‘‘வாடி. ஏன் இவ்வளவு நேரம்?’’ என்று, பொன்னால் மாளிகை அமைத்து வைர மணிகளைப் பதித்து வீண்மீன்களை சரமாக தொங்கவிட்டது போல் மின்விளக்குகளால் அலங்கரித்து மினுங்கிக் கொண்டிருந்த அந்தத் திருமண மண்டபத்தின் முகப்பில் நின்று சந்தோஷமாக வரவேற்றாள் என் தோழி மஞ்சு.

அவள் தங்கையின் திருமண வரவேற்பு நிகழ்ச்சிக்காக வந்திருந்தோம். ‘‘சரியான டிராபிக்டி...’’ என்றபடி உள்ளே நுழைந்தவர்களுக்கு ஆச்சரியம் காத்திருந்தது.

‘‘சரி... சரி. உங்க சண்டையை எல்லாம் அப்புறம் வச்சுக்கலாம். கிளம்புங்க...’’ என்றபடி சாமான்களை அடுக்கத் தொடங்கினாள் மஞ்சு.‘‘பில் எல்லாம் செட்டில் பண்ணிட்டேன். கிளம்பலாம்...’’ என்றபடி வந்தார் ரகு. கிளம்பினார்கள். 

அவர்கள் தங்கியிருந்த விடுதியில் இருந்து பதினைந்து கிலோமீட்டர் தொலைவில் இருந்தது விமான நிலையம்‌.டாக்ஸி ரெடியாக நின்று கொண்டிருந்தது. குதியாட்டம் போட்டபடி முன் இருக்கையில் ஏறிக் கொண்டார்கள் குழந்தைகள் இருவரும். ஓட்டுநர் வழியில் இருந்த கட்டடங்களை எல்லாம் காட்டியபடி ஆங்கிலத்தில் விளக்கிக் கொண்டே வந்தார்.

‘‘மாஜி! அழாதீங்க. என் வீடு பக்கத்துலதான் இருக்கு. வாங்க... அங்க போய்த் தங்கிட்டு கலவரம் அடங்குனப்புறம் போலாம்...’’ என்றார் ஓட்டுநர்.‘‘வேற வழியில்லை... ஆபத்தான நேரத்துல வேற வழியில்ல...’’ என்றபடி கொண்டு வந்த லக்கேஜ்களைத் தூக்கிக் கொண்டு, முன்னும் பின்னும் வாகனங்கள் அணிவகுத்து நிற்க ஊடே புகுந்து அவர் பின்னால் போனார்கள்.

‘‘சுஷ்மா...’’ என்றபடி இந்தியில் கிசுகிசுத்தார் வியப்பாகப் பார்த்த தன் மனைவியிடம்.அவ்வளவுதான். ஓடிவந்து மஞ்சுவின் கைகளைப் பிடித்து, ‘‘ஆவோ தீதி! ஆவோ...’’ என்றபடி குழந்தைகளை அரவணைத்தபடி ரகுவிடமும் முகமன் கூறி உள்ளே கூட்டிக் கொண்டு போனார் சுஷ்மா. பின்னால் வந்த ஓட்டுநர் வேகமாக ஒரு காரியத்தைச் செய்தார். 

கழட்டி விட்டிருந்த செருப்புகளை ஒரு பையில் போட்டு மறைவான ஓரிடத்தில் வைத்தார்.கொஞ்ச நேரத்திலேயே தொலைவில் யாரோ கத்திக்கொண்டே ஓடிவரும் சத்தம் கேட்டது.

‘‘சாப், தீதி... குழந்தைகளோட ரூம்லேயே இருங்க. வெளியே வராதீங்க...’’ என்றவர் வேகமாக வெளியே ஓடினார். அதற்குள் நாலு பேர் கொண்ட அந்தக் கும்பல் வந்துவிட்டது.‘‘மதராஸி... மதராஸி...’’ என்ற குரல்கள் மட்டும் கேட்டன. 

