சிறுகதை-ககன்யாத்ரி

என் மனம் வெதும்பி வெடித்துச் சிதறும் நிலையில் உள்ளதை யாருமே அறியவில்லை. என் பள்ளிக் கால நண்பன் யோகேஷ் இப்படி ஒரு துரோகத்தைச் செய்திருக்கவே கூடாது.
இத்தனைக்கும் இந்த 25 வருடங்களாக அவன் மட்டுமே என் உலகமாக இருந்து வருகிறான். ஒன்றாகப் படித்து பள்ளி முடித்து ஏரோநாட்டிகல் படிப்பை பூனாவில் ஒன்றாக முடித்து ஒன்றாகவே விமானப்படை கமாண்டோக்கள் ஆகி பல்வேறு கட்டங்கள் கடந்து ஒன்றாகவே இந்திய விண்வெளி பயணத்திற்கு தேர்வாகி பயிற்சியில் இணைந்தவர்கள் நாங்கள்.

அமெரிக்காவின் நாசாவில் பூஜ்ஜிய ஈர்ப்பு விசை மிதக்கும் பயிற்சியின்போது கூட நாங்கள் ஒன்றாகவே  திரிந்தோம். அவனுக்காக... நண்பன் யோகேஷ்... அந்த ஒருவனுக்காக... நான் என்னவெல்லாம் செய்திருப்பேன்!அவனுக்கு அப்பா கிடையாது. அம்மா ஒரு நர்ஸ். கையைப் பிசைந்தபடி கல்லூரிக் கட்டணம் கட்ட முடியாமல் அவன் தவித்த போதெல்லாம் நான் இருக்கிறேன் என்று என் அப்பாவிடம் (அரசு அதிகாரி அவர்) கட்டணத்தை இரட்டிப்பாக வாங்கி சில சமயம் அவனுக்கே தெரியாமல் கூட கட்டியிருக்கிறேன்.

இந்திய விண்வெளி பயணத்திற்கு நான் தேர்வானதைவிட அவன் பெயரும் சேர்ந்தே வந்ததை அப்படிக் கொண்டாடியிருந்தேன். நாங்கள் எங்கள் குழந்தைப் பருவத்திலிருந்தே விண்வெளிவீரர் ஆகும் கனவோடு வளர்ந்தோம். மற்றவர் எப்படி போனாலும் திருச்சிகாரர்களான நாங்கள் மேல்நிலைக்கல்வியில் கணினி இயல் குரூப் படித்ததும் தேசிய மாணவர் படையில் இணைந்ததும் கூட விண்வெளிக் கனவோடுதான்தேசிய பல்கலைக்கழகம்... அதுவே சிறந்த வழி என்று எங்கள் பள்ளி தலைமை ஆசிரியர் வழிகாட்ட ஏரோநாட்டிகல், ஏரோஸ்பேஸ் இரண்டுக்குமே பூனாவில் விண்ணப்பித்தோம்.