அறுபது, எழுபது வயதைக் கடந்தவர்கள் பாக்கியசாலிகள் என்றுதான் கூற வேண்டும். காரணம், தங்களின் சிறு வயதிலேயே அவர்கள் அனைத்து சந்தோஷங்களையும் கண்டுகளித்து, உறவுகளுடன் உறவாடி அவர்களின் அரவணைப்பினைப் பெற்றிருக்கிறார்கள். ஆனால், இவையாவும் இன்றைய பிள்ளைகளுக்கு தெரிய வாய்ப்பில்லை. 

அம்மா, அப்பா, உடன்பிறப்பு இவர்களுடன் ஒரு அடுக்கு மாடிக் குடியிருப்பில் அனைத்து வசதிகளுடன் வாழ்வதுதான் வாழ்க்கை என்று நினைக்கிறார்கள். கணினி யுகத்தில் பிறந்து அது மட்டுமே உண்மையான சந்தோஷம் என்று நினைக்கிறார்கள். எல்லாவற்றையும் விட நடைமுறை வாழ்க்கையில் நாம் அனுபவித்த சுகங்களை பிள்ளைகள் இழந்துவிட்டார்கள் என்பதுதான் உண்மை. அதை அவர்களுக்கு புரியும் படி எடுத்துச் சொல்லலாம். 

திருமணம் போன்ற நிகழ்வுகளில் உறவுகள் ஒன்று கூடுவது மனமகிழ்ச்சியைத் தந்தது. வீட்டிற்கு வந்த உறவுக்கார பிள்ளைகளை உடன் அழைத்துச் சென்று தங்களின் நண்பர்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தி, அவர்களையும் விளையாட்டில் சேர்த்துக் கொள்வார்கள். 

வீட்டில் பெண்மணிகள் ஒன்று கூடி கல்யாண சீர் வரிசைகளை செய்யத் தொடங்குவார்கள். வீடு முழுவதும் பலகார மணம் வீசும். கல்யாணத்திற்கு தேவையான அனைத்து ஏற்பாடுகளும் களைகட்டும். பெண்கள் திருமணத்திற்கு அணியப்போகும் புடவைகள் மற்றும் நகைகள் குறித்து பரிமாறிக் கொள்வார்கள். பெண் பிள்ளைகளுக்கு ஒரே நிற பாவாடை, தாவணி அணிய திட்டமிடுவார்கள். 

இருப்பினும் வீட்டில் செய்ய வேண்டிய வேலைகளை உறவினர்கள் அனைவரும் தங்களுக்குள் பிரித்துக் கொண்டு செய்வார்கள். உறவுகளின் பலம் அந்தளவுக்குக் காணப்பட்டது. இன்று இவற்றையெல்லாம் யோசித்தால், பிரமிப்பாக இருக்கிறது. எப்படிப்பட்ட காலக்கட்டத்திலும் உறவினர்கள் தோள் கொடுத்து உதவ முன்வருவார்கள். 

பெண்கள் ஆற்றங்கரையில் குளிப்பது வழக்கமாக இருந்தது. யாரும் எந்தத் தவறான கருத்துகளையும் முன்வைக்கமாட்டார்கள். ஆண்களும் பெண்களுக்கு துணையாகச் செல்வார்கள். ஒவ்வொரு விஷயத்திலும் குடும்பத்தின் மகிழ்ச்சி காணப்பட்டது. 

இன்று ஆடம்பர ஹோட்டலில் தங்கினாலும், ரகசிய கேமரா உள்ளதா என ஆராய வேண்டியுள்ளது. எதுவுமே, எந்த விஷயமுமே விகல்பமாக யோசித்திருக்க மாட்டார்கள். மொத்தத்தில் நாம் உறவுகளையும், சந்தோஷத்தையும் இழந்து விட்டு வாழ்ந்து வருகிறோம். 

ஒரு வீட்டில் விசேஷம் நடந்தால் அருகில் இருப்பவர்கள் வரிந்து கட்டிக் கொண்டு உதவிக்கு வந்து விடுவார்கள். இவற்றையெல்லாம் பார்த்து வளர்ந்த பிள்ளைகளும் உதவும் குணத்தை நடைமுறையில் கற்றுக் கொண்டார்கள். அனைத்து நற்குணங்களும் பெரியவர்கள் செய்யும் வேலைகளிலிருந்தே பிள்ளைகளும் கற்றுக் கொண்டார்கள். நல்ல செயல்கள், பழக்க வழக்கங்கள் போன்றவற்றை சொல்லிப் புரிய வைப்பதைவிட பார்த்துக் கற்றுக் கொள்வது என்பது இயல்பாகவே அமைவதாகும். 

வீட்டுக்கு வருபவரை ‘வாங்க’ என்று வரவேற்பதை பார்த்து பழகும் பிள்ளைகளும் நாளை பெரியவர்கள் ஆனதும் தங்கள் வீட்டுக்கு வரும் விருந்தினரை அதே போல் வரவேற்பார்கள். பள்ளியில் கற்றுத்தராத இத்தகைய பழக்கங்கள் வீட்டின் சூழலைப் பொறுத்தே பின்பற்றப்படும். இதுதான் நம் தமிழ் பண்பாடு, பாரம்பரியம் எனலாம்.