அந்த அறையில் இருந்த சின்ன ஓட்டை வழியாக வெளியே நடப்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது.இவர் மறுக்க, மறுக்க அவர்கள் எகிறி எகிறிக் கத்துவது கேட்டது. கடைசியாக மேலே கைகாட்டி தன் கையை சத்தியம் என்பது போல வைத்துச் சொல்லவேதான் அவர்கள் கிளம்பினார்கள்.

‘‘என்னங்க... ப்ராமிஸ் எல்லாம் பண்ணீட்டீங்க!’’ என்ற ரகுவிடம், ‘‘உயிரைக் காக்க எத்தனை பிராமிஸ் வேணும்னாலும் செய்யலாம். கடவுளுக்குத் தெரியும்..’’ என்றார் நெஞ்சில் கை வைத்து.

கண்ணில்நீர்மல்க, நன்றி சொல்லக்கூட முடியாமல் அவரை அணைத்துக் கொண்டார் ரகு.ஒற்றைப் படுக்கை அறை கொண்ட சிறிய வீடுதான். இவர்களுக்கு அவர்கள் படுக்கையறையைத் தந்து அவர்கள் ஹாலில் படுத்துக் கொண்டார்கள்.

இரவு உணவுக்கு ரொட்டியும் பருப்புக் குழம்பும் தந்தார்கள். பசித்த வயிற்றுக்குள் அமுதமாக இறங்கியது உணவு. மனதும் உடலும் அசந்து போக எப்படித் தூங்கினார்கள் என்றே தெரியாமல் உறங்கியவர்களை எழுப்பினான் சுள்ளென்ற தன் கதிர்களால் பகலவன்.

அடுத்தடுத்து வந்த நாட்களில் உடன்பிறப்பு போலவே ஆகி விட்டார்கள் நான்கு நாட்களில் சுஷ்மாவும், சந்தீப்பும். 

அதுதான் அந்த ஓட்டுநர் பெயர்.அதற்கப்புறம் எந்தப் பிரச்னையும் வரவில்லை. கலவரக்கார்களும் அடங்கி விட்டனர். காவல்துறையினர் தங்கள் வாகனத்தில் வட்டமிட்டுக் கொண்டே இருந்தனர்.

மொழி தெரியாமல் சைகை மொழியில் பேசினாலும், ராஜீவ், ராகவ் இருவரும், ‘‘ஆண்ட்டி... ஆண்ட்டி...’’ என்று கொள்ளைப் பிரியம் ஆகிவிட்டார்கள் சுஷ்மாவிடம். அவர் சொல்வது அத்தனையும் அத்துபடியாகிவிட்டது இருவருக்கும். முன்புறம் விளையாட இடமும் இருக்கவே நான்கு நாட்கள் பறந்ததே தெரியவில்லை.

கலவரம் அடங்கிவிடவே ஊருக்குப் புறப்பட்டபோது மஞ்சு, சுஷ்மா கண்களில் மட்டும் அல்ல; ரகு ,சந்தீப் கண்களிலும் நீர் ததும்பியது. பிள்ளைகள் இருவரும் சுஷ்மாவைக் கட்டிப் பிடித்து விசும்பவே ஆரம்பித்து விட்டார்கள்.

வைத்த பணத்தை அப்படியே எடுத்து, ராஜீவ், ராகவ் கையில் கொடுத்து கண்ணீர் மல்க கன்னங்களில் முத்தமிட்டு விடைபெற்றார் சந்தீப்.‘‘புது வெள்ளை மழை பொழிகின்றது...’’ இனிய ராகத்துடன் அலைபேசி அழைக்கவே, ‘‘அம்மா... மாமா...’’ என்றபடி ஆர்வமாக இந்தியில் பேச ஆரம்பித்தான் ராகவ். 

அவன் பேசப் பேசவே பிடுங்கிப் பேச ஆரம்பித்தான் ராஜீவ்.

இப்போது அவர்கள் குடும்பத்தினர் அனைவருக்குமே உறவு போலவே ஆகிவிட்டார்கள். அது மட்டுமா; சந்தீப், சுஷ்மா இருவருமே கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தமிழ் பேசுகிறார்கள்.