இருளும் ஒளியான சூழலில் காட்சிகள் துல்லியமாகத் தெரிந்தன. ஆங்காங்கே வீதிகளில் எரிந்து கொண்டிருந்த பந்த வெளிச்சங்களும் மாளிகைகளின் வாசலில் கண்சிமிட்டிய விளக்கின் ஒளியும் பழுதின்றி விழுந்ததால் நடப்பதை அவரால் நன்றாகவே பார்க்க முடிந்தது.

பாண்டிய வீரர்களால் சூழப்பட்ட கரிகாலனையும், மாளிகையின் உச்சியில் இருந்த கைப்பிடி சுவரில் நிதானமாக குதிரை நடைபோட்டதையும், அதன் மீது கம்பீரமாக அமர்ந்திருந்த சிவகாமியையும் இமைக்காமல் பார்த்தார்.

விநயாதித்தன் பதிலேதும் சொல்லவில்லை. அவன் கண்கள் மட்டும் முன்னிலும் அதிகமாக சுருங்கின. கூர்மையடைந்தன.

பழையபடி நின்றான்.அவன் கரங்களில் இருந்த குறுவாளைப் பார்த்து பாண்டிய வீரர்கள் நகைத்தார்கள்; தாங்கள் பிடித்திருந்த வாட்களை இறுமாப்புடன் நோக்கினார்கள்.முன்னால் இருந்த வீரர்களின் தலைவன், தன் வாளை தன் முகத்துக்கு நேராகக் கொண்டு வந்தான்.

‘‘எப்படி ஊகித்தாய்?’’ வாயைத் திறந்து கேட்காமல் தன் மவுனத்தால் வினவினார் பாண்டிய மன்னர்.

அருகில் வந்து தன் மகனை தோளோடு அணைத்தார் பாண்டிய மன்னர். ‘‘முதலில் நடப்பதைப் பார்... பிறகு யோசிக்கலாம்... ஏனெனில் கரிகாலனின் வாள் வீச்சை நீ கண்ணார காண வேண்டும்... அப்பொழுதுதான் வருங்காலத்தில் பாண்டிய அரியணையில் நீ அமர்ந்ததும் பல்லவர்களை தக்க முறையில் கையாள முடியும்... தமிழர்களின் மல்யுத்தக் கலையை எப்படி அநாயாசமாக சீனர்களின் யுத்தக் கலையுடன் கலக்க முடியும் என்பதை இக்கணத்தில்தான் நாம் அறிய முடியும். இத்தருணத்தை தவறவிட்டால் பின்னால் ஒருபோதும் இந்த வித்தையை நாம் கற்க முடியாமலேயே போகும்...’’