வகுப்பறையில் இருந்த சுனிதா டீச்சர் செல்போனின் அதிர்வு சத்தத்தில் கவனம் கலைந்து எடுத்துப் பார்க்க, ‘மாதவன்’ என்று டிஸ்ப்ளேயில் வந்தது.

அந்த நேரத்தில் எதுவும் அவசரமில்லாமல் கணவன் அழைக்க மாட்டானே?

“கொஞ்சம் உடம்பு சரியில்லை. உடனே புறப்பட்டு வா...” ஃபோனை வைத்துவிட்டான் மாதவன்.அன்று சனிக்கிழமையாதலால், அரை நாள் பள்ளி. பள்ளி நேரம் முடிய இன்னும் ஒரு மணி நேரம் இருந்தது. உடனே தலைமை ஆசிரியரிடம் விஷயத்தை சொல்லிவிட்டு, வீட்டுக்கு ஆட்டோவில் புறப்பட்டாள் சுனிதா.

வீட்டிற்கு செல்லும் வழியில் எல்லாம் என்ன ஆயிற்று இவருக்கு திடீரென்று? காலையில் நன்றாக இருந்த மாதிரிதானே தெரிந்தது? என்று யோசிக்கும் போதே வீடு வர, ஆட்டோக்காரரிடம், “இதோ வந்து விடுகிறேன். 

கொஞ்சம் இருங்கள்” என்று கூறினாள். “பரவாயில்லை மேடம், வெயிட் செய்கிறேன்” என்றார் ஆட்டோ ஓட்டுநர்.லிஃப்ட்டில் 3 ஆம் மாடியை அடைய, அவர்கள் வீட்டு ஃப்ளாட் கதவு திறந்திருக்க, ஹாலின் சோஃபாவில் சாய்ந்து அமர்ந்திருந்தான் மாதவன்.

அவன் அருகிலிருந்த மருத்துவ குறிப்புகள் அடங்கிய ஃபைலை எடுத்துக் கொண்டு லிஃப்ட்டில் நுழைந்து, சோர்வாக சுவற்றில் சாய்ந்து நின்று கொண்டான். அதற்குள் பீரோவிலிருந்து கணிசமான பணம், ஏ.டி.எம். கார்டு ஆகியவற்றை எடுத்துக் கொண்டு தாமும் லிஃப்ட்டினுள் நுழைந்தாள் சுனிதா.

லிஃப்ட் கீழ்தளத்தை அடைய, வெளியில் கால் வைத்த மாதவன் தடுமாறினான். ஆட்டோ டிரைவர் ஓடி வந்து ஒரு புறம் பிடிக்க, மறுபுறம் சுனிதா பிடிக்க ஒருவாறு ஆட்டோவில் ஏற்றினர்.

“என்னங்க, இப்படி எல்லாம் கேட்கறீங்க?” மனம் துணுக்குற, அவனை தோளில் சார்த்திக் கொண்ட சுனிதா, “டிரைவர், கொஞ்சம் வேகமாக போங்க” என்றாள்.ஒருவாறு ஆட்டோ மருத்துவமனையை அடைய, மாதவனால் எழ முடியவில்லை.

நிலைமையை உணர்ந்த ஆட்டோ டிரைவர், ரிசப்ஷனில் சொல்ல, தூக்கப் படுக்கையுடன் விரைந்து வந்து மாதவனை அதில் கிடத்தினர்.அதற்குள் அங்கு வந்த மருத்துவர், “என்ன ஆச்சு சார்?” என்று வினவினார்.“நேத்திலிருந்து யூரின் போக முடியலை சார். இன்னிக்கு ஒரே மயக்கமாயிருக்கு...” குழறிய குரலில் கூறிய மாதவன் உணர்விழந்தான்.

குணமடையும் தருவாயில் அவருக்கு ரத்தத்தில் ப்ளேட்லெட்ஸ் குறைஞ்சிருக்கு. சில பரிசோதனைகள் செஞ்சிருக்கோம். அதன் முடிவுகள் வந்தால்தான் இவருக்கு லிவர் அல்லது கிட்னி பாதிக்கப்பட்டிருக்கானு தெரியும். இன்னிக்கு இரவுக்குள் மயக்கம் தெளிஞ்சுதுன்னா, பெரிய சிக்கல் எதுவும் இல்லைன்னு அர்த்தம். 

பார்க்கலாம்...” சுனிதா கண்களை மூடிக் கொண்டாள். பழைய நினைவுகள் அலையடித்தன.திருமணம் முடிந்து வரும் போது, சுனிதா +2தான் படித்திருந்தாள். அவளை அறிவியலில் பட்டமேற்படிப்பு படிக்க வைத்து, மந்திரி ஒருவரின் சிபாரிசின் மூலம் அரசு பள்ளியில் வேலை வாங்கிக் கொடுத்தது மாதவன்தான். மனைவியிடம் மிகவும் ஆசை அவனுக்கு.

