ரத்த மகுடம்-146

பிரமாண்டமான சரித்திரத் தொடர்

சாளுக்கிய மன்னரை உற்றுப் பார்த்தார் ஸ்ரீராமபுண்ய வல்லபர்.‘‘என்ன அப்படிப் பார்க்கிறீர்கள் போர் அமைச்சரே..? என் கூற்றில் தங்களுக்கு நம்பிக்கையில்லையா..?’’ விக்கிரமாதித்தரின் உதடுகள் துடித்தன. ‘‘நம்பிக்கை இல்லாவிட்டால் நான் மனிதனாகப் பிறந்ததற்கே அர்த்தம் இல்லாமல் போய்விடும் மன்னா! முழுமையாக தாங்கள் சொன்னதை ஆமோதிக்கிறேன். சிவகாமி கொற்றவைதான். பெண் பாவம் பொல்லாததுதான். அதற்கு நீங்களும் நானும் மட்டுமல்ல... சாளுக்கிய தேசமே சாட்சிதான்!’’

நிறுத்திய ஸ்ரீராமபுண்ய வல்லபர் நெருங்கி வந்து சாளுக்கிய மன்னரின் கரங்களைப் பற்றினார். ‘‘தங்களால் மட்டுமல்ல, என்னாலும்... ஏன், இனி பிறக்கவிருக்கும் ஒவ்வொரு சாளுக்கிய குடிமகனாலும் கூட ஆயனச் சிற்பியின் மகளான சிவகாமி அம்மையாரை மறக்க முடியாது...

தங்கள் சிறிய தந்தை அவரை விரும்பியதை நான் தவறாகவே நினைக்கவில்லை. அது இயற்கை. ஆனால், அந்த அம்மையாரை நம் சாளுக்கிய தேசத்துக்கு அவர் கடத்தி வந்ததும், நம் தலைநகரான வாதாபியில் அவரை சிறை வைத்ததும் மன்னிக்க முடியாத குற்றம்தான்... இதற்கு நம் மாமன்னரும் தங்கள் தந்தையாருமான இரண்டாம் புலிகேசி எப்படி ஒப்புக் கொண்டார் என்பது இன்று வரை புரியாத புதிர்...’’ நிறுத்திய ஸ்ரீராமபுண்ய வல்லபர் தன் மன்னரின் கரங்களை அழுத்திப் பிடித்தார்.

‘‘இதற்காக நம் தேசம் கொடுத்த விலை அதிகம்... நம் தலைநகரை நரசிம்மவர்மர் தீயிட்டுக் கொளுத்தியதைக் குறிப்பிடவில்லை... அரைத் திங்களுக்கும் மேலாக வாதாபியில் இருந்த மாட மாளிகைகளும் கோபுரங்களும் எரிந்து சாம்பலானதைச் சொல்லவில்லை... இன்றுவரை பின்தொடரும் நிழலாக ஒவ்வொரு சாளுக்கியனையும் துரத்திக் கொண்டிருக்கிறதே பெண் பாவம் என்னும் பொல்லாங்கு... அதைத்தான் குறிப்பிடுகிறேன்.

ஆனால், மன்னா... இந்தப் பாவத்துக்கு தாங்கள் பிராயச்சித்தம் செய்துவிட்டீர்கள். எந்த இடத்தில் சிவகாமி அம்மையார் வாதாபியில் சிறை வைக்கப்பட்டாரோ... எங்கு சங்கிலியால் கட்டப்பட்டு வெய்யிலிலும் மழையிலும் வருடக்கணக்கில் நனைந்தாரோ... அந்த இடத்தில் கொற்றவைக்கு ஆலயம் எழுப்பி நாள்தோறும் அபிஷேகமும் தீபாராதனையும் நடக்கும்படி செய்திருக்கிறீர்கள். இதைவிட வேறென்ன பிராயச்சித்தம் தேவை மன்னா..?’’
கேட்ட சாளுக்கிய போர் அமைச்சர் தன் மன்னரின் கரங்களை அன்புடன் தடவினார்.

‘‘மன்னா! நீங்கள் நினைத்திருந்தால் பல்லவ தேசத்தை நாம் கைப்பற்றியதும் பழிவாங்கும் நடவடிக்கையில் இறங்கியிருக்கலாம். பல்லவர்களின் தலைநகரான காஞ்சிக்குள் நாம் நுழைந்தபோது ஒவ்வொரு சாளுக்கிய வீரனும் அதைத்தான் எதிர்பார்த்தான். வாதாபியை எப்படி பல்லவர்கள் தீயிட்டுக் கொளுத்தினார்களோ அப்படி காஞ்சியை சாளுக்கியர்களான நாம் அக்னிக்கு இரையாக்க வேண்டும் என நம் படையே துடித்தது.
ஆனால், மன்னா... தாங்கள் மாமன்னர் என்பதை நிரூபித்தீர்கள்! காஞ்சியில் இருக்கும் எறும்புக்குக் கூட சாளுக்கியர்கள் தீங்கிழைக்கக் கூடாது என கட்டளையிட்டீர்கள்! இதோ...

இக்கணம் வரை காஞ்சி எவ்வித பாதிப்பும் சேதாரமும் இன்றி அதே மலர்ச்சியுடன்தான் மணம் வீசுகிறது.இந்தப் பண்பு யாருக்கு வரும்..? இத்தனைக்கும் பல்லவர்களால் நம் தலைநகரே கிட்டத்தட்ட தரைமட்டமானது. உங்கள் முன்னோர்களால் பல தலைமுறைகளாக சிறுகச் சிறுக எழுப்பப்பட்ட நகரம் கணத்தில் சாம்பலானது.

இதன் குருதி சாட்சியாக இருந்த நீங்கள் மீண்டும் வாதாபிக்கு மக்கள் ஆதரவுடன் உயிர் கொடுத்தீர்கள். நியாயமாகப் பார்த்தால் ஆயனச் சிற்பியின் மகள் சிவகாமி அம்மையார் அனுபவித்த துயரங்களுக்கு சமமான துயரம் தங்களுடையது.அப்படியிருந்தும் காஞ்சியில் சிறு சேதத்தைக் கூட தாங்கள் ஏற்படுத்தவில்லையே..? ஒருவேளை நீங்கள் ஏற்படுத்தினாலும் வரலாறு தங்களை ஆதரிக்கத்தானே செய்யும்..? பல்லவர்களின் செய்கைக்கான பதில் மரியாதை இது என்றுதானே குறிப்பிடும்! அந்தளவுக்கு நியாயம் தங்களிடம் இருக்கிறதே!