இந்த இரண்டும்தான் இப்போது இஸ்ரேல் - பாலஸ்தீனப் போரின்முன் எழுப்பப்படும் கேள்விகள். முதல்கேள்வி இருபகுதிகளிலுமே வாழும் அப்பாவி மக்களின் கேள்வி. இரண்டாவது, இந்தப் போரை உற்றுநோக்கும் உலக மக்களின் கேள்வி.

இரண்டுக்குமே இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளாகவே பதில் இல்லை என்பதே வரலாறு. ஏனெனில் இஸ்ரேல் - பாலஸ்தீன பிரச்னை என்பது வெறும் 75 ஆண்டுகாலம் கொண்டதல்ல. அது பொது யுகத்துக்கு முன்பிருந்தே தொடங்கும் நீண்ட நெடிய வரலாறு. அதற்கு யூதர்களின் வரலாற்றை கொஞ்சம் அறிந்துகொள்வது அவசியம்.

முதல் மனைவி சாரா, பணிப் பெண் ஆகாரின் மகனுக்கு, அதாவது மூத்தவனுக்கு உரிமைகள் கிடைப்பதை விரும்பவில்லை. இதனால் ஆபிரஹாம் ஆகாரையும், இஸ்மாயிலையும் வீட்டை விட்டு வெளியேற்றுகிறார். அவர்கள் அங்கிருந்து புறப்பட்டு எகிப்து சென்று வாழ்கின்றனர். இஸ்மாயிலின் வழிவந்தவர்களே அரேபியர்கள். ஈசாக்கின் வம்சத்தவர்கள் யூதர்கள் என்கிறார்கள்.

ஜேக்கப் தனது மாமன் இருப்பிடம் சென்று, அவரின் மகள் ரேச்சலை திருமணம் செய்கிறார். அவரது சகோதரியையும் மணக்கிறார். இவர் மூலம் 12 ஆண்களும் ஒரு பெண்ணும் பிறக்கின்றனர். இந்த பன்னிரண்டு பேரின் வழிவந்தவர்கள் இஸ்ரவேலர்கள் எனப்பட்டனர். 

தொடர்ந்து மோசஸ், அவருக்கு கடவுள் வழியே கிடைத்த 10 கட்டளைகள், தன்னை வழிபடவேண்டிய முறைகள் பற்றியும், வாழவேண்டிய முறைகள் பற்றியும் கடவுள் எடுத்துரைத்தது (இதுவே யூதர்களின் புனித வேதமான ‘தோரா’), தாவீது, சாலமோன்... என வரலாறு நீள்கிறது.

இயேசு ஒரு யூதரே. அவர் சிலுவையில் அறையப்பட்டு உயிர்துறக்கும் வரை கிறிஸ்தவ மதம் உருவாகியிருக்கவில்லை. இயேசு இறந்தபிறகு மீண்டும் உயிர்த்தெழுந்தார் என்பதை யூதர்கள் நம்பவில்லை. அடுத்தது சாலமோன் ஆலயம் மீண்டும் இடிக்கப்படும் என்று இயேசு கூறியதை யூதர்களால் ஏற்றுக்கொள்ளவும் முடியவில்லை. 

ஆனால், இயேசு உயிர்த்தெழுந்ததையும், அவர் செய்த புதுமைகளையும் நம்பியவர்கள் அவரை இறைவனாக வழிபட ஆரம்பித்தனர். பல்வேறு நாடுகளில் யூதர்கள் கிறிஸ்துவர்களாக மாறினர். கிறிஸ்துவ மதத்தைப் பரப்பினர். அதேநேரம் தேவதூதனைக் காட்டிக் கொடுத்தவர்கள் என சனாதன யூதர்கள் பழிக்கப்பட்டனர்.

இதற்கிடையே யூதர்களுக்கும் ரோமானியர்களுக்கும் சண்டைகள் தொடர்ந்தன. கிறிஸ்துவர்களும் யூதர்களின் எதிரிகளாக இருந்தனர். ரோமானிய மன்னன் கான்ஸ்டன்டைன் கி.பி 312ல் கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மாறினார். 

