லயன்ஸ் டவுன் சகாயமாதா ஆலயத்தின் திருப்பலி நிகழ்வைத் தவிர அந்த நகரம் நிசப்தத்தை திரைச்சீலையாகக் கொண்டிருந்தது.

‘தந்தை மகன் தூய ஆவியாரின் பெயராலே...’ கனத்துப் போயிருந்த அக்குரலை அச்சபையில் இருப்போரும், மற்றவர்கள் யாருமேகூட அதற்குமுன் கேட்டிருக்கவில்லை.

பதிலுக்கு மிகத்தாமதமாக சபையின் குரல் ஒலித்தது20க்கும் மேற்பட்ட பங்குத் தந்தைகளின் ஒருமித்த பிரார்த்தனையில் வேத வசனங்கள், அதனைத் தொடர்ந்து திருப்பலியின் முதல் பாடல்.

சோஃபியா மண்டியிட்டு அழுது கொண்டிருந்தாள். தனது தோளில் இருக்கின்ற காயத்தைவிட ஆழமான ஒன்றை அவள் உணர்ந்தாள். அதற்கெல்லாம் அர்த்தமே இல்லை என்று இந்த உலகம் தம்மைக் கைவிட்டதை ஏற்க மறுத்த மனம். “ஏபே நம்ம முருகன் தெரியும்ல, அவன் அம்மாக்கு கேன்சராமாம்.

ஏற்கனவே அவன் அப்பாவும் கேன்சர்ல செத்துப்போனதா தான சொன்னான். அதான் ஸ்கூலுக்கே வரலை. எப்படியும் டீஸி வாங்கிடுவான்னு அமல்ராஜ் சொல்லுதான்...”“ஸ்கூல் முடிஞ்சோனே போயி பாப்பமா..?” “ஏ அவன் ஹைக்ரவுண்டு ஆஸ்பத்திரிக்கு போயிருக்கானாமாம்...”

‘சுப்பையா வித்யாலயா’வில் நடந்த ஒரு பேச்சுப்போட்டியில் கலந்து கொண்டபோது ஹெலன் பேசியது ஞாபகத்தில் இருந்தது. அன்று தூக்கம் கலைந்து எழுந்தபோது செய்திகளில்தான் பார்க்க முடிந்தது. ‘சத்யா’ தொலைக்காட்சியில் மறுஒளிபரப்பு செய்து கொண்டிருந்தார்கள். 

“ஏ பே இவளே...” என்று அடிக்கடி சொல்லும் ஹெலனின் வாய் சிதைந்திருந்தது. உயிர் பிரியும் வேளையிலும் தன்னை ஓடச்சொல்லி அசைத்த வாயினை அவளால் மறக்கவே முடியவில்லை.“பு  து பஸ்  ஸ்டாண்ட்லாம் எறங்குங்க...” கனவுகளில் முன்னும் பின்னுமாக ஹெலனின் நினைவு.

தனக்கு அவள் கனவில் மட்டுமல்ல, நிஜத்திலும் கூடவே இருப்பதாகத் தோன்றியதுபையை எடுத்து மடிமேல் வைத்துக்கொண்டாள். ஒவ்வொருவராக இறங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். இறங்கிக் கொண்டிருந்தவர்களில் ஒருவன் காக்கி பேண்ட் அணிந்திருந்ததைப் பார்க்கையில் அணையாத கங்கிலிருந்து ஏதோ ஒன்று எரிய ஆரம்பித்தது.

போனில் மணி பார்த்துக்கொண்டாள். காலை 05:15 என இருந்தது. கொந்தளிப்பு அடங்கிய அவ்வூரையே அவளுக்குப் பிடிக்கவில்லை. ஆனால், வீட்டில் ஒரு கொந்தளிப்பு உருவாகலாம் என்று பயம் இருந்தது. எனினும் அவள் முடிவில் உறுதியாக இருந்தாள்.அண்ணனை அழைத்தாள்.

“டி.வி.எஸ்50 சாவி எங்கம்மா?”பதில் வரவில்லை. அவளே எடுத்துக்கொண்டு கிரேட் காட்டன் சாலையில் பயணிக்க ஆரம்பித்தாள்.

இன்ஃபெண்டா பற்றி மட்டும் செய்தி களில் அவ்வப்போது சில வரிகள் வந்தன. அடுத்த நாள் எப்படியாவது அவளையும் பார்க்க வேண்டும் என்று நினைத்தபடியே பனிமய மாதா கோயில் அருகே நிறுத்தினாள்.மெதுவாகப் படியேறினாள். பெரிதும் தயக்கம் இருந்தது. ஹெலனும் இன்ஃபெண்டாவும் இல்லாமல் முதன்முதலாக பனிமய மாதா ஆலயத்திற்கு செல்கிறாள். ஹெலனின் மறைவுக்குப் பின்னர் இத்தனை மாதங்களுக்குப் பிறகு ஆலயம் வருகிறோம் என்கிற தயக்கமும் இருந்தது.

மாஸ் முடிந்து பெரும்பாலான கூட்டம் வெளியேறிவிட்டது. அந்தப் பெரும் கோபுரங்களில் தஞ்சமடையும் புறா போல இங்கேயே இருந்துவிடலாமா என்று அவளுக்குத் தோன்றியது. எப்படியும், தான் வருவது குறித்து ஃபாதருக்கு தகவல் சென்றிருக்கும் என்று அறிந்திருந்தாள்.

கழற்றிக் கொண்டிருந்த மைக் ஒன்று தரையில் விழுந்த ஒலியும், எதிரொலியும் தவிர்த்து சற்று நேரத்திற்கு அங்கு அமைதி நிலவியது.

வடிவேலுவின் ‘தெனாலிராமன்’ ஹீரோயின் மீனாட்சி தீக்‌ஷித், அப்போது தமிழில் ஒருசில படங்களில் தலைகாட்டினார். அதன்பிறகு டோலிவுட்டில் மகேஷ்பாபுவின் ‘மஹரிஷி’யில் மினுமினுத்தார்.

இப்போது மீண்டும் பாலிவுட் பக்கமே பயணித்து வருகிறார். உத்தரப் பிரதேஷின் ரேபரேலியில் பிறந்து வளர்ந்த மீனாட்சி, தியேட்டர் ஆர்ட்டிஸ்ட்டாக இருந்து சினிமாவிற்கு வந்தவர். மீனாட்சியின் தந்தை ரேபரேலியில் புகழ்பெற்ற சீனியர் அட்வகேட்டாம்!