சிறுகதை - வேம்பு

‘‘பாரு... அப்புடியே வெறும் தூசியாத்தேன் கெடக்கு...” விதை போட்டு முளைக்காமல் போன நிலத்தின் மண்ணை கைகளில் அள்ளி கண்ணீர் வடித்தாள் ராமுத்தாய்.
மழை வராமல் ஏமாற்றி விட்டு காற்றை மட்டும் அனுப்பி இயற்கை செய்யும் கண்ணாமூச்சி விளையாட்டை எப்படி ரசிக்க முடியும்..?

‘‘யக்கா... நீயும் காட்டுக்கு வந்து நெத்தம் பொலம்பிட்டு போயி என்னா செய்ய..? இந்த வட்டம் மழை இல்லயே...’’ கூட வந்த சீனியம்மாள் ஆறுதல் சொன்னாள்.
நீர்ப் பாசன வசதிகொண்ட சம்சாரிகள் சிரமப்பட்டு வெள்ளாமை வைத்திருந்தார்கள். வானம் பார்த்த பூமியில் விதைத்தவர்கள் எல்லாம் ஏமாந்து போயினர்... இயற்கையின் கால நிலை மாற்றம் எதிர் பாராத வகையில் நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது.

‘‘எங்காட்டுலல்லாம் பாரு... சித்திரையில வெதச்ச தொவர... இன்னும் வளராம சித்துப் புள்ளையா இருக்கு. நாலாம் யார்ட்ட போயி என்னத்த சொல்ல..?’’ சீனியம்மாள் சொல்வதை ராமுத்தாய் காதில் வாங்கியவளாகத் தெரியவில்லை.விதைத்து விட்ட கடலைக்காட்டில் ஒன்றிரண்டாய் முளை விட்டிருந்த கடலைச் செடிகளைப் பார்த்து கண்ணீர் வடித்தாள்.
இயற்கையின் கொடுக்கல் வாங்கல் பஞ்சாயத்தில் நேரடி பாதிப்பு சம்சாரிக்குத்தான்.

‘‘ஆடியில இப்பிடியாக்கொந்த வெயில கண்டமோ... மெட்ராஸ்ல மழை பெய்யுதாம்... மருதைல பெய்யுதாம்... ஆனா, நம்மூருல மட்டும் பெய்யக் காணோம்...’’ சீனியம்மாள் புலம்பினாள்.
‘‘ஆமா... நல்ல மகாராசனுங்க இருக்குற ஊரு பாரு... அப்பிடியே மழை பெஞ்சு பாலாப் பெருகி பன்னீரா ஓடிரும்... பிக்காலிப் பயக  ஊரு... இதப் பத்தி என்னாத்துக்கு பேசிக்கிட்டு. நல்ல பேச்சு பேசுவோம்...’’ என்றாள் ராமுத்தாய்.

வெயில் அனல் கக்கிக் கொண்டிருந்தது. சீனியம்மாளும் ராமுத்தாயும் வேப்ப மரத்தடியில் ஒதுங்கி கொஞ்சம் தண்ணீர் குடித்தனர். வேப்பமர நிழல் அவ்வளவு குளிர்ச்சியாக இருந்தது. வேப்பம் பழத்தை ருசித்து சாப்பிட்ட காக்கைகள் வேப்பங் கொட்டைகளை எச்சமிட்டுக் கொண்டிருக்கின்றன.சீனியம்மாள் மூன்று ஆடுகள் வைத்திருக்கிறாள். ராமுத்தாய் இரண்டு ஆடுகள் வைத்திருக்கிறாள்.

ஆடுகள் முட்புதரில் இருந்த ஒன்றிரண்டு இலைகளையும் மேய்ந்து கொண்டு இருந்தன. பசியைப் பற்றிக்கொண்டு சுழல்கிற உலகமே உயிர்த்திருத்தலுக்கான சாட்சி. தூரத்தில் சடச்சி ஆடுகளைப் பத்திக்கொண்டு போனாள்.அதில் ஒரு பெட்டை ஆடு மட்டும் ராமுத்தாயைப் பார்த்து கத்தியது. ராமுத்தாயும் அதற்கு எதிர்க் குரல் கொடுத்தாள். ஆடு மறுபடியும் கத்திக்கொண்டே ஓடியது. அன்பின் குரல்கள் ஒன்றுடன் ஒன்று மோதிச் சிதறும்போது வெளியெங்கும் பறப்பது அன்பின் துகள்கள்தானே.

‘‘ஏக்கா... அழகு பெத்த ஆட்டை போயிப் போயி வித்துப்புட்டியே... எம்புட்டு அறிவு... ஒன்னய கண்டதும் கொரலு குடுக்குது பாரு..!’’ அன்பும் மௌனமும் யாவரும் அறிந்த உலகப் பொது மொழிகள்தானே.‘‘என்னா செய்யுறது... நாம்பெத்த பொட்டைப் புள்ளைய வெளியேத்தனுமே... நாத்தனாக்காரி நல்லவதேன். வேற நகை நட்டெல்லாம் வேணாம். தோடு மூக்குத்தி மட்டுமாவது போட்டு புள்ளய கெட்டிக்குடு போதும்ன்ட்டா. அதுக்குத்தான அத்தன குட்டியும் வித்தேன்...’’ ஏதாவது ஒரு சமாதானத்தின் பேரில்தானே திருப்தி வந்து பூரணமாக அமர்ந்து கொள்கிறது.