இதனால், ரோமானிய காலனிகளில் வசித்த யூதர்கள் பலரும் கிறிஸ்துவத்தைத் தழுவினர். பாலஸ்தீனத்தில் அப்போது இருந்த யூதர்கள், எண்ணிக்கையில் மிகவும் குறைவு. அவர்களில் பலரும் கிறிஸ்தவர்களாக மாறியிருந்தது காலத்தின் கட்டாயம். பின்னர் யூதர்கள் பலர் ரோமானிய ஆட்சிக்குட்படாத பகுதிகளில் குடியேற ஆரம்பித்தனர்.

யூதர்கள் பெர்ஷியர்களுடன் இணைந்து மீண்டும் பாலஸ்தீனத்தைக் கைப்பற்றினர். இதனால், ரோமானியர்கள் மீண்டும் போர் தொடுத்து ஆயிரக்கணக்கான யூதர்களைக் கொன்றனர். ரோமானியர்களிடம் அகப்படுவதை விரும்பாத பல யூத குடும்பங்கள் கொத்து கொத்தாக தற்கொலை செய்துகொண்டன. 

ஜெருசலேம் பகுதியில் யூதர்கள் யாரும் இருக்க அனுமதிக்கப்படவில்லை. அப்பகுதியில் யூதர்கள் சுத்தமாக துடைத்தெறியப்பட்டனர்.ஆரம்ப காலத்தில் அரேபியர்களும் யூதர்களும் ஒற்றுமையாகவே வாழ்ந்து வந்தனர். ரோமானியர்களால் விரட்டி அடிக்கப்பட்டபோது, அவர்களைப் பெருந்தன்மையுடன் அரேபியர்கள் ஏற்றுக் கொண்டனர். ரோமானியர்களுக்கும், பிறகு கிறிஸ்தவர்களுக்கும் பகையாகிப்போன யூதர்கள் அரேபியர்களுக்கு எந்தவிதத்திலும் எதிரியாகத் தோன்றவில்லை.

பின்னர் நபிகளால் இஸ்லாம் மதம் அரபு நாடுகளில் புயலாகப் பரவ ஆரம்பித்தது யூதர்களுக்கு பதற்றத்தை ஏற்படுத்தியது. என்னதான் சம உரிமை இருந்தாலும் யூதர்கள் முஸ்லிம்களிடமிருந்து சற்று விலகியே வாழ ஆரம்பித்தனர். பெரும்பான்மையினரான முஸ்லிம்களை யூதர்கள் சந்தேகக் கண்ணுடன் பார்க்க ஆரம்பித்தனர். 

இதன்பிறகு, சிலுவைப்போரில் கிறிஸ்தவர்களின் புனித பூமியான ஜெருசலேமை மீட்டே தீருவது என்ற முடிவுடன், கிறிஸ்தவ நாடுகள் இணைந்து பல ஆண்டுகளாக போர் தொடுத்தன. இறுதியாக கிறிஸ்தவ மன்னனது ஆட்சி ஜெருசலேமில் மீண்டும் உதயமானது.

பாலஸ்தீனத்தில் இருந்து கிளம்பிச் சென்ற யூதர்கள் ஐரோப்பிய நாடுகளில் தங்க ஆரம்பித்தனர். தங்களின் எதிர்காலம் இருண்டுவிட்டதாக நினைத்தனர். தங்களுக்கென்று ஒரு தேசம் வேண்டுமென்று நினைத்தனர். கி.பி 1512ல் பாலஸ்தீனம், துருக்கி சுல்தான் வசம் வந்தது. 

