அந்த ஆலமரம் கம்பீரமாக தன் பெரிய கிளைகளையும், விழுதுகளையும் பரப்பி, பெருநிழல் தந்து கொண்டிருந்தது.அதன் கீழே பெருங் கூட்டம். அதில் அனலும், புழுதியும் பறந்து கொண்டிருந்தது. கூடவே கூச்சலும், குழப்பமும்.

நடுநாயகமாக இருந்த தலைவர் யூதநாதருக்கு சம்பிரதாய வணக்கம் போட்டுவிட்டு, பெரியவர் நாக மதோற்கடர் எழுந்து நிற்க முயற்சித்தபோது தன் பெருத்த உடம்பு கோபத்திலும் வயதின் மூப்பிலும் ஆடுவதைக் கட்டுப்படுத்த முடியாமல் திண்டாடினார்.

பல இக்கட்டான சமயங்களில் இவரது யோசனைகள் பலன் தந்திருக்கின்றன என்றாலும் இப்போது இவருக்கு இறங்குமுகம்தான். இருந்தாலும் எந்த கூட்டத்திலும் தன்னை முன்னிலைப்படுத்தி வேண்டியதை சாதித்துவிடுவார்.

இப்போதும் அப்படித்தான்.‘‘ஏன்பா... இப்படியே கத்திக்கிட்டும்... அங்க இங்கனு அலைஞ்சுகிட்டும் இருந்தீங்கனா எப்படி கூட்டத்த நடத்துறது? மட்டு மருவாத வேண்டாம். கொஞ்ச நேரம் எல்லாம் அடங்குங்க...’’ நாக மதோற்கடர் சத்தம் போட்டதும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அமைதி திரும்பியது.

‘‘ஆமா... இருபது வருஷங்களுக்கு முன்னாடி நடந்ததும் இப்ப அவன் பண்ணிட்டு இருக்கறதும் ஒண்ணா? இதனால என்ன ஆகப்போகுதுனு நினைச்சாலே பகீர்னு இருக்கு. பழிவாங்க அவங்க நம் இடத்துக்கு வந்து எல்லாத்தையும் நாசம் பண்ணிடுவானுங்க...’’ பயத்துடன் நாக மதோற்கடர் அனைவரையும் பார்த்தார்.

உடனே சண்டி‌ அல்லியன், ‘‘யோவ்... நீ வேணா கிளம்பி இப்பவே வேற பக்கம் போய்டு... சும்மா எல்லாருக்கும் பயங் காட்டிக்கிட்டு... நம்ம‌ யாரு நம்ம பலம் என்னன்னு உனக்குத் தெரியாதா என்ன... நாமளும் அப்பப்ப நம்ம யாருன்னு காமிச்சுட்டுதானே இருக்கோம்? ஒரு கை பாத்துடுவோம்...’’ என்றான்.