ட். அதான் இங்க வந்தேன்...’’‘‘ஆனா, நான் உங்களை எங்க தெருவுல பார்த்ததே இல்லியே..?’’‘‘இல்ல! இல்ல! நான் பண்ணைத்தெரு...’’‘‘அவ்வளவு தூரத்துல இருந்தா இங்க வரீங்க? ஏன்..?’’

கேட்டவனை ஏற இறங்கப் பார்த்தாள். பிறகு என்ன தோன்றியதோ, அவனை அருகே அமரச் சொல்லி கை காட்டினாள்.‘‘சார்! உங்ககிட்ட உண்மையைச் சொல்லிடறேன். என் பேரு ரோஜா. நான் ஒரு அனாதை! சித்தப்பா வீட்டுல வேலைக்காரியா இருக்கேன். எனக்கு அரசு வேலை கெடச்சுட்டா நான் வீட்டு வேலை செய்ய மாட்டேன், என் சித்தி தம்பியைக் கட்டிக்க மாட்டேன்னு என்னைப் படிக்க விடாம செய்யுறாங்க.

அதான் யாருக்கும் தெரியாம இங்க வரேன். பரீட்சை முடிஞ்சதும் வரவே மாட்டேன் சார்...’’ என்றாள். அருணின் மனம் பாகாக உருகியது. பாவம் ஒரு பெண் சொந்தக்காரர்களோடு சண்டையிட்டுப் படிப்பது என்பது இலகுவான விசயமா? இவள்தான் நான் தேடிக்கொண்டிருக்கும் லட்சியப்பெண் என முடிவு செய்தான். அவளைத் தன் அறையிலேயே படிக்க வரும்படி அழைத்தான். ஆனால், அவள் மறுத்துவிட்டாள்.

அரை மணி நேரம் கழித்து இருவர் பெஞ்சில் வந்து அமர்ந்தனர். இருவருமே அருணுக்கு ஓரளவு பழக்கமானவர்கள்தான். மனதை திசை திருப்ப எண்ணி அவர்களோடு பேச்சுக் கொடுத்தான்.

ஊரின் அழகையும், மண்ணின் சிறப்பையும் சிலாகித்துப் பேசினர் மூவரும். பேசிப் பேசி மூவருக்கும் நல்ல நெருக்கம் ஏற்பட்டது.  தன் மனதில் உள்ளதைக் கொட்டியே விட்டான் அருண்.

‘‘ரோஜாவா? பண்ணைத் தெரு ரோஜாவா..?’’ என்றான் குட்டையானவன். அவன் குரல் ஏன் இப்படி ஆனது என அருணுக்குப் புரியவில்லை.‘‘ஆமா சார்! அவளேதான். உங்களுக்குத் தெரியுமா அவங்க குடும்பத்தை..?’’ என்றான் ஆர்வமாக.இரு நபர்களும் எழுந்தே விட்டனர்.‘‘தம்பி! என்னைக்கு நீங்க ரோஜாவைப் பார்த்தீங்க..?’’‘‘நேத்துகூடப் பார்த்தேன். ஏன் சார்..?’’ என்றான் அருண்.

அவனுக்கு இப்போது குழப்பம்.‘‘நீங்க சொல்ற ரோஜா செத்து நேத்தோட ஒரு வருசம் முடிஞ்சு போச்சு. கவர்மெண்டு வேலை கெடக்கலைன்னு இங்கதான் ரயில்ல பாஞ்சு செத்துப் போச்சு...’’ என்றான் குட்டையானவன்.கண்கள் இருள அப்படியே நின்றான் அருண். எதிர் பிளாட்ஃபாரத்தில் ரோஜா அவனையே பார்த்தபடி நிற்பது போலத் தோன்றியது.