யூதர்களின் ஒரு குழு, அவரிடம் சென்று பாலஸ்தீனத்தில் தாங்கள் வாழ்ந்த பகுதிகளில் மீண்டும் யூதக் குடியிருப்புகளை ஏற்படுத்த அனுமதி பெற்றனர். ஆங்காங்கே இருந்த யூதர்கள் தங்களது கனவுஉலகமான பாலஸ்தீனத்தில் அடியெடுத்து வைத்தனர். சிறுசிறு நிலங்களைக் கையகப்படுத்தி, விவசாயம், கால்நடைகள், சிறு வியாபாரிகள் என சிறிது சிறிதாக முன்னேறினர்.

இரண்டாம் உலகப்போரின்போது ஹிட்லரின் நாஜிப்படைகள் பல லட்சம் யூதர்களைக் கொன்றதும், ரஷ்யர்கள் சில லட்சம் யூதர்களைக் கொன்றதும் உலக நாடுகளின் அனுதாபத்தைச் சம்பாதிக்க வைத்தது. 

அப்போது பிரிட்டனின் ஆதிக்கத்தில் இருந்தது பாலஸ்தீனம். போர் முடிந்ததும் புதிய நாடு யூதர்களுக்காக உருவாக்கப்படும் என பிரிட்டன் வாக்குறுதி அளித்தது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பாலஸ்தீன பகுதிகளில் குடியேற ஆரம்பித்து, அங்கிருந்த அரேபியர்களின் வறுமையைப் பயன்படுத்தி யூதர்கள் நிலங்களை அபகரித்தனர்.

இரண்டாம் உலகப் போர் முடிவுக்கு வந்ததும் பாலஸ்தீனம் இரண்டாகப் பிரிக்கப்பட்டு, இஸ்ரேல், பாலஸ்தீனம் என ஆகியது. பிரச்னைகளின் முக்கிய புள்ளியான ஜெருசலேம் ஐக்கிய நாடுகள் சபை கட்டுப்பாட்டில் இருக்கும். 

அங்கே அனைவரும் வரலாம்.ஆனால், யூதர்களின் தேசமாக இஸ்ரேல் அறிவிக்கப்பட்டதுமே அரபு நாடுகளின் ராணுவம் இஸ்ரேல் மீது போர் தொடுத்தன. அதுவரை இல்லாத அளவுக்கு யூதர்கள் மீது வெறுப்பை உமிழ காரணங்கள் நிறையவே இருந்தன.

ஐ.நா.வின் அறிக்கைப்படி ஜெருசலேம் பிரச்னைக்குரிய பகுதி. எனவே, அது ஐநாவின்பொறுப்பில் இருக்கும். ஐநாவின் போர் நிறுத்த அறிவிப்பால், எதுவரை ஒரு நாட்டின் ராணுவம் இருந்ததோ, அதுவரை அது அந்த நாட்டிற்கு சென்றுவிடும். பிடிபட்ட இப்பகுதிகள் முழுவதும் பாலஸ்தீனப் பகுதிகள். 

போரின் முடிவில் அனைத்தையும் பாலஸ்

ஆனால், நாளடைவில் ஜோர்டானின் கிழக்கு ஜெருசலேமில் யூதர்கள் வர தடை விதித்தனர். எனவே, அங்கிருந்த யூதர்கள் இஸ்ரேல் நோக்கி நகர, பதிலுக்கு இஸ்ரேல் அரேபியர்களை அவர்களது புனிதத் தலமான ஜெருசலேமுக்குள் வரத் தடை செய்தது.அனைத்து அரபு தேசங்களும் தங்கள் நாட்டிலுள்ள யூதர்களை வெளியேற்றின. 

ஆனால், அரபு தேசங்களும், இஸ்ரேலும் கண்டு கொள்ளாமல் விட்டவர்கள் பாலஸ்தீனியர்களே.உலகெங்கும் வாழும் யூதர்களை நாங்கள் எப்படி ஏற்றுக் கொள்கிறோமோ, பிற நாட்டு மக்களை அமெரிக்கா எப்படி ஏற்றுக் கொள்கிறதோ, அதுபோல பாலஸ்தீன முஸ்லிம்களை அரபு நாடுகள் ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்றது இஸ்ரேல்.