வள்ளலாருக்கு சகுனங்கள் குறித்த நம்பிக்கை இருந்ததாக அவருடன் வாழ்ந்த சிலர் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்கள்.எனினும் -அந்த சகுனங்களை தனக்கானதாகக் கருதாமல், அதனால் எவருக்கு என்ன நேருமோ என்றுதான் அச்சப்படு வாராம்.பல்லி கத்தும்போதெல்லாம் பதறுவாராம்.

ஆந்தைகள் அலறும்போதெல்லாம் ‘ஆண்டவனே’ என்று வேண்டிக்கொள்வாராம்.காக்கைகள் கரைவது, பருந்தின் சத்தம், நாய்களின் ஓலம் போன்ற சகுனங்களைக் கருத்தில் கொண்டு, தன்னுடைய அன்பர்களில் எவருக்கு என்ன ஆகுமோ என்று மனம் பதைபதைப்பாராம்.

எனினும் -மூடநம்பிக்கைகளைக் கண்டாலே வள்ளலார் கொதித்தெழுந்து விடுவார்.பாரதத்தில் ராஜாராம் மோகன்ராய்க்கு முன்பாகவே மதச் சீர்திருத்தத்தில் ஈடுபட்டு செய்து காட்டிய மகான் அவர்.குழந்தைகளுக்கு காது குத்துதல், மூக்கு  குத்துதல் போன்றவை தேவையற்ற சடங்குகள் என்று விமர்சித்தார்.அப்போதெல்லாம் கணவரை இழந்துவிட்டால் பெண்களுக்கு கைம்மைக் கோலம் போடப்படும்.

மொட்டை அடிக்கப்பட்டு, நகைகளை முற்றிலுமாக துறந்து, வெள்ளை அல்லது காவி உடை உடுத்தப்பட்டு வீட்டின் ஒரு மூலையில் எவருக்கும் பயனற்றவர்களாக அமர வைக்கப்படுவார்கள்.

பல நூற்றாண்டுகளாக எழுதப்பட்டு வந்த ஆன்மீகம் தொடர்பான கருத்துகளை வாசித்து உணர்ந்து கொள்வதற்காகவே அவர் வடமொழியில் பாண்டித்தியம் பெற்றார்.முறையான பள்ளிக் கல்வியறிவு பெறாத வள்ளலாரிடம், பன்மொழிகள் கற்ற பலரும் வந்து சந்தேகம் கேட்பதுண்டு.ஒருமுறை அப்போதைய காஞ்சி பீடாதிபதியே வடமொழியில் தனக்கிருந்த சந்தேகம் ஒன்று குறித்து வள்ளலாரிடம்தான் கேட்டுத் தெளிவு பெற்றிருக்கிறார்.

வள்ளலார் வடமொழியை வெறுத்ததில்லை. அதற்காக தமிழை எங்குமே விட்டுக் கொடுத்ததுமில்லை.வள்ளலார் தன் சமகாலத்தில் வாழ்ந்த மகான்கள் பலரோடும் அறிவுரீதியான உரையாடலிலும், உறவிலும் இருந்தார்.

மதுரை திருஞானசம்பந்தர் ஆதினத்தின் 288வது குருமகா சன்னிதானம் தவத்திரு ஆறுமுகத் திருஞானசம்பந்த தேசிகர், திருவாவடுதுறை ஆதின மடத்தம்பிரான் தாண்டவராய சுவாமிகள், மதுரை ஆதினம் சிதம்பர சுவாமிகள், கொண்ணூர் ஐயாசாமி முதலியார், காஞ்சிபுரம் மகாவித்வான் சபாபதி முதலியார், புதுவை சுப்பராய முதலியார் போன்ற பலரும் வள்ளலாரோடு கடிதத் தொடர்பிலும், நேர்த்தொடர்பிலும் இருந்து வந்திருக்கின்றனர்.