“பன்னி, பன்னி, காபியை ஆத்திக் குடுக்கணும்னு கூட தெரியாதா? இப்படி சூடா தர? கிராமத்துல இருந்த நீ கல்யாணத்துக்கு முன்பு எங்கே காபி குடிச்சிருப்ப? நீச்ச தண்ணி குடிச்சதுனாலதான் ஒன்னும் தெரியல…”இது மாதிரி இருக்கும் அவன் திட்டுவது. அதுவும் நாத்தனார்கள் எதிரில் திட்டும் போது கௌரவ குறைச்சலாக கருதி, குன்றிப் போவாள் சுனிதா. 

எப்போதும் மட்டம் தட்டும் மாதவனிடமும் பேச்சு குறைந்தது. நாமும் அவரைப் போல் கை நிறைய சம்பாதிக்கிறோம். ஏன் அவருக்கு அடிபணிய வேண்டும் என்று எதிர்த்துப் பேச தொடங்கினாள். இதனால் அடிக்கடி சண்டை ஏற்பட எது சொல்ல வேண்டியது இருந்தாலும், பையன்களிடம் சொல்லி, அவனிடம் கூற சொல்லி விடுவாள்.

ஒருமுறை அலுவலக வேலை விஷயமாக கட்டிட வேலை நடக்கும் ஒரு இடத்திற்கு செல்ல, ஏதோ ஒரு பூச்சி காலில் கடித்துவிட்டது. வீட்டில் இருக்கும் மருந்தை தடவிப் பார்த்தும் சரியாகாமல் டாக்டரிடம் செல்வதற்கு, சுனிதாவை கூட வரும்படி அழைக்க, அவள் அன்று பள்ளிக்கு கண்டிப்பாக செல்ல வேண்டும். 

லீவு போட முடியாது என்று நிர்தாட்சண்யமாக சொல்லி விட, தனியாகவே டாக்டரிடம் சென்றான் மாதவன். டாக்டர் பார்த்து விட்டு, காயம் செப்டிக் ஆகிவிட்டது. அதை குணப்படுத்த, தினமும் காயத்தை சுத்தப்படுத்தி, டிரெஸ்சிங் பண்ண வேண்டும் என்று கூறி விட, தனியாக மருத்துவமனைக்கு போக முடியாமல், வீட்டிற்கே ஒரு நர்ஸை வரவழைத்து, 3 மாதங்கள் டிரெஸ்சிங் செய்த பின்தான் அந்தக் காயம் ஆறியது.

இது நடந்து 3 மாதங்கள் ஆகிவிட்டது. அப்போதிலிருந்தே மாதவன் உடல்நிலை தேறவில்லை. ஒன்று மாற்றி ஒன்று உடம்பிற்கு வந்துகொண்டே இருந்தது. ஆனால் சுனிதா அதைப் பற்றியெல்லாம் கண்டு கொள்ளவேயில்லை. அவள் உண்டு, அவள் வேலை உண்டு, மகன்கள் உண்டு என்று வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறாள்.

பழைய நினைவுகளிலிருந்து கலைந்தாள் சுனிதா.அவள் அமர்ந்திருந்த இருக்கைகளின் அருகில் இருந்த தூணின் அந்தப் புறத்தில் இருந்து நாத்தனார்களின் குரல் கேட்டது. “ராணி, நம்ம அண்ணனுக்கு ஒன்னுன்னா, அண்ணியை சும்மா விடக்கூடாது” என கலாவும் “ஆமாம்டி, அவங்கள படிக்க வைத்து, வேலை வாங்கிக் கொடுத்த அண்ணனை இப்படி படுக்க வைச்சுட்டாங்களே... மலை மாதிரி இருப்பார் அண்ணன்.

அதே நேரத்தில், “சுனிதா யாரும்மா? கொஞ்சம் உள்ளே வாங்க. டாக்டர் கூப்பிடறாங்க...” நர்ஸ் அழைக்க, இதயம் துடிக்க சுனிதா உள்ளே நுழைந்தாள். “உங்க கணவர் அபாயக் கட்டத்தை தாண்டிட்டார். சில காம்ப்ளிகேஷன்ஸ் இருக்கு. அதனால, ரெண்டு மூணு நாள் இங்கேயே இருந்து சரி பண்ணிக்கிட்டுப் போங்க. நல்ல சத்தான உணவுகளை குடுத்தா, ஒரு மாசத்துல ‘ஜம்’ முனு ஆயிடுவார். ஊட்டச்சத்துக் குறைவால் அனீமிக்கா இருக்கார்.

இப்ப அவரைப் போய் பாருங்க...” டாக்டர் சொல்ல, ஐ.சியூவிற்குள் அவர்கள் நுழைந்தனர். அங்கே படுத்திருந்த மாதவன், கண்களை அனைவரை நோக்கியும் சுழலவிட்டு, சுனிதாவை பார்த்தவுடன் கண்கள் பிரகாசிக்க, “சுனிதா என் கூடவே இருப்பியா” என்று கேட்க, “உங்களை விட்டு நான் எங்கேயும் போக மாட்டேன்” என்று சுனிதா கூறினாள்.