நான்... சரண்ராஜ்

துப்பாக்கி வைத்திருந்ததால் சர்ச்சைக்கு ஆளான சரண்ராஜைத்தான் உங்களுக்குத் தெரியும்.

ஆனால், வாழ வழியில்லாமல் அடுத்தவேளை உணவுக்கு என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் இருமுறை தற்கொலைக்கு முயன்ற சரண்ராஜை உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்காது! அப்பா, அம்மா, சொந்த ஊர், நண்பர்கள், உறவினர்கள்... என எல்லோரையும் விட்டுவிட்டு நடிப்பே வாழ்க்கை என ஓடி வந்தவன் நான்! கர்நாடக மாநிலம் பெல்காமில் இருக்கும் கானாபூரில்ஏப்ரல் 27, 1958ல் பிறந்தேன். அப்பா நாராயணன் டிம்பர் சா மில் வைத்திருந்தார். அம்மா ரேணுகா. எனக்கு இரண்டு அக்காக்கள், ஒரு தம்பி. அப்போது வீட்டில் எத்தனை பெண்கள் இருந்தாலும் ஆணுக்குத்தான் மரியாதை, செல்லம், படிப்பு.

அப்படித்தான் வீட்டுக்கே ராஜாவாக வளர்ந்தேன். சின்ன வயதிலிருந்தே பாட்டு, டான்ஸ் பிடிக்கும். அம்மாவின் அப்பா - தாத்தா - பெரிய தலைக்கட்டு. வெளியூர் நடனக் கலைஞர்களை அழைத்து வந்து அவ்வப்போது நிகழ்ச்சிகளை நடத்துவார். எனவே என்னைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் அம்மாவுக்கு, தன் அப்பாவைப் பார்ப்பது போலவே இருக்குமாம்!

ஒரு சின்ன நிகழ்ச்சியில் கிடார் பிடித்து ஹைபிட்ச்சில் பாடினேன். கூடவே ஒரு டாக்டர் வேடம் வேறு. பாராட்டு குவிந்தது! பத்தாவது படித்து முடித்ததும் ஒருநாள் நண்பர்களுடன் கிரிக்கெட் விளையாடிவிட்டு ஓய்வாக பேசிக்கொண்டிருந்தேன். அப்போது வீரு என்னும் நண்பன், என் செல்லப் பெயரான ‘பம்மு’என அழைத்து - ஆமாம், என் பெயர் பிரம்மானந்தா என்கிற பொம்மாயி - ‘நீ நல்லா நடிக்கற... சினிமாவுக்கு போனா பட்டைய கிளப்புவ...’ என்றான்.

அதுவரை சினிமா ஆர்வம் என்னிடம் இல்லை. அதன்பிறகோ சினிமா தவிர வேறு சிந்தனையே என்னிடம் இல்லை! இந்நிலையில் இன்னொரு நண்பனான துரைராஜ் பட், ‘உன் மூஞ்சியை ஒருமுறையாவது கண்ணாடில பாரு... நீயெல்லாம் சினிமாவுக்கு செட் ஆகமாட்ட. உன் அப்பாவுக்குத் தெரிஞ்சா உன்னை வீட்டை விட்டே துரத்திடுவார். அப்புறம் நான்தான் ஏதாவது ஹோட்டல்ல உனக்கு வேலை வாங்கித் தரணும்...’ என்றான் அலட்சியமாக.

நான் எதுவும் பேசவில்லை.என்னைக் கிண்ட லடித்த  பட்டை எல்லோருமாகச் சேர்ந்து திட்டினார்கள். மனதுக்குள் எரிமலை பொங்க... அமைதியாக இதையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். மனதுக்குள் வெறி. வீட்டுக்கு வந்ததும் அம்மாவிடம், ‘நான் சினிமால நடிக்கப் போறேன்...’ என்றேன்.
அம்மா பதறிவிட்டார். ‘ராஜ்குமார், தர்மேந்திராவை எல்லாம் நாம கடவுளா கும்பிட்டு இருக்கோம்! இதெல்லாம் நடக்கற காரியமில்ல. உங்க அப்பாவுக்குத் தெரிஞ்சா பிச்சுடுவார்... பேசாம படிக்கிற வழியைப் பாரு...’ என்றார்.

அமைதியாக கல்லூரிக்குச் செல்ல ஆரம்பித்தேன். அங்கு நண்பர்களின் கிண்டல் அதிகரித்தது. வீரராகவன் மட்டும் ‘நீ டிரை பண்றா... முடியும்...’ என்று தட்டிக் கொடுத்தபடியே இருந்தான். மனதுக்குள் நாளுக்கு நாள் வெறி அதிகரித்தபடியே இருந்தது. இந்நிலையில் 1976ம் ஆண்டு பிறந்தது.என்னால் ஒருபோதும் அந்த வருட ஜனவரி 26ம் தேதியை மறக்க முடியாது. அன்று மரம் வாங்க ரூபாய் ஏழாயிரத்தை அப்பா மேஜை மீது வைத்திருந்ததைப் பார்த்தேன்!

அவ்வளவுதான். யோசிக்கவே இல்லை. அதை எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பிவிட்டேன். ஒயின் ஷாப் ஒன்றில் போதை ஏறும் அளவுக்கு பியர் குடித்தேன். ரயிலில் ஏறி பெர்த் ஒன்றில் படுத்தேன். என் நல்ல நேரம்... அன்று டிடிஆர் வரவில்லை.பெங்களூரில் இறங்கி சுதர்சன் லாட்ஜில் ரூம் எடுத்தேன். ‘ஷோலே’ வெளியான நேரம் அது. ஊரே திருவிழாவாக மாறியிருந்தது. தொடர்ந்து மூன்று ஷோஸ் ‘ஷோலே’ பார்த்தேன்.

பணத்தைத் ‘திருடி’ இருப்பதால் வீட்டுக்குச் செல்ல முடியாது. ஆனாலும் அவ்வப்போது வீட்டுக்கு போன் செய்வேன். அம்மாவைத் தவிர மற்றவர்கள் எல்லாம் என் அழைப்பை எடுத்தார்கள்! அவர்களது குரல் கேட்டதுமே போனை கட் செய்துவிடுவேன்.

அந்த ஏரியாவில் இருந்த எலைட் ஹோட்டலில்தான் பெரும்பாலும் வேலை தேடுபவர்கள் நிற்பார்கள். அவர்களுடன் சேர்ந்து நானும் அங்கு நிற்கத் தொடங்கினேன். சில நண்பர்கள் கிடைத்தார்கள்.இதற்குள் கொண்டு சென்ற பணம் முழுக்க தீர்ந்து விட்டது. ஒரு நண்பர் மூலமாக காபரே டான்ஸில் பாடும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. டான்ஸ் தொடங்குவதற்கு முன்னால் ஐந்து - ஆறு பாடல்களைப் பாடத் தொடங்கினேன். இதற்கு கூலியாக ஐந்து ரூபாய் கிடைக்கும்.