தலித் இலக்கியத்துக்கும், லலித் இலக்கியத்துக்குமான பாரதூரமான வேறுபாடு எதுவென விவாதங்கள் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்த காலத்தில் ‘நெரிந்து’ என்ற சிறியதொரு கவிதைத் தொகுதியின் வழியே அறிய வந்தார் ‘தமிழ்நாடு சாக்கிய அருந்ததியர் சங்க’த்தின் தலைவராக இருக்கும் கவிஞர் மதிவண்ணன்.

கருத்தியல் தளத்தில் தன் படைப்புகள் வழியே குறுக்கீடு செய்து கொண்டிருக்கும் இவர், சமகால சமூக அரசியல் பொருளாதார பண்பாட்டுத்தளங்களைக் கூர்ந்து கவனித்துக் கொண்டிருக்கிறார் என்பதை அவரது எழுத்தைப்போலவே பேச்சும் உணர்த்துகிறது...

ஜுல்பிகார் அலி பூட்டோ என்ற பாகிஸ்தானின் முன்னாள் பிரதமர் ராணுவப் புரட்சிக்குப் பின் மரணதண்டனை விதிக்கப்பட்டு சிறையில் இருந்தார். அவர் பத்திரிகையாளர்களிடம், ‘இந்தியாவுக்கும் பாகிஸ்தானுக்கும் ஒரே நாளில்தான் விடுதலை கிடைத்தது.

இந்தியாவிற்கு ஒரு அம்பேத்கார் இருந்தார். அவர் ஜனநாயகபூர்வமான ஒரு அரசியல் அமைப்பு சட்டத்தைத்  தந்தார். அந்நாடு இன்றும் சுதந்திரமாக இருக்கிறது. பாகிஸ்தானுக்கு ஓர் அம்பேத்கார் இல்லாததற்கு நான் தூக்கில் தொங்க இருக்கிறேன்’ என பூட்டோ வருந்தினார். பின் தூக்கிலிடப்பட்டு இறந்தார்.

இன்றைக்கு தலித் எழுத்தாளர்கள் என்று அறியப்படுபவர்களே ‘எங்களை தலித் எழுத்தாளர்கள் என்று ஏன் வகைப்படுத்துகிறீர்கள். தலித் என்பதற்காக நான் எழுதுவது தலித் இலக்கியம் என்றால், செட்டியார் இலக்கியம், நாடார் இலக்கியம் என்றெல்லாம் உண்டா’ என்று கேட்கிறார்கள்.