நான்...முருகானந்தம் அருணாச்சலம்

‘‘எவ்வளவோ கஷ்டங்களையும் அவமானங்களையும் சந்திச்சுட்டேன். ஆனால், இன்னமும் முழுமையான பலன் கிடைக்கலை. இந்த நவீன உலகிலும் பெண்கள் நேப்கின்ஸை தயங்கித் தயங்கிதான் வாங்கறாங்க. கடைகள்லயும் செய்தித்தாள்ல சுத்தி மறைவாதான் தர்றாங்க. இந்த நிலை எப்ப மாறும்னு தெரியலை.நாங்க நெசவாளர்கள் குடும்பம்.

அப்பா அருணாச்சலம் அந்தக் கால நெசவாளி. தினம் தினம் கூலிக்கு நெசவு செய்தவர். திடீர்னு அப்பா விபத்துல மரணமடைந்தப்ப நான் சின்னப் பையன். என் படிப்புக்காக எங்க அம்மா வனிதா பக்கத்து வயல்ல கூலிக்கு வேலைக்குப் போனாங்க. அம்மா படும் கஷ்டத்தைப் பார்த்துட்டு 9வதோட படிப்பை நிறுத்திட்டேன்.

எனக்கு இரு சகோதரிகள். கோவை பாப்பநாயக்கன் புதூர் பக்கத்துல இருக்கிற கிராமத்துல பிறந்தவனால 1962ல என்ன செய்துட முடியும்? படிச்சாலும் பெரிய நிலைக்கு போக முடியாதுனு தோணிச்சு. அதனால வெல்டிங் வேலை செய்யப் போனேன். ஆனா, பள்ளி வாத்தியார்களை மறக்கலை. இப்ப வரை அவங்களோடு தொடர்பில் இருக்கேன். பள்ளிப் பாட நூல்ல என்னைப் பத்தி ஒரு பாடம் இருப்பதா சமீபத்துல ஆசிரியர்கள் கூப்பிட்டு சொன்னப்ப ரொம்ப சந்தோஷமா இருந்தது.

உரிய வயது வந்ததும் வீட்ல திருமணம் செய்து வைச்சாங்க. மனைவி பெயர் சாந்தி. அவங்களைப் புரிஞ்சுக்கவே எனக்கு அதிக நாட்களாச்சு. இந்த நேரத்துல எதையோ மறைச்சு மறைச்சு என் மனைவி எடுத்துட்டு போறதைப் பார்த்தேன். என்னனு கேட்டப்ப, ‘அதெல்லாம் பொம்பளைங்க சமாசாரம்’னு சொன்னாங்க.

கொண்டு போனதை அவங்க வைச்சுட்டுப் போனதும் அவங்களுக்கு தெரியாம அதை எடுத்துப் பார்த்தேன். ரத்தம் படிந்த கந்தல் துணி.
இதே மாதிரியான கந்தல் துணியை என் சகோதரிகள் கூரை இல்லாத சின்ன மறைவு மாதிரியான குளியல் அறைல மட்டைகளுக்கு பின்பக்கம் செருகி வைப்பதை பார்த்திருக்கேன். ஆனா, அப்ப விவரம் தெரியலை... வயசும் இல்லை... அதனால புரியலை. ஆனா, என் மனைவி மறைச்சு வைப்பதை பார்த்தப்ப ஓரளவு விவரம் தெரிஞ்சிருந்தது.

‘ஏம்மா... அதுக்குனு ஒரு பொருள் இருக்கே... அதைப் பயன்படுத்தலாமே? ஏன் கந்தல் துணியை யூஸ் பண்ற’னு மனைவிகிட்ட கேட்டேன். அதுக்கு சாந்தி, ‘அதை வாங்கணும்னா நம்ம வீட்ல பாலை நிறுத்தணும்’னு சொன்னாங்க. அதிர்ச்சியா இருந்தது. பாலை நிறுத்தும் அளவுக்கு விலை அதிகமா? அந்த நேரத்துல அதன் பெயர் நேப்கின்... சானிட்டரி பேட்னு எல்லாம் தெரியாது. கடைக்குப் போய் கண்ணாடி அலமாரில இருந்ததை சுட்டிக் காட்டி கேட்டேன். இன்னி போலவே பேப்பர்ல மடிச்சு கடத்தல் பொருளை தர்றா மாதிரி கொடுத்தாங்க.

வீட்டுக்கு வந்து பிரிச்சுப் பார்த்தப்ப 8 இன்ச் அளவுல வெள்ளையான செவ்வக பொருள். 10 கிராம்ல பஞ்சு அழுத்தப்பட்டிருந்தது. நெசவாளியின் மகன் இல்லையா..? 10 கிராம் பஞ்சு அப்ப ஆறு பைசானு தெரியும். அப்படியிருக்கிறப்ப அதை ஏன் இவ்வளவு விலைக்கு விற்கறாங்க?

இந்தக் கேள்வி எழுந்ததும் நானே சொந்தமா பஞ்சுகளை வாங்கி நேப்கின்ஸ் செய்தேன். சகோதரிகள், மனைவிகிட்ட இதுபத்தி பேச ஆரம்பிச்சு பெரிய சிக்கலாகிடுச்சு. என் கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்ல மறுத்தவங்க ஒரு கட்டத்துல என் கூட பேசறதையே நிறுத்திட்டாங்க. ‘இந்தப் பக்கமே வராத’னு என் சகோதரிகள் கத்தினாங்க.

மனைவியோ வேதனையும் அவமானமுமா என்னைப் பார்க்க ஆரம்பிச்சாங்க. எதையும் பொருட்படுத்தாம, கிடைச்ச பஞ்சுகளை வைச்சு முயற்சி செஞ்சுகிட்டே இருந்தேன். ஒரு ரப்பர் பையில ஆட்டு ரத்தத்தை நிரப்பி நானே சோதிக்கலாம்னு முயற்சி செஞ்சேன். இந்தப் பரிசோதனைகளால அப்ப நான் அனுபவிச்ச கஷ்டங்களை எல்லாம் வார்த்தைல விளக்க முடியாது.

ரத்த வாடையும் ஈரமுமா இருந்தப்பதான் பெண்களே உலகுல வலிமையான உயிர்னு புரிஞ்சுகிட்டேன். ஆட்டு ரத்தத்தோடு நான் பரிசோதனைல இறங்கினப்ப என் ஆடை முழுக்க ரத்தமாகி... ஊர் முழுக்க இந்த விஷயம் பரவி... என் அம்மா உட்பட பலரும் எனக்கு பேய் பிடிச்சுட்டதா நினைச்சு மந்திரிக்கவே ஆரம்பிச்சாங்க.

மருத்துவக் கல்லூரி மாணவிகளை சந்திச்சு என் நேப்கின்ஸை கொடுத்து முடிவுகளைக் கேட்க நினைச்சேன். அவங்களும் இதுபத்தி பேச மறுத்தாங்க. ஆனாலும் சில மாணவிகள் உதவினாங்க. ஒரு மாணவி, ‘உங்க நேப்கின்னால நான் மாதவிடாயில் இருப்பதையே மறந்துட்டேன்’னு நெகிழ்ச்சியோடு சொன்னாங்க.