அரண்மனை குடும்பம் -44

‘‘டியர்...’’ என்கிற அழைப்போடு வந்து பேசிய கணேசராஜாவை மகிழ்ச்சியோடு பார்த்த மஞ்சு,‘‘அத்தான்... நீங்களா என்னை இப்ப டியர்னு கூப்ட்டீங்க?” என்று டிவியை அணைத்தபடியே கேட்டாள்.“ஏன் மஞ்சு... நான்தான் கூப்ட்டேன்... அதுக்கென்ன இப்போ?”“இல்ல... இப்படி நீங்க கூப்ட்டதே இல்ல... அதான்!”“உனக்கு பிடிக்கலேன்னா சொல்லிடு... கூப்பிடலை...” வேகமாக பதில் சொன்னான் கணேசராஜா. “நோ... நோ... நான் இப்ப எவ்வளவு சந்தோஷமா இருக்கேன் தெரியுமா?” மஞ்சுவும் வேகமாக மறுத்தாள்.

“குட்... சந்தோஷமாதான் எப்பவும் இருக்கணும். உனக்கென்ன குறை? அழகில்லையா, படிப்பில்லையா இல்ல சொத்து பத்துதான் இல்லையா? நீ கவலைப்பட எதுவுமே இல்லாதப்ப நீ சந்தோஷமாதானே இருந்தாகணும்..?”“உக்காந்து பேசுங்க அத்தான்... நீங்க இப்படி எல்லாம் என்கிட்ட பேசியே எவ்வளவு நாளாச்சு... எனக்கு இப்ப ரொம்பவே சந்தோஷமா இருக்கு...”
மஞ்சு பேசியபடியே திரும்பித் திரும்பி நாலாபுறமும் பார்த்தாள்.

அவன் தன்னோடு பேசுவதை சுந்தரவல்லியும், குலசேகர ராஜாவும் பார்க்காமல் எங்கோ போய் விட்டார்களே என்று தேடுவது போல் இருந்தது அவள் பார்வை.
நல்ல வேளையாக சுந்தரவல்லி அந்த அறைக்குள் யதார்த்தமாய் வரவும், “மம்மி... வா சீக்கிரம்! அத்தான் வந்திருக்கார் பார்...” என்று முகத்தில் மகிழ்ச்சி உணர்வை பல விதமாய் காட்டினாள்.
சுந்தரவல்லியும் வேகமாய் நெருங்கி வந்தாள். கணேசராஜா பதிலுக்கு சிரித்து “உக்காருங்க அத்தை...” என்றான்.“இருக்கட்டும் கணேஷ்... நீ இப்படி தானா எங்க அறைக்கு வந்து பேசறது எவ்வளவு சந்தோஷமா இருக்கு தெரியுமா..?” என்றபடியே அருகிலிருந்த சோபாவில் அமர்ந்தாள் சுந்தரவல்லி.

“என்னன்னு தெரியல அத்தை... எனக்கு மஞ்சு ஞாபகமாவே இருக்கு. நான் மஞ்சுவை ரொம்பவே அலட்சியப்படுத்தி அன்னியப்படுத்திட்டா மாதிரி எல்லாமும் கூட ஒரு எண்ணம். அந்த எண்ணத்தை மாத்தி நானும் சந்தோஷமாகி, மஞ்சுவையும் சந்தோஷப்படுத்தத்தான் வந்தேன்.சாரி அத்தை... நான் உங்களை எல்லாம் ரொம்பவே அன்னியப்படுத்திட்டேன். ஐ ஆம் சாரி...” என்று எழுந்து சென்று சுந்தரவல்லியின் கைகளைப் பிடித்தான் கணேசராஜா.

“ஐய்யோ என்ன கணேஷ் இப்படி எல்லாம் பேசறே..? நாங்க என்ன அன்னியமா அசலா... எல்லாம் ஒண்ணுக்குள்ள ஒண்ணு. மன்னிப்பெல்லாம் கேக்கற அளவு நீ ஒரு தப்பும் பண்ணல...” என்று சுந்தரவல்லியும் மத்தாப்பானாள். அப்போது அவன் கை பேசி சிணுங்கவும் “சாரி அத்தை...” என்று விலகினான். அவன் விலகின நொடி “மம்மி... மருந்து நல்லா வேலை செய்யுதுதானே?” என்று எகிறிக் குதித்தாள் மஞ்சு.“ஆமாண்டி... என்னப் பாத்தாலே விரைச்சுகிட்டு போறவன் சாரியெல்லாம் கேக்கறானே..?

