வாழை இலை விரிக்கப்பட்டு சூடான சாதம் பரிமாறப்பட, மைதிலியின் சோர்ந்திருந்த விழிகள் மெதுவாய் திறந்தது. சாம்பார், பொரியல், மோர் மிளகாய், அப்பளம் என அடுத்தடுத்து பரிமாறப்பட்டு இலை நிறைந்ததும் எவர் சொல்லுக்கும் காத்திராமல் மளமளவென சாப்பிடத் துவங்கினாள். 

பதினாறு நாட்களாய் வெறும் நீராகாரம் மட்டுமே அருந்திவிட்டு சுருண்டு கிடந்ததில் உடலும் குடலும் வற்றிப் போயிருந்தது. வேக வேகமாய் அருந்தப்பட்ட உணவு தொண்டைக் குழிக்குள் சிக்கிக் கொண்டு திணற, அருகே அமர்ந்திருந்த யாரோ அவளது உச்சந்தலையில் தட்டிக் கொடுத்தனர்.

சொல்லப்போனால் அவங்க கூட என் தம்பிக்காக இன்னும் சாப்பிடாமல் பட்டினி கிடக்கிறாங்க. ஆனா, நீ புருஷன் செத்த வருத்தம் கொஞ்சம் கூட இல்லாம இப்படி மாங்கு மாங்குன்னு தின்னுட்டு பெரிய இவ மாதிரி பேசிட்டு நிக்கிற?” - என்ற தனலஷ்மியை தீர்க்கமாய் திரும்பிப் பார்த்தாள் மைதிலி.

“என்ன என்ன? பட்டினி கிடக்கறாங்களா? காலையில சாப்பிட்ட பொங்கல், பூரியே செமிக்காமல் அரட்டை அடிச்சிட்டு இருக்கிறவங்களுக்கும், செத்தவனுக்கு படைச்ச பலகாரங்களை காக்கா மாதிரி கொத்திட்டு போறவங்களுக்கும் எப்படி பசிக்கும்? சொல்லுங்க அண்ணி எப்படி பசிக்கும்? ஆனா, எனக்கு பசிச்சது. 

அல்பாயுசில அதுவும் துர் மரணத்தால உயிர் பிரிஞ்சிருக்கு. பதினாறு நாள் அன்னம் உண்ணாமல் விரதம் இருந்தால்தான் புருஷனோட ஆத்மா சாந்தியடையும்னு யாரோ சொன்னதைக் கேட்டு வெறும் தண்ணியை மட்டும் கொடுத்து என்னை விரதம் இருக்கச் சொன்னீங்களே… எனக்கு பசிக்காதா?

கடன்ல மூழ்கிற வீட்டை மீட்கணும்... புள்ளைங்களோடு படிப்பைப் பார்த்துக்கணும்… உடம்புல ஆயிரம் வியாதியோட இருக்கிற மாமியாருக்கு மாசாமாசம் மருந்து, மாத்திரை வாங்கணும்… அஞ்சு பேரோட வயித்துக்கு உழைச்சும் போடணும்… ஊரைச் சுத்தி கடன் வாங்கிப் போட்டுட்டு போனாரே உங்க தம்பி! 

அந்தக் கடன்காரன்களுக்கு பதில் சொல்லணும். கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் திருப்பித் தந்திடுறேன்னு கெஞ்சணும். அந்தக் கடனுக்கும் சேர்த்து நான் உழைக்கணும். அதுக்கு நான் உயிரோட இருக்கணும்! நான் உயிரோட இருக்கணும்னா சாப்பிட்டாகணும். அதான் சாப்பிட்டேன்! இது தப்பா!