உயிர் பயம் என்பதைப் பற்றி பல கதைகளில் விதவிதமான வார்த்தைகளில் விவரித்திருக்கிறேன். ஆனால், வாழ்வில், அதுவும் ஒரு சுற்றுலாப் பயணத்தில் அனுபவபூர்வமாக உணர்ந்தது சமீபத்தில்தான். அது இரண்டு முறை ‘ஹாய்...’ சொன்னதால் அனுபவங்கள் என்றே குறிப்பிட வேண்டும்.

முதல் ‘ஹாய்’ சொன்ன சூழ்நிலை என்னவென்றால்... இருங்கள். அதென்ன சுற்றுலா, யாரோடு, எங்கே போன்ற அடிப்படையான கேள்விகளுக்கு முதலில் பதில் சொல்லிவிடுகிறேன். ஆம் / இல்லை என்று ஒற்றை வார்த்தையில் இதற்கு பதில் சொல்ல இயலாதென்பதால் கொஞ்சம் ஆலாபனையில் துவங்குகிறேன்.

பள்ளி நாள்களில் பட்டுக்கோட்டையிலிருந்து இதோ திருச்சிக்கு அருகில் இதோ இருக்கிற கல்லணைக்கும், கத்தி அழைத்தால் கேட்க சாத்தியமுள்ள தூரத்தில் இருக்கும் தஞ்சாவூருக்கும் சுற்றுலா அழைத்துச் செல்லும்போது ஜிவ்வென்று இருக்கும். போய் வந்ததும் அந்த அனுபவத்தைக் கட்டுரையாக எழுதச் சொல்லும்போதுதான் கடுப்பாக இருக்கும். 

சில பத்தாண்டுகள் கழித்து ‘சீனா போன பேனா’, ‘ஹலோ ஹாங்காங்’, “Thai’ மண்ணே, வணக்கம்’ என்று என் வெளிநாட்டுப் பயணங்களைக் கட்டுரைத் தொடராகப் பத்திரிகைகளில் எழுதுவேன் என்று அப்போது யோசித்ததில்லை. அமெரிக்கா, கனடா பயணத் தொடர் பாக்கியிருக்க... முந்திக்கொண்டது இந்த உள்நாட்டுப் பயணத் தொடர்.

பல வெளிநாட்டுப் பயணங்கள் வாய்த்த அளவிற்கு பெரிதாக உள்நாட்டுப் பயணங்கள் வாய்க்கவில்லை எனக்கு. தென்னிந்தியாவில் ஐந்து மாநிலங்களிலும் பலமுறை பயணம் செய்தாயிற்று. வட இந்தியாவைப் பொறுத்தவரை மஹாராஷ்ட்ராவில் மும்பாய் மட்டும். 

பிறகு கோவா. தில்லி, ஆக்ரா, ரிஷிகேஷ், ஹரித்வார் என்று டிராவல்ஸ் மூலம் பத்து நாள் போயிருக்கிறேன் (குரூப் பயணங்களில் சக பயணிகள் ஆத்மார்த்த நண்பர்களாகி, விலாசங்கள், எண்கள் பெற்று இனி தொடர்ந்து சேர்ந்து பயணங்கள் செய்வோம் என்று சத்தியம் செய்தபிறகு விடைபெற்ற வேகத்திலேயே மறந்துவிடுவோம்).

வீடு கட்டும்போது ராஜஸ்தானில் பான்ஸ்வாரா என்னும் மார்பிள் தயாராகும் ஊரிலேயே வாங்கினால் செலவு குறையும் என்று சொல்லப்பட்டதால் நானும், நண்பர்கள் சுரேஷ், பாலாவும் சென்ற ஒரு வார ராஜஸ்தான் பயணம் மறக்க முடியாதது. பான்ஸ்வாராவில் பள்ளி நடத்தும் ஒரு தமிழ் நண்பரின் விலாசத்துடன் போனோம். 

அவர் காட்டிய அன்பும்... செய்த உதவிகளும்... அடடா! ஹோட்டலில் தங்கினாலும் தினமும் ஒரு வேளையாவது அவர் வீட்டில் உணவுக்கு வந்தாக வேண்டும். அவரின் திருமதியும் சுடச்சுட பூரியும், ரொட்டியும் சுட்டு எங்கள் மனதைத் தொட்டுவிட... எங்களுக்கு வாங்கும்போது அந்தப் பள்ளியின் முன்பகுதிக்காக மார்பிள் வாங்கித் தந்துவிட்டு வந்தோம்.

அவருடைய சர்வீசுக்குப் போகவேண்டிய காரில் ஜெய்ப்பூர் பயணம். புறப்பட்ட கொஞ்ச நேரத்திலேயே முன்புற கதவின் லாக் புட்டுக்கொள்ள, முழுப் பயணத்திலும் ஒரு கயிறு கட்டி இழுத்துப் பிடித்தபடி பயணித்ததை ஹாரர் அனுபவத்தில் சேர்க்கலாம். பனி மலையை விட்டுவிட்டு ஜல்லியடித்தது போதும். 

ஹிமாச்சல் பிரதேஷ் மற்றும் பஞ்சாப் மாநிலங்களில் பயணிக்க வேண்டுமென்பது என் நெடு வருட விருப்பம். என் மனக் குரலைக் கேட்டதைப்போல அதே பயணத் திட்டத்துடன் வந்த என் இரண்டாவது மகள் ஸ்வர்ண ப்ரியாவும், மருமகன் ஷ்யாம் சுந்தரும் என்னையும் என் மனைவி சாந்தியையும் தங்களுடன் அழைத்தபோது ஆச்சரியமாக இருந்தது.

பொம்மைகள்! பயணத்தின்போது புதிய பொம்மைகள் வாங்கித் தருவதாக டீல் போட்டேன். 

தன் விருப்பமான கலெக்‌ஷனிலிருந்து இருபத்தைந்து கார்களை மட்டும் கொண்டுவருவேன் என்று பதிலுக்கு டீல் போட்டான்!நாங்கள் தங்கிய ஹோட்டல் அறைகளில் பின்புறம் இழுத்து சர்சர்ரென்று அவன் விடும் கார்களை எல்லாம் அறையின் சகல சாத்திய சந்துபொந்துகளிலும் குனிந்து, படுத்துத் தேடியெடுத்து வைப்பது வெடிகுண்டு தேடும் செயலுக்குச் சமமாகும்.