அந்த மருந்து நிஜம்தான் போலடி...” அகண்டது சுந்தரவல்லி விழிகள்.“அய்யோ... இப்ப பார்த்து டாடி எங்க போனார்? பார்த்தா அப்படியே உச்சி குளுந்துடுவாரு...”தோள்களைச் சிலிர்ப்பி உற்சாகமாய் பேசினாள் மஞ்சு. அப்போது திரும்பி வந்த கணேசராஜா, “ஆண்ட்டி, மஞ்சு... நான் அவசரமா ஆபீஸ் வரை போக வேண்டியிருக்கு. போய்ட்டு வந்துட்றேன். பை த பை நாம ஒண்ணா வெளிய போய் பல வருஷங்களிருக்கும்தானே?” அப்போது அவன் அப்படி ஒரு கேள்வி கேட்பான் என்று மஞ்சு, சுந்தரவல்லி இருவருமே எதிர்பார்க்கவில்லை.

“அ... ஆமா கணேஷ்...” என்றாள் சுந்தரவல்லி.“என்ன ஆமா... நாம வெளிய போனதேயில்லை...” என்றாள் மஞ்சு.“மஞ்சு சொன்னதுதான் சரி. ஆனா, நாம இன்னிக்கு வெளிய போறோம். ஏஆர்எஸ்ல ‘பொன்னியின் செல்வன்’ பாக்கறோம். அப்படியே பலாசியோல டின்னருக்கு போறோம்... ஓகே?”“ஓகே... டபுள் ஓகே...” மஞ்சு துள்ளினாள்.“ரெடியா இருங்க... வந்துட்றேன்...” என்று சில அடிகள் நடந்தவன் திரும்பி வேகமாய் வந்து “பை த பை... இந்த விஷயம் ரத்திக்கு தெரிய வேண்டாம்...” எனவும், மஞ்சு, சுந்தரவல்லி இருவரும் விக்கித்தே போயினர்.

இருந்தும் “ஏன் கணேஷ்?” என்று கேட்டாள் சுந்தரவல்லி.“அவ இப்ப மாசமா வேற இருக்கா. மசக்கை வேற... சொல்லப்போனா அவ தாய் வீடுன்னு ஒண்ணு இருந்தா பேக் பண்ணி அனுப்பிடுவேன். ம்... அவ அம்மா செத்து ஆறுமாசமாச்சாம்! இப்ப இங்க நானேதான் இவளைப் பாத்துக்கணும். என் தலையெழுத்து!” என்று நிஜமாலுமே தலையிலடித்து சலித்தும் கொண்டவன் “அதனாலதான் சொல்றேன்... அவளுக்கு தெரிய வேண்டாம். நீங்க மட்டும் வாங்க. நான் ஆபீஸ்ல இருந்து போன் பண்றேன். உங்க கார்ல ஆபீசுக்கு வந்துடுங்க. அங்க இருந்து என் கார்லயே தியேட்டருக்கு போயிடலாம்... என்ன?” என்று படபடவென்று பேசினான்.

“சரி கணேஷ்... அப்படியே செஞ்சிடலாம். ஆனா, ஒண்ணு...”“என்ன அத்தை..?”“நீ சந்தோஷமா இருக்க ஆசைப்பட்றே... இதுல நான் எதுக்கு? மஞ்சு மட்டும் வரட்டுமே..? அவரும் வேற இல்ல...” என்று மிக விவேகமாய் ஒரு பிட்டை போட்டாள் சுந்தரவல்லி.“சரி அத்தை... உங்களுக்கு விருப்பமில்லாட்டி விட்றுங்க. ஆனா, மஞ்சு கட்டாயம் வரணும். என்னமோ தெரியல என் மனசுக்குள்ள மஞ்சு விஸ்வரூபமெடுத்துக்கிட்டே போறா..! இன்ஃபாக்ட் இப்ப நீங்க என் கைல தாலிய கொடுத்து கட்டுடான்னா கட்டிடுவேன்... ஆனா, எனக்குதான் அதுக்கு முகமேயில்ல... ரொம்பவே இதுக்கு முந்தி எடுத்தெறிஞ்சு பேசிட்டேன்... இல்ல..?”