‘‘பரவாலயே நீயி சம்மந்தக்காரிய விட்டுக் குடுக்காம பேசுறியே...’’‘‘அடப் போத்தா... உண்மையிலேயே அவ நல்லவதேன். அண்ணம் போன பிறகு இந்த மதனி கைம்பொண்டாட்டியா இருந்து எப்புடி புள்ள வளக்குது பாருன்னு தெருப்பூறா வாயாறுவா. இப்ப எம்புள்ளையும் மகனுக்கு கெட்டிட்டு போயிட்டா. இப்ப சொல்லு ... அவ நல்ல மனுசி தான..!’’
‘‘நீ கும்புடுற சீலக்காரிதேக்கா ஒனக்குகூட நிக்குது...’’ சீனியம்மாள் வாயை விரித்து அங்கலாய்த்தாள்.

காற்று செங்காட்டுப் புழுதியை இஷ்டத்துக்கு வீசி அடித்துக் கொண்டிருந்தது. செந்நிற சூரியன் கரட்டைத் தாண்டி மெல்ல மெல்ல மறைந்து கொண்டிருந்தான். சூரியன் அன்றைக்கான பிரியமென பொழியும் கடைசி ஒளியை முள்செடிகளின் தலையில் கிரீடமென சூட்டி மகிழ்ந்தான்.

‘‘ஏட்டி... பொழுது விழுக ஆரம்பிச்சுருச்சு. ஆட்ட வெரசா பத்திக்கிட்டு வீடு சேரணும்...’’
‘‘க்கும்..கா...’’
‘‘காட கவுதாலில்லாம் இப்பிடிக் கத்தி ஊர கூட்டுது...’’
ராமுத்தாய் தன்னுடைய ஆடுகளின் வயிறைப் பார்த்தாள். ஆடுகளின் வயிறு ஒட்டிப் போய் இருந்தது.

‘‘இம்புட்டு நேரம் மேச்சும் இதுகளுக்கு வயிறு நெறையல. அதுக என்னா செய்யும்... இந்த காட்டுல பச்ச இல்ல... புல்லு இல்ல. நாளைக்கு விடிஞ்சதும் ரெண்டு வேப்பங் கொலய ஒடிச்சுப் போடணும்...’’இருவரும் ஆடுகளைப் பத்திக்கொண்டு பள்ளத்தில் கிடக்கும் ஊரைப் பார்த்து நடக்க ஆரம்பித்தனர்.வீடு நெருங்க நெருங்க ராமுத்தாய்க்கு அடுத்த பிரச்னையின் கனம் அழுத்த ஆரம்பித்தது.

கட்டிக் கொடுத்த மகளையும் மருமகனையும் மறுவீட்டுக்கு அழைக்க வேண்டும். ஏற்கனவே வாங்கிய பண்ட பாத்திரங்கள் இருக்கின்றன. இன்னும் கொஞ்சம் பொருட்கள் எடுக்க வேண்டும். டவுனிலிருந்து வரும் பவுன்ராசண்ணனிடம் கந்துக்கு எடுக்கவேண்டும். பவுன்ராசண்ணன்தான் கந்துப் பணத்தை திரும்ப கட்டும்போது கொஞ்சம் முன் பின் ஆனாலும் கெடுபிடி காட்டாமல் நீவு சூவா வாங்கிக் கொள்ளும். ஆனால், வட்டி குறைக்காது.

‘‘யக்கா போய் வாறேன்...’’ சீனியம்மாளின் குரல் கேட்டு ராமுத்தாய் யதார்த்தத்துக்கு வந்தாள்.‘‘சரித்தா...’’‘‘உனக்கு ஒம்மக நெனப்பு வந்தா இந்த ஒலகத்தயே மறந்துர்ர...’’
“என்னாத்தடி செய்ய..? அப்பன் இல்லாத பிள்ளய எங்குட்டும் அனுப்பாம பிடி குஞ்சா வளத்துப்புட்டேன். அதனால கொஞ்சம் மெதந்துர்றேன்...’’
“நெம்ப ஓவியமாத்தே பிள்ள வளக்குற...” சிரித்துக்கொண்டே சீனியம்மாள் கிளம்பி விட்டாள்.

வீட்டுக்குள் நுழைவதற்கு முன்னரே வீட்டுக்குள்ளிருந்து வரும் வேப்பங்கொட்டை நாற்றம் வயிறைப் பிரட்டியது.வீட்டு அறை மூலையில் கூன்முதுகுடன் கிழவி காலை நீட்டி உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தாள். ராமுத்தாயின் அம்மா.‘‘ஏம்மா இப்புடி என்னோட உசுர வாங்குற... வீடு பூரா வேப்பங்கொட்ட மூடைய அடஞ்சு வச்சிருக்க. வீச்சம் கொடலப் புடுங்குது. ரெண்டு நாள்ல ஓம் பேத்தியாள மறு வீட்டுக்கு கூப்புடணும்.