உங்களுக்கு இது திகில் சீசனா?

நான் ஒரு சினிமா ஆர்ட் டைரக்டர். ஹாரர் படம் எடுக்கறதுக்காக ஒரு அரண்மனையை தேடிப் பிடிக்கிறோம். அங்கே உண்மையாவே மர்மமான அமானுஷ்ய சம்பவங்கள் நடக்குது. அதுக்கு மேலயும் இந்த அரண்மனை ரகசியத்தை தெரிஞ்சுக்காம போகக்கூடாதுனு முடிவு எடுத்து மொத்த குழுவா அங்கேயே தங்குகிறோம். அதன் பிறகு நடக்குற சம்பவங்கள் சுவாரசியமாக இருக்கும்.

இதே மாதிரிதான் அர்ஜுன் சாரிடமும் பார்த்தேன். அவ்வளவு அனுபவசாலி. எத்தனையோ படங்கள் செய்திருக்கிறார். ஆனாலும் அந்தக் கூலான குணம் மட்டும் அவர்கிட்ட மாறவே இல்லை.

‘83’ இந்திப்படம் என் வாழ்க்கையில் கிடைத்த மைல் ஸ்டோன். அந்தப் படத்தில் நடித்த அத்தனை பேருக்குமே நிஜ கேரக்டர்ஸ்தான். ரன்வீர் சிங்குக்கு கபில்தேவ் சார் கேரக்டர், எனக்கு ஸ்ரீகாந்த் சார் கேரக்டர். இப்படி அத்தனை பேருமே இன்னொருத்தர் வாழ்க்கையை அந்தப் படத்தில் வாழ்ந்தோம்.

 நிறைய பாராட்டுக்கள், நிறைய அங்கீகாரம் கிடைத்தது.ஒரு வயசு வரையிலும் நாம லவ்வர் பாய், காதல், ரொமான்ஸ் இப்படி செய்யலாம். ஆனால், வயது ஆக ஆக நம்முடைய கேரக்டர் சாய்ஸில் முதிர்ச்சி இருக்கணும். அந்த முதிர்ச்சியான கேரக்டர் சாய்ஸ்தான் இதெல்லாம்னு நினைக்கிறேன்.

இப்ப இருக்கற ட்ரெண்டிங் சினிமாவை கணிக்கவே முடியல. ஓடிடி தளங்களும் தனி கார்ப்பரேட் பிசினஸா இயங்கத் தொடங்கி இருக்கு. நம்ம கிட்ட ஒரு கதை இருக்குனு கொண்டு போனால் கூட அங்கே ஒரு குழு அவங்களுடைய பான் இந்தியா ஸ்டைலுக்கு ஏற்ப மாத்தறாங்க. 

அதுவும் வொர்க் அவுட் ஆகும்.ஆனா, ஓர் இயக்குநரா பார்க்கும் பொழுது தன்னுடைய கதை முழுமையா வரணும்னுதான் யோசிப்பாங்க. இந்தச் சிக்கல்கள் ஓடிடியில் நிறைய இருக்கு. அதேபோல் பெரிய பட்ஜெட் படமா நம்பி செலவு செய்யவும் முடியல. எந்தப் படம் ஓடுது, எதை மக்கள் ஏத்துக்கிறாங்கனு நிறைய குழப்பங்கள் இருக்கு.

உண்மையை சொன்னால் ‘பிளாக்’ மாதிரி படத்தைப் பற்றி சொல்லும் பொழுது ‘ஏன் ஹாரர் படம்’னு கேட்டாங்க. ஆனா, ‘ஏன் ஹாரர் படம் கூடாது’ என்கிற கேள்வியோடுதான் அந்தப் படத்தை செய்தேன். வொர்க் அவுட் ஆச்சு. இப்படி எல்லாப் படத்தையும் கச்சிதமாக கணிக்க முடியல. இந்த டிஜிட்டல் விமர்சனங்கள், சமூக வலைத்தள ஆதிக்கம் இதெல்லாம் இப்ப இருப்பதால இன்னொரு அஞ்சு, ஆறு வருஷங்கள் போனா இதிலும் அனுபவம் கிடைக்கும்னு நினைக்கிறேன்.

ஷார்ட் டைம் ஃபேமஸ் வேணும்னு நினைக்கிறாங்க. கடின உழைப்பு மூலமா கிடைக்கிற நீண்ட நாட்களுக்கான வெற்றி மேல ஆர்வம் குறைஞ்சிடுச்சு.

எல்லாமே இன்னைக்கு ஃபாஸ்ட் ஃபுட் கலாசாரமாகிடுச்சு. ஒரு படம் முடிஞ்சு அதன் மூலமா ஒரு புகழ் கிடைச்சா அவங்களுக்குன்னு ஒரு குரூப்பை உருவாக்கி போலியா ஒரு டிரெண்டை உருவாக்கறாங்க. இதெல்லாம் நீண்ட நாட்கள் நிலைக்காது. 

வெற்றி, தோல்வி இரண்டையும் சந்திச்சு அனுபவ பாடங்கள் கத்துக்கிட்டு அதன் மூலம் கரியரை வளர்த்துக்கிறதுதான் சினிமா மட்டுமல்ல எல்லா தொழிலிலும் ஆரோக்கியமாக இருக்கும். இதை சொன்னா நம்மை பூமர் ஆக்கிடறாங்க.காதல் எப்போ உண்மையில் ஜெயிக்கும்?

ஓ... இது பிப்ரவரி மாதம், காதல் மாதம் என்பதால் இந்தக் கேள்வி! புரியுது. நான் தமிழ்நாடு, என் மனைவி சுப்ரியா பஞ்சாபி. யோசிச்சு பாருங்க எங்களுக்குள்ள கலாசாரம், பண்பாடு, சாப்பாடு... இப்படி எல்லாவற்றிலும் நிறைய வேறுபாடுகள் இருக்கு. அத்தனையும் தாண்டி கைகோர்த்து நாங்க நிற்க காரணம் ரெண்டு பேரும் சரிசமமா எங்களுடைய உறவுக்கு நேரம் கொடுப்பதுதான்.

காதல் மட்டும் கிடையாது... எல்லா உறவுகளிலும் நேரம்தான் ரொம்ப முக்கியம். காதலிக்கும் போது குறைந்தபட்சம் 2 மணி நேரமாவது அவங்களுக்காக செலவு செய்வோம். ஆனா, திருமணத்துக்கு அப்புறம் ரெண்டு நிமிஷம் கூட நாம கொடுக்க மறுக்கறோம். அதுதான் எல்லா ரிலேஷன்ஷிப்பிலும் முதல் பிரச்னை.  

டைம் மேனேஜ்மென்ட்தான் வேலை, படிப்பு, குடும்பம், குழந்தைகள்... இப்படி எல்லாத்தையும் ஆரோக்கியமா மாத்தும். எட்டு மணி நேரம் வேலை, நான்கு மணி நேரம் ஃபிட்னஸ், சாப்பாடு, இன்னொரு ரெண்டு மணி நேரம் குழந்தைகள், அடுத்து ஒரு ரெண்டு மணி நேரம் அப்பா அம்மா, இதற்கிடையில் ஃபிரண்ட்ஸ்... இப்படி எல்லாத்துக்குமே சரியான நேரத்தை கொடுக்கிறோம்.