ஸோ வாட்..?

‘‘ஸோவாட்?’’ என்றார் எதிரில் அமர்ந்திருந்த பெண்மணி. எதிரில் இருப்பவர்களைப் பற்றி எந்த உணர்வுமில்லாமல் அலட்சியத்தில் எறியப்பட்ட வார்த்தைகள்.

அருகில் இருந்த நண்பரைப் பார்த்தேன். அந்த வார்த்தைகள் ஏற்படுத்திய அதிர்வுகளின் ரேகைகள் அவரது முகத்திலும் பிரதிபலித்தன. கொஞ்சம் சுதாரித்துக் கொண்டு என்னைப் பார்த்து லேசாகப் புன்னகைத்து விட்டு எதிரிலிருந்த பெண்மணியிடம், ‘‘நீங்க கொஞ்சம் தயவு செய்யணும். இவரோட நிலைமையைக் கொஞ்சம் கருணையோட பரிசீலிக்கணும்...’’ என்றார் கனிந்த குரலில்.

அவரையோ அவரருகில் இருந்த என்னையோ எதிரில் இருந்த பெண்மணி சட்டை செய்வது போலத் தோன்றவில்லை. மாறாக, ‘‘இன்னும் ஏன் இங்கே இருக்கிறீர்கள்?’’ என்பது போன்ற பாவனையில் தனது கைப்பையைத் திறந்து, கண்ணாடியை எடுத்து உதட்டுச்சாயத்தைத் தீட்டத் தொடங்கினார். நான் மெல்ல எழுந்து நடந்து அறையை விட்டு வெளியே வந்தேன்.

அந்தத் துரதிர்ஷ்ட ஆகஸ்டு மாதத்தின் முதல் நாளில் அப்படியொரு நிகழ்வுக்கு நான் தயாராக இருந்திருக்கவில்லை. சிறு அறுவை சிகிச்சைக்காக அனுமதிக்கப்பட்ட மனைவி சிகிச்சை முடியாமலேயே போய்ச் சேர்ந்து விடுவாளென்பதை. ஒரு நிமிடத்தில் ஒட்டு மொத்த வாழ்க்கையும் புரட்டிப் போடப்பட்டது. ஏழாவது படிக்கும் மகன், ஐந்தாவதில் இருக்கும் மகள் பற்றி எந்தக் கவலையுமின்றி மனைவி போய் விட்டாள். மொத்தக் குடும்பமும் அதிர்ந்து அழுகையில் மூழ்கியிருக்கும்போது அடுத்த நாட்கள் குறித்த வினாக்களில் விழி மூட முடியாமல் போனேன் நான்.

ஆறுதல்களும் அரவணைப்பும் துயரம் கனத்த இமைகளுமான சில நாட்களுக்குப் பின் துபாய் திரும்பியபோது மனதிற்குள் விடை தெரியாத ஆயிரம் கேள்விகள் முள்முனையாய் துருத்திக் கொண்டு நின்றனஒரே நேரத்தில் எல்லாவற்றிற்கும் தீர்வு காண முடியாதென்பதால் ஒவ்வொன்றாக முடிச்சுகளை அவிழ்க்கலாம் என்று தீர்மானித்தேன்.

தனியாகக் குழந்தைகளை என்னுடன் தங்க வைக்க இயலாது. அவர்களைப் பள்ளிக்கு அனுப்பி, சமைத்து, பாடம் சொல்லிக் கொடுத்து... நினைக்கவே மலைப்பாக இருந்தது. ‘‘அவஸ்தைப்படு!’’ என்று விட்டுச் சென்ற ‘சண்டாளி’யின் மீது கோபமாகவும்.நல்ல வேளையாகத் தம்பியின் குடும்பமும் துபாயில் இருந்ததால் அவன் குழந்தைகளோடு வந்திருந்து தன் வீட்டிலேயே தங்கச் சொல்லி வற்புறுத்தினான். அவனுக்கு ஏன் சிரமமென்று கொஞ்சம் தயக்கமிருந்தாலும் வேறு வழி தெரியவில்லை எனக்கு.

தங்குமிடம் தம்பியின் வீடென்று முடிவு செய்தாகி விட்டது. அது நான் தங்கியிருக்கும் சார்ஜா வீட்டிலிருந்து 40 கிலோமீட்டர் தூரத்தில். எனவே, தம்பி வீட்டில் தங்கியிருந்து மக்கள் தினமும் பள்ளிக்கூடம் சென்று வருவது சாத்தியமற்றது. வேறு பள்ளிக்கூடம் தேட வேண்டும். இன்னும் 15 நாட்களில் மக்கள் திரும்பி வருவார்கள். இதுதான் இப்போதைக்குத் தலையாய வேலை.

பள்ளிக்கூடம் நல்லதாகவும் இருக்க வேண்டும். என் நிதி நிலைக்குக் குந்தகம் வராததாகவும் இருக்க வேண்டும். தம்பியின் வீட்டிற்கு அருகாமையிலும் இருக்க வேண்டும். இது ஒருபுறமிருக்க, அனுமதி தேவைப்படுவது ஏழாம் மற்றும் ஐந்தாம் வகுப்புகளுக்கு. இருவரும் ஒரே பள்ளியிலேயே பயிலும் வண்ணம் மட்டுமில்லாது இருபாலரும் ஒரே நேரத்தில் படிக்கும் பள்ளியாகவும் இருக்க வேண்டும். ஒரு சிக்கலே ஆயிரம் சிக்கல்களுக்கு இணையாக இருக்கும்போது மீதி தொள்ளாயிரத்து தொண்ணூற்றொன்பதும் துச்சமாகிவிடுகின்றன.

ஒருவகையாக எனது எல்லா நிபந்தனைகளுக்கும் இணக்கமான இரண்டு இந்தியப் பள்ளிகளை அணுகி அனுமதி தேட முயற்சி செய்தேன். நினைத்த நேரத்தில் வெளியில் சென்று வர அலுவலகம் அனுமதி தந்திருந்தும் பள்ளியின் தாளாளர் இருந்தால் மட்டுமே அனுமதி தொடர்பாகப் பேச முடியுமென்பதால் பள்ளிக்குச் செல்வதும் வெறுமனே காத்திருப்பதுமாகப் பொழுதுகள் நீண்டு கொண்டேயிருந்தன.

இதுவேறு மன அழுத்தத்தை உருவாக்கிக் கொண்டிருந்தது. முதல் பள்ளியில் தாளாளரைச் சந்திக்க அவசியமேயில்லாமல் ‘இடமில்லை’ என்று சொல்லி விட்டார்கள்.ஓரிருநாட்கள் அலைக்கழிப்புக்குப் பின் ஒரு வகையாக அந்த இரண்டாவது பள்ளியின் தாளாளரைச் சந்தித்தேன். என்னுடன் நண்பரும் வந்திருந்தார். அவர் மூலமாக ஒருவரின் சிபாரிசோடுதான் அந்தப் பள்ளிக்குச் சென்றிருந்தோம்.