ஆபத்தான நிஜங்கள்

அவளை ஓரப்பார்வை பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். ஞாயிறு மதியம், வேலை முடித்து, உண்ட களைப்பில், படுக்கையில் ஒரு குட்டித்தூக்கத்துக்கு முன்பான நேரம். அது அவள் சந்தோஷமாக குளிர்ந்து இருக்கும் ஒரு பொழுது. இப்போதெல்லாம் சாதாரணமாக பேசுவதற்குக்கூட நேரம் காலம் பார்க்க வேண்டி இருந்தது. இல்லை என்றால், ஏதோ ஒரு புள்ளியில் ஆரம்பித்த பேச்சு, கிளைகள் விட்டு, வேர் விட்டு, காய் விட்டு, ஒரு பெரிய ஆலமாகச் சண்டை வளர்ந்து விடுகிறது.

கல்யாணம் ஆன புதிதில் இப்படி இல்லை. இருவரில் யாரோ ஒருவர் மற்றவரைத் தாஜா செய்ய, கோபம் பத்து நிமிடத்திற்கு மேல் தாக்குப் பிடிக்காமல் ஓடிவிடும்.அவள் நெற்றியில் வியர்வை முத்துக்கள் அழகாகக் கோர்த்து நின்றன. ஒரு புறம் பார்ப்பதற்கு பாவமாகத்தான் இருந்தது. நல்லவள்தான், வாயை மட்டும் கட்டுக்குள் வைத்திருந்தால்.

“வெயில் அதிகமாகத்தான் இருக்கு...”
லேசுப்பட்டவளில்லை. இப்படி ஓர் அபத்தமான ஆரம்பமே அவன் எண்ணங்களை அவளுக்குப் படம் போட்டுக் காண்பித்து விட்டன.“என்ன, ப்ராப்ளமா?”“இல்லை... ஒரு  சின்ன அசெளகர்யம்...”“சின்ன..? முதலில் என்னன்னு சொல்லுங்க. அது சின்னதான்னு அப்புறம் பாக்கலாம்...”